S.Au.Fic KHR [8059] The clock of Vivien:01

Project: Happy birthday J Yuu [YuuYuu]

S.Au.Fic KHR 8059

Dark Fantasy Drama

NC-17

คำเตือน เนื้อหาในเอนทรีนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากท่านใดไม่ต้องการรับรู้หรือรับไม่ได้ กรุณาปิดหน้าต่างนี้ไปค่ะ

                                           

The clock of Vivien                          

The clock of Vivien : 01

ณ สถานที่แห่งหนึ่งที่ใครบางคนว่ากันว่ามีอยู่จริง

แต่ใครบางคนก็ว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล่าสืบต่อกันมา....

เสียงดนตรีประโคมไพเราะเสนาะโสต ท่วงทำนองแห่งเครื่องสายไวโอลินขับลำนำให้อารมณ์ที่เศร้าสร้อย อ้างว้างและเปลี่ยวเหงา หากแต่ว่าเป็นอารมณ์คีตบรรเลงช่วยให้ผ่อนคลายและเพลิดเพลินที่สุดในยามนี้ ในห้องหรูงดงามด้วยเครื่องใช้สอยยุคกรีกโบราณคลาสสิค ทั้งนาฬิกาลูกตุ้มเรือนมหึมาสีดำดุจอัญมณีนิล ตัวเรือนสลักเสลาเป็นลายเทพเจ้า ทว่ามิใช่เทพเทวาที่สถิตย์ในสรวงสวรรค์ หากแต่ว่าเป็นเทพเจ้าแห่งความตายผู้เป็นเจ้าบัลลังก์ปรภพ

กลางห้องมีโต๊ะขาใหญ่สีทองลายหัวกะโหลกกับเก้าอี้นวมบุสักหลาดสีแดงพนักทองที่ลายเข้าชุดกัน แจกันใบสูงใหญ่เขียนลวดลายวิจิตรบรรจง กระถางกำยานส่งกลิ่นหอมรัญจวนอบอวลไปทั่วห้อง ทุกสิ่งล้วนแต่มีกลิ่นอายความเก่าแก่ น่าเกรงขามแฝงไว้ในความสวยหรู แม้แต่เครื่องบรรเลงเพลงในขณะนี้ยังคงความเสนาะเพราะพริ้งแม้รูปร่างลักษณะคือเครื่องบรรเลงที่เป็นที่นิยมเมื่อหลายศตวรรษที่ผ่านมา

บนเก้าอี้มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ ดวงหน้าหวานเกินกว่าบุรุษเพศขาวกระจ่างปรกด้วยเรือนผมสีเงินยวงราวกับสีของแสงจันทร์บลูมูนที่ยาวไล้เคลียลำคอเนียนระหง ร่างเพรียวบางอยู่ในชุดสูทสีดำที่สวมเสื้อเชิ้ตสีแดงโลหิตไว้ข้างใน กระดุมสองเม็ดบนถูกปลดเพื่อความผ่อนคลายเผยให้เห็นผิวอ่อนที่ถูกขับด้วยอาภรณ์ให้สว่างผ่องเข้าไปอีก เค้าหน้าที่ค่อนไปทางงดงามยามนี้หลับตาอย่างนิ่งงัน คิ้วโค้งโก่งรับกับแพคนตาได้อย่างไร้ที่ติ ริมฝีปากสีแดงจัดด้วยสีโลหิตสดเรียบตึง คางเรียวค้ำจุนเอาไว้ด้วยหลังมือบางที่เท้าบนโต๊ะกำมะหยี่เคลือบด้วยกระจกแก้วขาทองคำ เปลือกตานิ่งสงบบ่งบอกว่าเขากำลังปล่อยให้ห้วงจิตถูกขับกล่อมด้วยท่วงทำนองแห่งบทเพลงโศกศัลย์

ปิดกั้นความรู้สึก...ไม่แยแสต่อสิ่งภายนอก

ก๊อกๆ

“ท่านพี่ฮายาโตะ ท่านพี่ฮายาโตะคะ” เสียงเคาะประตูดังกังวานแทรกด้วยน้ำเสียงเล็กๆของเด็กสาวแรกรุ่นดังขึ้นหน้าประตู เจ้าของชื่อค่อยๆเปิดเปลือกตา เผยให้เห็นดวงตาสีเขียวมรกตใสกระจ่างไร้มลทิน และไม่มีอาการง่วงงุนอยู่ในดวงตางามคู่นั้นเลย ราวกับว่าที่เขาหลับตาไปนั้นเป็นเพียงการพักสายตาเท่านั้น

มือเรียวยกค้างขึ้นกลางอากาศก่อนจะเลือนโบกเบาๆ พลันประตูไม้สนซีดาร์ก็เปิดเสียงดังแอ๊ดอย่างช้าๆ กลุ่มหมอกสีขาวที่ล่องลอยกรอมข้อเท้าที่อวลอยู่เต็มห้องค่อยไหลลอยออกไปข้างนอก เจือจาง...บางเบา ไม่มีทางพบเห็นได้ในโลกธรรมดาเช่นโลกมนุษย์

ร่างบางลุกขึ้นไปปิดเพลง พร้อมๆกับสาวน้อยที่เรียกเขาว่าพี่ย่างกรายเข้ามาในห้อง เธอหน้าตาสดสวยน่ารัก อ่อนเยาว์ เรือนผมบิดเกลียวเป็นคลื่นสีบลอนด์ทองยาวสลวยเคลียเอวบาง เธออยู่ในชุดกระโปรงลูกไม้สีดำยาวเครือเข่าแขนกุดอวดเรียวแขนบางขาวผ่อง รับกับถุงน่องสีดำสนิทและรองเท้าบูตสั้น ตรงคอเสื้อมีริบบิ้นสีแดงไขว้กันอยู่ยึดเอาไว้ด้วยกระดุมรูปหัวกะโหลกสีเงินวาววับ หากมองการแต่งตัวแล้วแม้จะทำให้เธอดูตัวเล็กน่าทะนุถนอม แต่ก็อึมครึมลึกลับไม่เหมาะกับวัยที่เพิ่งแตกเนื้อสาวสะพรั่ง

“ขออภัยค่ะ ท่านพี่ ฉันไม่รู้ว่าท่านพี่อยู่ในเวลาพักผ่อน” เธอยิ้มเจื่อน เมื่อเดินเข้ามายังคงได้ยินเสียงเพลงก่อนที่จะถูกปิดลงและอย่างแน่นอนที่สุดท่านพี่ของเธอต้องกำลังเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นแน่

“ไม่เป็นอะไร อายูมุ...” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางอ่อนโยน ยิ่งทำให้ดวงหน้าละมุนน่ามองไปอีกหลายเท่า เขาเลื่อนเก้าอี้นวมตัวตรงข้ามออกเพื่อให้เด็กสาวนั่ง ดวงตาสีมรกตทอดมองอย่างสงสัย “มาหาพี่ถึงที่นี่ มีอะไรหรือ?”

“อยากให้ท่านพี่ไปสำนักงานตอนนี้หน่อยค่ะ ฉันเห็นแล้วทนไม่ไหว สถิติของอาณาจักรจะวิบัติก็คราวนี้” คิ้วเรียวของสาวน้อยขมวดกันเป็นปมตามอารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้ามุ่ยสะบัดไปมาท่าทีหัวเสียอย่างถึงที่สุด แต่ถึงกระนั้นพี่ชายใจเย็นของเธอยังคงวางอารมณ์เรียบเฉยเหมือนเดิม มีเพียงแววตากระจ่างสวยคู่นั้นที่ช่วยปลอบประโลมให้เธอสงบ

“ความตายคือจุดสิ้นสุดของวัฏจักรชีวิตๆหนึ่ง หากแต่เป็นจุดเริ่มต้นของวัฏจักรชีวิตใหม่ต่อไป ความตายไม่มีกฎเกณฑ์ ไม่สามารถคำนวณเป็นสถิติที่แน่ชัดได้ไม่ใช่หรือ?”

“ท่านพี่ฮายาโตะก็...” เด็กสาวบู้ปาก นึกงอนที่พี่ชายยังคงไม่เข้าใจ “ที่ฉันอยากให้ท่านพี่ดูเป็นสถิติของสาเหตุการตาย ที่แสนจะฉ้อฉลและฉาบฉวยที่มันทวีคูณขึ้นหลายเท่าต่างหากล่ะคะ”

คำว่า “ฉ้อฉลและฉาบฉวย” ทำให้ดวงหน้าหวานละมุนเครียดขึ้นทันตา เขาพยักหน้าเนิบๆรับรู้ มือเรียวคว้าเสื้อคลุมสีดำสนิทที่พาดอยู่บนเก้าอี้สะบัดพรึ่บคลุมไหล่มน แล้วผูกริบบิ้นสีแดงที่คอให้เรียบร้อย โดยที่ไม่ลืมกลัดกระดุมสีเงินประกายรูปหัวกะโหลกอันเป็นสัญลักษณ์แห่งเผ่าพันธุ์และหน้าที่

ชายหนุ่มและเด็กสาวอาภรณ์สีรัตติกาลย่างกรายออกจากห้อง แต่ละย่างก้าวของพวกเขาเงียบงัน เงียบงันเสียยิ่งกว่าเสียงสายลมรำเพยพัด ไม่มีสิ่งมีชีวิตหรือจิตวิญญาณผู้ใดปรารถนาจะได้ยินและสัมผัสการดำเนินผ่านของพวกเขา

            ก้าวย่างแห่งบุตรและบุตรีของเจ้าดินแดนโลกันตร์...

            ดินแดนแห่งนี้ กลบกลิ่นอายไปด้วยความโศกเศร้า โหยหา คะนึงคิด และคร่ำครวญร่ำไห้ ท้องนภาเบื้องบนมืดดำสนิทเป็นยามราตรีทุกเวลา ไร้ซึ่งแสงดาวดารดาษ ปราศจากแสงจันทราที่นุ่มนวล อ่อนโยน สายลมเย็นกรีดร้องอื้ออึงต้อนรับทุกครั้งที่แม่น้ำสายใหญ่สีดำมืดเนื่องมาจากความลึกที่แสนจะคณานับมีเรือแจวลำเพรียวมาจอดเทียบท่าหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่มหึมาสีนิลกาฬมันเลื่อมโอ่อ่า

โครงร่างมันวางตัวอย่างสง่างามเชื่อมกันเป็นสาวส่วนมองคล้ายตัวอักษรซี ศิลปกรีกโรมันอารยธรรมคลาสสิคสลักเสลาตามหัวเสาต่างๆได้อย่างสวยหรูล้ำค่า กระจกแก้วพรายระยับแม้ไม่สะท้อนแสงใดหากแต่เปล่งประกายได้เองในที่มืดมิด เช่นเดียวกับผีเสื้อสีขาวสว่างนับหลายสิบตัวที่บินอ้อยอิ่งขยับปีกร่ายรำทั่วคฤหาสน์ยิ่งทำให้สถานที่แห่งนี้น่าใหลหลงและมีเสน่ห์ลึกลับชวนค้นหา

            ที่นี่คือ ดินแดนพิพากษาที่เที่ยงธรรมสูงส่งยิ่งกว่าศาลใดๆจะเปรียบเทียบได้

            ที่นี่คือ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เป็นประตูสู่โลกหน้า จะเสวยสุข เคว้งคว้าง หรือทรมานไปชั่วกัปป์ชั่วกัลป์

            และพวกเขาที่ปกครองดินแดนแห่งนี้คือผู้คุมชะตาถึงฆาตของทุกสิ่งมีชีวิต...

            ...ยมทูต...

โกคุเดระ ฮายาโตะ บุตรชายแห่งองค์เทพผู้ปกครองดินแดนโลกันตร์ ผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็นผู้ทรงจิตวิญญาณยุติธรรม สูงส่งและสง่างาม ใบหน้ารูปสลักแม้จะรูปงามมีเสน่ห์เย้ายวนชวนมองอย่างเผลอไผล แต่เขาก็ไม่เคยแสดงกริยาใจอ่อนสมกับใบหน้าให้แก่ผู้ใด แม้จะเจอวิญญาณที่โหยหวนอ้อนวอนเจียนใจจะขาด หรือหลั่งน้ำตาจนเป็นสายเลือดก็ตาม นัยน์ตาสีเขียวยังคงเฉยชาไม่หวั่นไหว จิตใจอันอ่อนโยนไม่ใช่ว่าเขาไม่มี แต่ ณ สถานที่นี้ เหตุการณ์และหน้าที่นี้ไม่สามารถแสดงอาการเวทนาเช่นนั้นออกไปได้

แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ นอกเสียจากวิญญาณมนุษย์ที่สูญเสียจิตวิญญาณและความรู้สึกพื้นฐานทั้งสี่ไปแล้ว ใครๆก็ปรารถนาจะได้พบปะเจอหน้ากับเจ้าชายผู้งดงามที่แสนจะตงฉินคนนี้ แม้รู้ว่าวิญญาณของเขาอาจจะถึงฆาตแล้วถูกกระชากลงสู่นรกก็ตาม

เช่นเดียวกับ โยชิคุนิ อายูมุ น้องสาวสายเลือดเดียวกันที่กำลังเดินอยู่เคียงข้าง เธอไม่เพียงแต่ดำรงฐานะเจ้าหญิงแห่งดินแดนความตายผู้สูงศักดิ์ หากแต่ยังเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขาด้วย แม้บางครั้งแม่น้องสาวตัวดีจะแอบโดดงานตามประสาความเกียจคร้านของสาวน้อยวัยรุ่น

พวกเขาเดินเข้าไปในห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดของปราสาท ห้องนี้คือหัวใจสำคัญที่มีผลต่อการทำงานของยมทูตทั้งอาณาจักร

“ก่อนที่จะดูเอกสาร ฉันอยากให้ท่านพี่สนใจสิ่งนี้ก่อนค่ะ”

ทั้งสองทายาทแห่งดินแดนโลกันตร์ยืนอยู่หน้าชั้นตั้งตระหง่านสูงหลายสิบชั้นจนเกือบถึงเพดาน ไม่เพียงเท่านั้น ความยาวของมันยังทอดตัวตั้งแต่ผนังห้องฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่ง และชั้นเหล่านี้มีอยู่หลายหลังวางเรียงกันจนเต็มห้อง และสิ่งที่วางบนชั้นนั้นเป็นหีบใบเล็กๆสีดำพันธนาการอย่างแน่นหนาด้วยโซ่ตรวนสีทองอร่ามและแม่กุญแจลวดลายงดงาม

“ขอวิญญาณดวงล่าสุด unusual death รหัส 248796 ขอลูกกุญแจให้ฉันด้วย”

อายูมุหันไปพูดกับชายคนหนึ่ง ร่างของเขาคลุมมิดด้วยเสื้อคลุมสีดำสนิทพร้อมปิดบังศรีษะจนมิดทำให้มองไม่เห็นหน้า มีเพียงปลายจมูกงุ้มที่โผล่พ้นมาเท่านั้น ชายผู้ดูแลค้อมตัวทำความเคารพก่อนจะหยิบหีบใบล่างสุดส่งให้พร้อมลูกกุญแจสีเงินรูปร่างเรียวยาว

เธอไขกุญแจแล้วเปิดหีบออกอย่างบรรจง พลันก็ปรากฎกลุ่มหมอกควันสีขาวล่องลอยออกมาจากหีบ แล้วเกาะกันเป็นรูปร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง รูปร่างเธอโปร่งแสงจนมองเห็นทะลุข้างหลังได้ ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกไร้แววตาไม่ได้มองมายังโกคุเดระหรือผู้ใดทั้งสิ้น

เธอคือวิญญาณ...วิญญาณดวงล่าสุดที่เพิ่งเดินทางมาถึงดินแดนโลกันตร์

“มนุษย์สาวคนนี้คือ ซันญ่า บูฮอร์ก เธอจบชีวิตลงเมื่อสองชั่วโมงก่อนด้วยวัยเพียงสิบแปดปี ฉันได้ไปสอบถามเหล่ามอยเรมาแล้วค่ะท่านพี่ พวกท่านมอยเรบอกว่าเด็กคนนี้ชะตายังไม่ถึงฆาต ด้ายชีวิตของเธอในตอนนี้ยังไม่ขาดสะบั้น แต่สิ่งที่พรากเอาวิญญาณของเธอก็คือสิ่งนี้ค่ะ”

อายูมุจับคางวิญญาณซันญ่าแล้วบิดให้หันไปทางขวาเบาๆ เผยให้เห็นร่องรอยบ่งบอกสาเหตุการถึงฆาตอย่างไม่เป็นธรรมชาติ...มันยังประทับอยู่อย่างเห็นได้ชัด เป็นรูเหมือนถูกบางสิ่งบางอย่างเจาะเป็นสองรอยคู่กันบนซอกคอของเธอ...

รอย...เขี้ยว

ดวงตามรกตกระจ่างหรี่ลงเพ่งพินิจ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองน้องสาวของเขาอีกครั้ง เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมซันญ่าถึงได้ตายทั้งๆที่เส้นด้ายชีวิตยังไม่ถูกพวกมอยเรตัด เพราะเธอตาย...เหมือนไม่ตาย ร่างกายของเธอในยามนี้ยังเคลื่อนไหวได้ แม้ไร้ซึ่งดวงวิญญาณ

แปรเปลี่ยนจากมนุษย์...ไปเป็นพวกฝืนกฎธรรมชาติ หลงคิดว่าตัวตนเป็นอมตะแต่อันที่จริงแล้วร่างกายที่ยังคงอยู่ไม่แก่ไม่เหี่ยวนั้นคือศพเสียต่างหาก ซ้ำยังต้องดำรงชีวิตด้วยโลหิตรสหอมหวานโอชาลิ้น...

แบ่งปันตราบาปให้กับผู้อื่นอีกแล้วรึ...

แวมไพร์...

“เจ้าวิปริตพวกนั้นน่าโมโห!” เจ้าหญิงแห่งแดนโลกันตร์ร้องพร้อมดึงวิญญาณเด็กสาวผู้เคราะห์ร้ายลงสู่หีบผนึกวิญญาณแล้วล็อคกุญแจเรียบร้อย เธอปัดผมที่เคลียลาดตามลำตัวด้านหน้าให้ไปทิ้งตัวสยายกลางหลังดังเก่า ริมผีปากแดงเล็กยังบ่นไม่หยุด

“ไม่รู้รึยังไง ว่าวิญญาณของมนุษย์ที่ถูกเจ้าพวกนั้นกัดแล้วถ่ายทอดความเป็นแวมไพร์จะไม่ได้ไปผุดไปเกิด ทั้งสรวงสวรรค์ขับไล่ ขุมนรกชั้นสุดท้ายยังไสส่ง เพราะวิญญาณเหล่านั้นไม่ได้รับการตีตราว่าพวกเขาตายแล้ว ต้องทนทุกข์ทรมานเคว้งคว้างอยู่ในความมืดมิดในหีบผนึกวิญญาณตลอดไป ทำทุกข์ให้คนตาย แล้วยังล้างผลาญมาถึงวิญญาณพวกเขาอีก ให้ตายสิ ไร้ความรับผิดชอบจริงๆ”

โกคุเดระฟังน้องสาวบ่นเงียบๆด้วยท่าทีที่กอดอกสุขุมเยือกเย็น ยอมรับว่าตัวเขาเองก็หงุดหงิดไม่แพ้น้องสาว หากไม่ใช่ว่าซันญ่าเป็นเหยื่อรายแรกของพวกอมนุษย์นั่นล่ะก็ เขาจะยอมปิดหูปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็นก็ได้ แต่นี่...

“ยอดสถิติของมนุษย์ที่ถูกแวมไพร์กัด ดีหน่อยถ้าหากดูดเลือดจนหมดตัวแล้วมนุษย์คนนั้นถึงฆาตมีราวๆ สองพันกว่าราย แต่โชคร้ายถ้าหากโดนกัดแล้วถูกถ่ายทอดความเป็นอมตะนั้นให้ก็ใกล้จะเหยียบหมื่นแล้วค่ะท่านพี่”

“เป็นแบบนี้ต่อไปมีแต่จะแย่ เราต้องทำอะไรสักอย่าง” ชายหนุ่มเปรยเสียงเรียบ อายูมุพยักหน้าหงึกหงักอย่างแข็งขัน เธอล่ะ รักสีหน้าจริงจังแบบนี้ของท่านพี่ที่สุด ถ้าคิดว่าเธอน่ะเกลียดพวกอมนุษย์ต่ำช้าพวกนั้นแล้วล่ะก็ ท่านพี่ฮายาโตะทั้งเกลียดทั้งรำคาญมันเข้ากระดูกดำมากกว่าเธอเป็นไหนๆ

“อายูมุ ไปพบท่านพ่อกันก่อน ถ้าเรื่องที่พี่คิดท่านพ่ออนุญาต...” รอยยิ้มเหยียดหายากวาดบนเรียวปากงาม ชุดคลุมสีดำสะบัดพรึ่บพร้อมกับเรียวขายาวก้าวเดิน

“...ดินแดนโลกันตร์ของเราจะมีแวมไพร์ตนแรกมาให้เราตัดสินชี้เป็นชี้ตายมัน!”

ห้องโถงกลางของปราสาทที่ใหญ่พอๆกับห้องเก็บวิญญาณคือที่พำนักของเจ้าบัลลังก์โลกแห่งความตาย หากไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงแล้ว ไม่ค่อยจะมีใครกล้าย่างกรายมาที่นี่สักเท่าไหร่ ทั่วทั้งตารางนิ้วถูกปูด้วยพรมสีแดงฉาน ภายในห้องกว้างขวางโอ่อ่าประดับประดาไปด้วยประติมากรรมจำพวกเทพและสัตว์ในตำนานใบหน้าน่ากลัวเกรงขาม และรูปภาพแสดงสังสารวัฏที่ราวกับสาดสีดำและแดง ลงไปพร้อมม่านผืนหนาใหญ่กางเป็นชั้นๆ อุณหภูมิเยือกเย็นมีหมอกล่องลอยต่ำเคลียข้อเท้า ความเงียบสงัดน่ากลัว โดยเฉพาะท่วงท่าของผู้ที่ทรงบัลลังก์อยู่บนพื้นยกระดับสูงสุด

บุรุษร่างสูงโปร่งนั่งไขว่ห้างอยู่ อาภรณ์ของเขาสีดำสนิทหากแต่แวววาวด้วยเครื่องประดับเงินทองรูปหัวกะโหลกและเคียวคร่าวิญญาณที่อกเสื้อ เช่นโซ่เส้นเล็กสามสี่เส้นที่ห้อยยึดผ้าคลุมผืนใหญ่กับไหล่ตั้งตรงเสมอ นัยน์ตาสีแดงลึกล้ำทรงพลังที่มีอำนาจในการมองออกถึงอดีตของวิญญาณสัตว์โลกมาแล้วไม่รู้กี่ชีวิต หากแต่โครงหน้าของเขางามสง่าละม้ายคล้ายคลึงกับโกคุเดระยิ่งนัก เว้นเสียแต่เส้นผมที่เป็นสีแดงสว่างเช่นเดียวกับดวงตา แต่กริยาท่าทางและสีหน้านั้น เรียกได้ว่าราวกับถอดแบบกันมา

ทั้งคู่โค้งคำนับ แววตาที่เด็ดเดี่ยวและเคร่งขรึมของทั้งคู่ ทำให้ จี เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ

“พวกเจ้าไม่สบายใจกันอย่างนี้ คงจะเป็นเรื่องเดิม” น้ำเสียงรายเรียบเอ่ยขึ้น ดวงตาสีแดงหันไปมองชายหนุ่มผู้เป็นพี่ “ทนไม่ไหวแล้วรึ ฮายาโตะ”

“ความจริง ลูกก็ไม่เคยทนกับพวกมันอยู่แล้ว เพียงแต่พยายามเข้าใจเรื่อยมาว่าห่วงโซ่อาหารของใครๆ เราที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังความตายนั้น ไม่ควรยื่นมือเข้าไปสอด” โกคุเดระก้มหัวให้ท่านพ่อตัวเองนิดๆ “แต่ตอนนี้จะไม่ยุ่งเห็นทีจะไม่ได้ เพราะไม่เพียงแต่มนุษย์ที่เดือดร้อน ทางเราก็ได้รับผลกระทบจากความโลภกระหายของพวกมันเหมือนกัน”

อายูมุพยักหน้าเสริมพี่ชายตนเอง เบะปากว่าต่ออย่างอดไม่ได้ “จริงค่ะท่านพ่อ ได้รับความเดือดร้อนมากกกก มากๆ มากที่สุด!! กล่องใส่วิญญาณจะไม่พออยู่แล้ว นี่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง ดินแดนเราได้แตก วิญญาณล่องลอยวุ่นวาย ความโกลาหลบังเกิด โอยๆ หนูไม่อยากจะคิด มันถึงคราววิบัติชัดๆ”

“แล้วลูกคิดว่าจะทำอย่างไร” นัยน์ตาสีแดงของจีวาววับ ริมฝีปากบิดเป็นรอยยิ้มนิดๆอย่างถูกอกถูกใจที่มันถึงเวลาสักที เวลาที่ลูกชายผู้เด็ดเดี่ยวและตรงไปตรงมาของเขาจะออกลีลาลูบคมเจ้าพวกอมนุษย์กระหายเลือด แล้วผู้ดั่งเป็นแขนของตาชั่งแห่งความยุติธรรมอย่างเขานั้นจะให้ท้ายทันทีดีรึ?

ก็ดีสิ มียมทูตตนไหนไม่รู้สึกชิงชังเจ้าพวกห่างไกลอายุขัยดับสูญอย่างพวกนั้นบ้าง ขอตอบเลยว่าไม่มี

ดวงหน้างามล้ำของยมทูตผู้สูงศักดิ์ไม่แปรเปลี่ยนไปจากความเรียบเฉย ยังคงไร้ซึ่งหัวใจแห่งความเวทนาอย่างเก่า หากแต่ในดวงตากลับกรุ่นไปด้วยโทสะบ้างเมื่อนึกถึงคู่กรณี

“มันถึงคราวที่ต้องควบคุม ควบคุมความอมตะจนหยิ่งผยองของพวกนั้นให้เข้าใกล้ความตายขึ้นมาอีกนิด จะได้รู้ซะบ้างว่าสิ่งที่ไม่คงทนเป็นนิจนิรันดร์ มันไม่ใช่ของที่ควรจะกระทำอย่างทิ้งขว้าง”

“ได้ยินคำพูดลูกข้าแล้วใช่หรือไม่ ท่านเลขา” น้ำเสียงกร้าวไปด้วยอำนาจพร้อมสายตาคมปราดมองชายแก่ชุดคลุมดำที่นั่งอยู่กับโต๊ะมีหนังสือใหญ่หนาเท่าโต๊ะกางอยู่ เลขาแห่งปรภพเหยียดยิ้มนิดๆแล้วค้อมศีรษะรับ

“ช่วยเขียนจดหมายไปเชิญพวกไม่เคยตายให้ลงมาเยี่ยมเยือนที่นี่หน่อยสิ เจาะจงตรงแถบทรานซิลวาเนีย ตรงนั้นอัตราการตายแบบผิดปกติมีจำนวนสูงมากกว่าที่อื่นหลายเท่าตัว”

ทรานซิลวาเนีย

ปราสาทที่ตั้งอยู่ท่ามกลางความรกชัฏของป่าลึก ความงดงามหรูหราหากแต่มีไอหมอกบางๆลอยบดบังยิ่งเสริมให้เป็นปราสาทลึกลับปริศนามาที่เย้ายวนให้มนุษย์น้อยที่แสนจะโง่เขลาหลงเข้าไปติดกับ และเมื่อเข้าไปแล้วก็ไม่มีทางกลับสู่แสงตะวันเป็นครั้งที่สอง...

และวันนี้สมาชิกของเผ่าพันธุ์รัตติกาลตนล่าสุดก็กำลังจะกำเนิดขึ้นในห้องพักผ่อนส่วนตัวของใครบางคน ใครบางคนที่ดึงผู้อื่นเข้ามาอยู่ในวังวนแห่งความมืดมิดได้อย่างง่ายได้ไม่ต้องใช้แรงหรือสมองมากมาย

ร่างของหนุ่มสาวหนึ่งคู่กำลังกอดก่ายนัวเนีย เสียงครางกระเส่าแว่วหวานของฝ่ายหญิงสาวผู้กำลังเพลิดเพลินกับสัมผัสของมือแกร่งที่ลูบไล้เค้นคลึงเรือนร่างนุ่งน้อยห่มน้อยของเธออย่างเร่าร้อน เปลือกตาบางหลับพริ้ม ความรู้สึกราวกับแทบจะหลอมละลาย แขนเล็กเกี่ยวกระหวัดรอบคอชายหนุ่มแน่นโดยที่ไม่รู้อะไรเลยว่า ตนนั้นกำลังเข้าใกล้บ่วงพันธนาการที่จะไม่มีวันหลุดออกไปได้ชั่วชีวิต

ชายหนุ่มเลื่อนมือมาเชยปลายคางมนก่อนจะบิดให้หันข้างเบาๆ ริมฝีปากแสยะยิ้มเหยียดเผยให้เห็นเขี้ยวคมวับ ที่กำลังเข้าใกล้เป้าหมายนั่นก็คือต้นคอขาวระหงของหญิงสาว ซึ่งเจ้าตัวผู้เคราะห์ร้ายไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย หลงอยู่กับราคะและตัณหา

มนุษย์...มันก็จมปลักอยู่กับเรื่องแบบนี้...

“อ๊ะ กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!” ร่างอรชรของหญิงสาวกระตุกเกร็งเมื่อดวงหน้าคมของชายหนุ่มฝังเข้ากับซอกคอ เขี้ยวคู่นั้นกดเจาะเนื้ออ่อนๆอย่างไม่ปรานี สัมผัสที่วาบหวามไม่มีอีกต่อไป เป็นเพียงการบีบและกดรั้งอย่างแรงเข้าที่เอวคอดเพื่อไม่ให้เหยื่อหนีไปไหน สูบดื่มเอาเลือดที่ใช้หล่อเลี้ยงร่างกายอย่างไม่รู้จักหมดจักสิ้น

เสียงร้องครวญครางและร่างที่ดิ้นพล่านในอ้อมแขนไม่เป็นผล เธอยังคงเป็นอาหารมื้อค่ำให้เขาต่อไปจวบจนกระทั่งร่างของเธอจะแน่นิ่งและอ่อนปวกเปียกไปราวกับตุ๊กตาผ้า ผิวพรรณที่ขาวผ่องบัดนี้ซีดขาวจนแทบเป็นสีของกระดูก แล้วก็ถูกเหวี่ยงทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี

หลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเปลือกไม้วาววามด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือ หากไม่นับกริยาที่ดื่มเลือดมนุษย์เมื่อสักครู่นี้แล้ว เจ้าของร่างสูงที่ยืนอยู่นี้ก็คือเด็กหนุ่มดวงหน้าคมหล่อเหลาในอาภรณ์ชั้นดีมีสกุล เรือนผมสีดำสนิทถูกเซ็ทให้ตั้งขึ้นไม่เสียทรง หากแต่ว่าใบหน้านั้นไม่แสดงสีหน้าอย่างอื่นเว้นแต่การปรายมองเหยื่อที่กองอยู่กับพื้น ริมฝีปากบิดเป็นรอยยิ้มร้ายอย่างนึกสมเพช

เหมือนเดิม ไม่มีอะไรใหม่ๆ

...น่าเบื่อ

“ถ้าเบื่อนัก ก็เลิกกินทิ้งๆขว้างๆซะสิ”

เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นพร้อมกลุ่มหมอกสีดำที่ก่อตัวขึ้นกลางห้อง ชายหนุ่มยิ้มรับแขกผู้มาใหม่ที่ตอนนี้ชัดเจนเป็นรูปเป็นร่างชายวัยกลางรูปหน้าละม้ายคล้ายเขาวาดรอยยิ้มเสมือนมีจิตใจที่เอื้ออาทร แต่ในแววตาคู่นั้นก็ไม่เคยมีความรู้สึกอบอุ่นอย่างที่พวกมนุษย์ใช้นิยามคำว่าอาทรอยู่เลย

“เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกรับประทานอาหารในห้องนอนสักที ทาเคชิ” คำตำหนิที่ไม่จริงจังนักพร้อมกับดวงตาปรายมองเหยื่อบนพื้น “รู้ไหมว่ามันทำให้พื้นเลอะ”

เจ้าของชื่อยักไหล่ พร้อมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอีกสองสามเม็ดให้ผ่อนคลาย เอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างไม่ใส่ใจเท่าใดนัก

“แล้วพ่อมีธุระอะไรกับผมล่ะ”

“มีจดหมายเชิญมา” คนเป็นพ่อเดินเข้าไปใกล้ลูกชายแล้ววางจดหมายที่ว่าลงข้างๆเตียง ดวงตาสีเปลือกไม้ไร้ความรู้สึกมองเพียงแวบเดียว เพียงแค่เห็นรูปลักษณ์ของซองจดหมายแล้วก็ตราปั๊มผนึกสีกุหลาบที่บ่งบอกชัดเจนถึงเผ่าพงศ์แล้วก็รู้ได้ไม่ยากว่าถูกส่งมาจากที่ใด เขาแค่นหัวเราะหึในลำคอแล้วเบือนหน้าไปที่อื่นอย่างไม่สนใจ

“เหมือนเจ้าไม่ไยดีเลยนะ” บุรุษผู้สูงวัยกว่าเลิกคิ้ว “ไม่ดีเหรอ ไปเที่ยวถึงดินแดนแห่งความตายเชียวนา และคราวนี้ดูเหมือนจะไม่ธรรมดา เพราะเหมือนว่าจะไม่ใช่จีที่เป็นคนเรียก”

ได้ผลดวงตาสีน้ำตาลคมปราดมองบิดาของตัวเอง หัวคิ้วมวดเป็นปมบางๆ ใช่ ปราสาทของเขาก็ช่างเป็นสถานที่กิตติมศักดิ์ที่จดหมายจากดินแดนโลกันตร์มาเชิญไปพูดคุยก็หลายครั้งแล้วโดยเจ้าของบัลลังก์ดินแดน แต่จะเรื่องอะไรนั้น ยามาโมโตะไม่คิดจะสนใจ และไม่เคยย่างกรายไปร่วมประชุมแม้แต่ครั้งเดียว ก็อย่างว่า ให้ผู้ที่ไม่มีวันตายไปดินแดนแห่งความตายแบบนั้น มันดูเข้ากันซะที่ไหน

แต่ผิดกัน คราวนี้ เจ้าซองจดหมายบางๆนี่กลับเรียกรอยกระตุกยิ้มของเขาได้

“ถ้าอย่างนั้น พ่อก็ไปเองก็แล้วกัน แต่กลับมาก็เล่าให้ผมฟังหน่อย” ....นี่ถือว่าสนใจแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้น ก็จะปิดหูไม่รู้ไม่เห็นเหมือนเดิม และไม่คิดจะไปอยู่ดี

“เจ้าไม่อยากไปจริงๆ?” ปลายเสียงขึ้นสูงเล็กน้อย แล้วบุรุษผู้เป็นบิดาก็ถอนหายใจส่ายหน้า ท่าทางแสดงความเสียดายอย่างที่สุด “ไม่น่าเลย ถ้าไปคราวนี้จะได้ยลโฉมทายาทของแดนโลกันตร์แท้ๆ”

ยามาโมโตะมุ่นคิ้ว พยายามนึกถึงทายาทคนสำคัญอย่างที่พ่อเขาว่า แต่ที่พอจะนึกออกก็ทำให้เจ้าตัวหัวเราะหึ ส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เอา เด็กไป...” คนฟังได้ย่นคิ้วน้อยๆกับคำว่า ‘เด็กไป’ ของอีกฝ่าย หวนนึกถึงคนที่เขาพูดถึงว่าก็ไม่เห็นจะเด็กกว่าเจ้าลูกชายเบื้องหน้าตรงไหน ถ้าเทียบแล้วอายุก็คงจะพอๆกันด้วยซ้ำ แต่ในห้วงคิดของยามาโมโตะ ทาเคชิก็คงจะอ้างความถึงเจ้าหญิงแห่งแดนยมโลก บุตรีองค์เล็กที่บัดนี้ก็ยังเพิ่งเป็นสาวแรกรุ่นที่ยังเด็กกว่าเขาหลายขุมจริงๆ แต่มันคนละความหมายกับทายาทบัลลังก์โลกันตร์ที่ผู้เป็นพ่อกำลังเท้าความอยู่

แต่บุรุษอาวุโสกว่าก็ได้เพียงขยับยิ้มบางและไม่เอ่ยแก้ความเข้าใจผิด นึกอยากดัดสันหลังเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ไม่ชอบออกไปเปิดหูเปิดตาสักเท่าไหร่ยกเว้นเวลาหาอาหาร ซึ่งนั่นก็เป็นเหตุผล ไม่ว่าจะมีโอกาสสักกี่ครั้งก็ไม่มีทางรู้จัก โกคุเดระ ฮายาโตะ บุตรแห่งจ้าวยมทูตทั้งงดงามสูงส่งด้วยความยุติธรรมเงียบขรึม ความเฉยชาที่ปรากฏอยู่เสมอบนดวงหน้าละมุนนั้นไม่ว่าใครก็ปรารถนาที่จะชิดใกล้

....น่าเสียดาย แต่ก็ช่วยไม่ได้

ผู้ที่ควบคุมสังสารวัฏ กับผู้ที่อยู่นอกเหนือวัฏจักรนั้น ดุจมิติที่ไม่สามารถเวียนบรรจบพบพานกัน

เพราะฝ่ายหนึ่งคือผู้ที่เข้าใจทุกการดับซึ่งสังขารของสิ่งมีชีวิต...แต่อีกฝ่ายคือผู้ที่ไม่รู้ ว่าสิ่งที่เรียกว่าชีวิตนั้นมันคืออะไร

โดยเฉพาะยามาโมโตะ ทาเคชิ แวมไพร์หนุ่มผู้ไร้หัวใจ ที่ไม่เคยมองเห็นว่าชีวิตของใครสำคัญ....

ดินแดนแห่งความตาย ที่ผู้ไม่มีวันตายไม่ควรจะมา ดังนั้นผู้มาเยือนดินแดนเงียบสงัดนี้จะถูกจารึกไว้เป็นอีกครั้งหนึ่งของประวัติศาสตร์

บัดนี้ทั่วทุกแผนกทำงานของเหล่ายมทูตไม่พานพ้นต่อเสียงสนทนา ถึงการมาเยือนของ อาซาริ อุเก็ตสึ นายใหญ่แห่งเผ่าพันธุ์รัตติกาลโลหิต เจ้าของปราสาททรานซิลวาเนีย ซึ่งมีทั้งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของหลายตนที่ไม่ค่อยจะอยากยุ่งกับพวกอมนุษย์ แต่ในขณะเดียวกันส่วนมากกว่าค่อนดินแดนก็เห็นด้วยที่เจ้าชายยมทูตผู้สง่างามคนนั้น จะเริ่มจัดการกับปัญหาใหญ่ของวิญญาณโชคร้ายในหีบที่ไม่ได้ไปผุดไปเกิดก็เพราะพวกแวมไพร์

แต่ไม่ว่าเหล่ายมทูตจะอยากฟังการตกลงกันระหว่างผู้นำของสองเผ่าพันธุ์มากเพียงใด ผู้ที่มีสิทธิ์อยู่ในห้องรับรองก็มีเพียงเจ้าหญิงกับเจ้าชายแห่งดินแดน และสองผู้สูงส่งที่มาจากโลกต่างกัน

ดวงหน้างามสง่าเฉยชาปานรูปปั้นสลักสีงาช้างยืนอยู่ด้านหลังจี พร้อมด้วยข้างๆคือเจ้าหญิงหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูวัยหากเทียบกับมนุษย์แล้วไม่น่าจะเกินสิบห้าปี นัยน์ตาสีฟ้าของเธอจ้องเขม็งมาที่อาคันตุกะคนพิเศษ

“ไม่คิดว่าตนเองจะได้กลับมาที่นี่อีกสินะ อาซาริ อุเก็ตสึ”

คำทักทายพร้อมรอยยิ้มเหยียดที่เห็นได้ไม่บ่อยนักจากเจ้าแห่งแดนโลกันตร์เรียกรอยยิ้มบางบนหน้าแขก ในขณะที่นัยน์ตาเรืองอำนาจกวาดมองเจ้าบ้านที่อ่อนวัยกว่าอีกสองคน โกคุเดระ ฮายาโตะ ไม่ว่าเจอกี่ครั้งอากัปกริยาบนใบหน้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากความสงบเรียบเฉย ผิดกับน้องสาวที่ชักจะตีหน้าบูดไม่รับแขกเข้าทุกที

“ไม่มาคงไม่ได้ ลูกชายเรียกทั้งที คงจะมีเรื่องสำคัญ” ดวงตาสีมรกตปรายมองอาซาริเพียงชั่วครู่ แล้วเบือนไปทางโซฟาหลังงามสีแดงกำมะหยี่ มือเรียวบางผายเชิญ

“กรุณานั่งก่อน ท่านเดินทางมาไกล อีกอย่างเรื่องที่เราจะตกลงกันในวันนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะยืนคุยกันได้”

บรรยากาศของห้องที่เงียบสงัด เยือกเย็นหากแต่ไม่ได้หนาวร้ายกาจอย่างอากาศที่หล่อเลี้ยงปราสาททรานซิลวาเนีย แม้จะไม่มีสิ่งใดงดงามสวยหรูยั่วกิเลสอย่างในโลกมนุษย์ เพียงแค่กลิ่นอายแห่งความเป็นมนต์ขลังนั้นท่วมท้นไปด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีที่สูงสง่าไม่มีวันโดนเหยียบย่ำทำลาย และเด็กหนุ่มร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีแดงกับกางเกงสแล็คดูผ่อนคลายชวนมองนี้คือเครื่องประดับที่งามล้ำค่าที่สุดที่ทำให้แดนโลกันตร์เต็มไปด้วยความน่าพิศมัย

ยิ่งมานั่งพูดคุยใกล้ชิดอย่างนี้ ยิ่งเป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง

อาซาริกระตุกยิ้ม บ่นในใจซ้ำซากว่าเสียดายแทนเจ้าลูกชายที่ไม่ยอมมาด้วยกันนัก

“เรื่องที่ผมจะพูดนี้ มันคงจะฟังแล้วระคายใจท่านและ...” เสียงทุ้มหวานเว้นช่วงไปเล็กน้อยเมื่อนึกถึงจำเลยอันดับหนึ่งที่ทำให้พวกเขาต้องเดือดร้อนวุ่นวาย “...ลูกชายของท่าน...แต่การที่เผ่าพันธุ์แวมไพร์ขยายตัวอย่างรวดเร็วข้ามวันข้ามคืนขนาดนี้ ทางดินแดนโลกันตร์ของเราได้รับผลกระทบ...”

คำเอ่ยเท้าความที่สุขุมเยือกเย็นแต่แววตาที่จ้องมองมานั้นเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวจริงจัง ทำให้คนที่ถูกกล่าวหาว่าทำให้ระบบของที่นี่ต้องวิบัติพยักหน้าเนิบๆรับรู้ ไม่แม้แต่จะเถียงหรือคัดค้านสักคำ

“มีวิญญาณนับหมื่นกำลังทนทุกข์ทรมานอย่างสาหัสเพราะไม่ได้รับการตัดสินว่าจะอยู่ในนรกต่อไปหรือขึ้นสรวงสวรรค์ เพราะพวกเขาได้รับการถ่ายทอดความเป็นอมนุษย์ให้ ซึ่งผมว่ามันสมควรที่จะต้องควบคุมได้แล้ว”

“และการควบคุม เจ้าจะควบคุมฝ่ายข้าที่เป็นแวมไพร์ แทนที่จะเป็นพวกมนุษย์ไม่ให้รนเข้ามาหาที่ตาย”

“การตัดไฟตั้งแต่ต้นลมคือวิธีการที่ดีที่สุด ท่านอาซาริ” ดวงหน้างามวาดรอยยิ้มบาง “ความปรารถนาและความกระหายของแวมไพร์ พวกท่านก็น่าจะเป็นฝ่ายที่รู้ดีที่สุดว่ามันยากต่อการบังคับ ต่อให้ใช้วิธียักย้ายผู้คนให้ถอยห่างจากทรานซิลวาเนีย แต่การขยายอาณานิคมของแวมไพร์นั้นกว้างไกลแม้เพียงข้ามราตรี และอีกอย่าง การเข้าใกล้มนุษย์มากเกินไปเว้นแต่เพียงเวลาถึงฆาตของเขา ไม่ใช่หน้าที่ของยมทูต”

ดวงตาของตัวแทนแวมไพร์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเด็กหนุ่มที่มั่นคงชัดเจนหากแต่ยังไร้ซึ่งชีวิตชีวา แม้ไม่แสดงออกแต่เขาก็พอใจทุกกริยาของเจ้าชายยมทูตที่ไม่เคยเกรงกลัวต่ออะไร จวบจนกระทั่งร่างบอบบางภายใต้อาภรณ์ขับผิวนั้นหันไปรับสิ่งของบางอย่างจากยมทูตตนหนึ่งที่อยู่ข้างหลัง แล้ววางมันลงกับโต๊ะ

นาฬิกาเรือนหนึ่ง...

เป็นนาฬิกาพับสีเงินวาวล้อมกรอบวงกลมด้วยเถาวัลย์ไอวี่ไขว้เกี่ยวซ้อนกันดูงดงามล้ำค่า และเมื่อเปิดออกก็ต้องพบกับความแปลกประหลาด

เข็มสีดำสนิทลวดลายชดช้อยมีเพียงเข็มเดียวตัดกับหน้าปัดเกลี้ยงสีขาวโดยสิ้นเชิง เข็มนาฬิกานั้นชี้ตรงที่เลขสิบสองหากเป็นนาฬิกาธรรมดาของโลกมนุษย์ แต่เพียงว่าเรือนนี้ไม่มีอะไรที่บ่งบอกตัวเลขสักตัว

“นี่คือนาฬิกาวิเวียนหรือนาฬิกาแห่งชีวิต เครื่องบอกเวลาแห่งอายุขัยของมนุษย์ที่ต้องมีกันทุกคน ไม่มีใครเคยเห็นนาฬิกาวิเวียนนอกเสียจากพวกเราเหล่ายมทูต...นาฬิกาที่ไม่ได้บอกชั่วโมง นาที แต่คือตัวบอกเวลาที่หลงเหลืออยู่ของชีวิต เดินถอยหลังได้เท่านั้นไม่มีการเดินขึ้นหน้า และเมื่อมันกลับมาที่จุดๆเดิมนี่อีกครั้ง นั่นหมายถึงเวลาสิ้นสุดของการเกิดในชาติภพนั้น”

การเวียนว่าย มีช่วงเวลาของชีวิตที่จำกัด นั่นเป็นสิ่งที่แวมไพร์ไม่เคยสัมผัส มือใหญ่ของอาซาริคว้านาฬิกาไปแล้วเพ่งพินิจ ก่อนจะเหลือบมองเด็กหนุ่มร่างบาง ใบหน้าที่เคยใจดีบัดนี้เคร่งขรึมไม่ต่างกัน

“โกคุเดระ ฮายาโตะ เจ้าจะใช้นาฬิกาวิเวียนมากำหนดชีวิตของพวกเราอย่างนั้นรึ?” คำถามที่ตรงไปตรงมาพร้อมกับนัยน์ตาที่หรี่ลงส่งผลให้ห้องกว้างนี้ทบทวีความอึดอัด แต่นั่นไม่เป็นผลต่อผู้ที่เจอสถานการณ์กดดันมาแล้วมากมายอย่างในการตัดสินดวงวิญญาณที่มีให้ทำเกือบทุกวัน

“ท่านโปรดวางใจ นาฬิกานี้จะเปรียบเป็นเสมือนเครื่องเตือนใจ ว่าหนึ่งชีวิตของเหยื่อ จะแลกกับเศษเสี้ยวอายุขัยของเผ่าพันธุ์ผู้ยืนยง มันเดินอย่างเที่ยงธรรมและถอยหลังทีละน้อยๆ ทันทีที่พวกท่านดื่มเลือดของมนุษย์แล้วฉุดคร่าชีวิตพวกเขา นี่คือความเที่ยงธรรม ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยไม่สูญเสีย”

“ไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือ?”

“อย่าคิดว่าความเป็นจริงมันโหดร้ายเลย” ริมฝีปากบางขยับยิ้ม นึกขำกับคำว่าโหดร้ายที่หลุดออกจากปากของชนเผ่าที่ทำเรื่องป่าเถื่อนมานับไม่ถ้วน “ถ้าเลิกนิสัยกินทิ้งกินขว้าง รับรองว่านาฬิกาวิเวียนจะไม่กดดันพวกท่าน และอย่าได้มีข้อกังขาว่าทางแดนโลกันตร์จะคิดไม่ซื่อ นาฬิกานี้ยมทูตทุกตนไม่มีพลังพอที่จะบังคับให้มันเดินถอยหลังลดเวลาได้ ไม่ว่าจะเป็นผม อายูมุ หรือท่านพ่อก็ตาม"

“ถ้าเป็นตามที่เจ้ากล่าวมา ข้าในฐานะตัวแทนเผ่าพันธุ์แวมไพร์ยอมรับเรื่องที่ว่าจะให้นาฬิกาวิเวียนมาควบคุมชีวิต” คำตอบรับง่ายๆดึงรอยยิ้มสะใจจากเจ้าหญิงยมทูต ในขณะที่จีและโกคุเดระยังไม่อาจวางใจต่อสีหน้าผ่อนคลายไม่เคร่งเครียด และก็เป็นดังที่สังหรณ์

“แต่ข้ามีข้อแม้”

“ข้อแม้อะไร”

“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ข้าต้องการให้เจ้าไปปราสาททรานซิลวาเนียพร้อมนาฬิกาวิเวียนควบคุมลูกชายข้า อยู่ที่นั่นจนกว่าข้าจะไว้ใจว่าเจ้าไม่ได้เล่นอะไรแผลงๆ จนทำให้เผ่าพันธุ์ข้าต้องเดือดร้อน”

คำขอแลกเปลี่ยนที่ไม่คาดคิดทำให้คิ้วโค้งสวยมุ่นเข้าหากัน ในขณะที่ท่านพ่อของคนที่ถูกขอลูกไปอยู่ด้วยนั้นหรี่ตาลงอย่างไม่สบอารมณ์ แต่แม่น้องสาวนี่สิ หลุดอาการควบคุมไปแล้ว ร่างเล็กลุกผึงขึ้น ตวาดอย่างเหลืออด

“จะบ้าหรือไง!! จะให้ท่านพี่ของฉันไปอยู่บนโลกมนุษย์ซ้ำยังท่ามกลางพวกแวมไพร์บ้าเลือดเนี่ยนะ!!? นั่นมันในฐานะตัวประกันดีๆเลยไม่ใช่เหรอ!”

“สาวน้อย พี่ชายของเธอบอกว่าไม่มีอะไรได้มาโดยไม่สูญเสีย” อาซาริยิ้มพราย เงื่อนไขที่ท่านพี่ฮายาโตะของเธอเคยพูดถูกตอกกลับมาจนพูดอะไรไม่ออก ผนวกกับมือบางที่ฉุดข้อแขนให้นั่งลงอย่างเก่า ซ้ำด้วยดวงตาสีมรกตที่ดุจัดยิ่งทำให้อายูมุต้องสงบปากสงบคำ

ดวงตาคู่งามเหลือบมองบิดาที่ตอนนี้ก็มองมาที่เขาเช่นเดียวกัน สีหน้าของท่านพ่อนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าไม่เห็นด้วยกับการตอบตกลง แต่ทว่านี่คือการแลกเปลี่ยน และเป็นการแลกเปลี่ยนที่อีกฝ่ายมีสิทธิ์จะร้องขอเพื่อความเป็นธรรมกับตนเอง และแน่นอนว่าต้องเป็นเขาที่ไป ท่านพ่อต้องปกครองแดนโลกันตร์ ส่วนอายูมุ จะปล่อยให้เจ้าน้องสาวตัวดีไปอยู่ท่ามกลางโลกที่ไม่คุ้นเคยและแฝงเร้นไปด้วยอันตรายนับพันอย่างนั้นไม่ได้

และแล้วปฐมบทของสองโลกที่ไม่อาจเป็นไปได้กำลังบังเกิด เมื่อโกคุเดระตอบ

“ตกลง ผมจะไปอยู่ที่นั่นตามคำขอ...”

การย่ำเยือนโลกมนุษย์ของโกคุเดระในครั้งนี้เป็นหน้าที่อันแสนแปลกประหลาดนอกเหนือจากการมารับวิญญาณมนุษย์ และยิ่งกว่านั้นการมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูของปราสาททรานซิลวาเนียนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาพิศมัย

รัตติกาลมาเยือนโลกมนุษย์ แสงสีนวลของพระจันทร์เต็มดวงนั้นจับห้วงท้องฟ้าที่ดำมืดสนิท เป็นเวลาที่เหล่ามนุษย์กำลังอยู่ในนิทราอันแสนหวาน หากแต่เป็นเวลาทำกิจกรรมของพวกที่ดำรงชีวิตอยู่ภายใต้แสงจันทรา เป็นกิจวัตรเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ปราสาททรานซิลวาเนียยังคงงดงามโดดเด่นในเวลาราตรี มีแขกต่างพันธุ์ที่แสนจะโชคร้ายเข้ามาทุกๆคืนไม่ขาด

ร่างโปร่งบางจับกลิ่นอายของความกระหายและรังสีของการเข่นฆ่าได้ชัดเจนจากภายในสิ่งปลูกสร้างตรงหน้า คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันก่อนจะก้าวเดินเข้าไปอย่างเงียบงัน

ท่อนแขนแข็งแรงของแวมไพร์หนุ่มร่างสูงยังคงฉุดรั้งร่างของเหยื่อพร้อมที่จะฝังเขี้ยวเป็นนิจ แต่ไม่ทันแม้แต่ปลายเขี้ยวของเขาจะได้สัมผัสถูกต้นคอของเหยื่อ พลันมีลมประหลาดหอบกลิ่นอายหอมหวานซัดเข้ามาอย่างเต็มแรง พัดพาร่างอรชรของหญิงสาวปลิวไปกองกับพื้นให้ห่างไกลจากเอื้อมมือของมัจจุราชผู้หล่อเหลา

ยามาโมโตะตวัดสายตาไปยังประตูทางเข้า ดวงตาสีเปลือกไม้หมุนคว้างกลายเป็นสีแดงก่ำราวโลหิต แต่เรือนร่างที่งดงามภายใต้แสงจันทร์สาดส่องนั้นตราตรึงสายตาให้จ้องมองได้เป็นอย่างดี และดวงตาสีเขียวที่มองมายังเขาอย่างสมเพชมันก็แสนที่จะน่าหลงใหล

“คะ คุณ คุณ...” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ายามาโมโตะลืมไปแล้วว่าตัวเองมีเหยื่ออยู่ หญิงสาวตอนนี้ร่างสั่นเทิ้มทันทีที่เจ้าหล่อนเห็นดวงตาที่เปลี่ยนสีอย่างที่มนุษย์ทำไม่ได้ เขี้ยวคมยามที่ชายหนุ่มแสยะยิ้มนั้นทำให้เธออยากจะกรีดร้อง เพียงแต่ร้องไม่ออก

“รีบไปซะ” เสียงนุ่มทุ้มหวานล้ำของชายผู้มาใหม่สั่งเธอแม้ดวงตาของเขาจะจับจ้องไปที่แวมไพร์หนุ่มที่กำลังจะคร่าชีวิตเธอ และเมื่อไม่ขยับ เขาได้สั่งเสียงเข้มเป็นครั้งที่สอง “ไปสิ!!”

เพียงเท่านั้น เจ้าหล่อนได้รีบถลันหนีออกไปโดยเร็วที่สุดไม่ทันแม้แต่จะเอ่ยคำขอบคุณ ทิ้งไว้ในห้องมีเพียงชายหนุ่มสองคนยืนหันหน้าเข้าหากัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมหรี่นิดๆแล้วปราดมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า และเพียงแค่เข็มกลัดตรงหน้าอกก็ทำให้ได้รู้ทันทีว่าคนที่มาพรากเหยื่อไปจากคมเขี้ยวเขานั้นคือใคร

น่าขัน....ที่เขาผู้มีชีวิตเป็นอมตะต้องมายืนอยู่ต่อหน้าเทพเจ้าแห่งความตาย

แต่เป็นบุคคลที่งดงามยิ่งกว่าเทพบุตรบนสรวงสวรรค์

ว่าแล้ว ริมฝีปากก็ขยับยิ้มพราย

“ยินดีที่ได้พบ...”

.

.

.

TBC...

มิยะขอเม้าท์

เรื่องนี้แต่งให้พี่สาวคนสวย เจ้ยู้ YuuYuu เป็นของขวัญวันเกิดค่ะ >..< แล้วก็ค้างหลังจากนั้น จับดองเรียบร้อยเบย // โดนโบก! แล้วน้องสาวเจ้าก๊ก โยชิคุนิ อายูมุ นั่นหาใช่ใครอื่นไม่ อาเจ้ยู้ของเรานั่นแหล่ะ ฮาาา ซึ่งเจ้บอกว่าอยากไปอยู่ทรานซิลวาเนียแทนหนูก๊ก อิอิ >3<

อารมณ์ของไอ้มิยะตอนแต่งนั้นค้างมาจาก 8059 Anthology Double Date เรื่องเหนือกาลเวลาค่ะ เรื่องนั้นแหล่ะ // เรื่องที่แทบจะเด็ดกลีบดอกไม้กับตอนจบว่าจะเป็นยังไงดี แล้วสุดท้ายก็ต้องขอโทษหนูก๊กเป็นร้อยๆรอบ เง้อออออออ หม่ามี้รักหนูนะ ที่ทำมันเป็นงาน...มันจำเป็น (เอาอินี่ไปเก็บที) ก็เลยอยากแต่งอะไรที่มันไม่ใช่มนุษย์มนาดูอีกครั้ง จำได้เลยว่าพล็อตนี้นอนคิด ฮา! คืออยากเห็นอะไรต่างเผ่าพันธุ์ แวมไพร์ แวร์วูล์ฟ ก็เยอะแล้ว เอาเป็นแบบนี้ก็แล้วกัน สุดขั้วเลยครัช ยมทูตกับแวมไพร์ ฟิคเรื่องนี้แต่งไปอิเนียนแม่มนิสัยเสียอย่างถึงที่สุด นับว่าเป็นเด็กเกเรที่สุดแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ แล้วก็แอบปลื้มใจมากๆค่ะ ที่มีน้องคนหนึ่ง (คือน้องมุก) แอบทวงฟิคเรื่องนี้ด้วย งื้ออออออ ขอบคุณมากๆที่ชอบ

พอเป็นแบบนี้...เราเห็นว่าไหนี้คงจะเป็นไหต่อไปที่จะทุบ...เมื่อถึงเวลาอันสมควร (อาเร๊ะ!)

ขอบคุณทุกท่านที่มาเยี่ยมเยียนบล็อก เม้นท์ได้เป็นกำลังใจจ้ะ

Miya