Fic KHR [8059]
My wind...our wind
Dark Drama Action
NC-17
คำเตือน : เนื้อหาในเอนทรีนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้หรือรับไม่ได้
กรุณาปิดหน้าต่างนี้ไปค่ะ
Chapter 9 การกลับมา...ของครูสอนพิเศษ
“อัสสัมครับ...นายน้อย”
หลังจากวันนั้น
ทุกเช้าก็ต้องมีพ่อบ้านคนเดิมเดินเข็นรถเข็นเข้ามาในห้องของร่างโปร่งบางเป็นกิจวัตร
เป็นเวลาเดิมไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่วินาทีเดียว
แถมของที่เสิร์ฟยังเป็นอัสสัมรสชาติเดิม กลิ่นเดิม
ถึงแม้ตอนแรกๆจะยังมีเสียงโวยวายไล่ออกไป แต่ช่วงนี้ก็คงต้องพักเอาไว้ก่อน...
จากที่ไม่เคยแตะ...ร่างโปร่งบางจำต้องยกชาหอมกรุ่นขึ้นมาดื่ม...เพราะหลังจากที่ลั่นคำปณิธานไว้กับผู้เป็นพ่อ
ร่างโปร่งบางต้องคิดค้นวิธีช่วยนภาแห่งวองโกเล่ บางวันล่วงเลยจนเกือบรุ่งแจ้ง เพราะฉะนั้นถ้าไม่แตะไอ้ชานี่เลยร่างกายจะแย่เอา....
“พรุ่งนี้ฉันขอกาแฟ”
คำเอ่ยขอเป็นครั้งแรกทำให้พ่อบ้านสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็โค้งคำนับรับ
แต่ที่สั่งนี่ไม่ใช่คิดจะรำลึกถึงรสชาติอะไรนัก
แต่คิดว่าถ้าต่อๆไปแค่ชามันคงจะเอาไม่อยู่
“นายน้อยครับ...”
เวลาหลังจากดื่มชาได้สักสิบนาที
ก็จะมีชายฉกรรจ์อีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับโน้ตกระดาษอะไรบางอย่าง มาบอกถึงสิ่งที่ต้องทำในวันนี้ที่น่ารำคาญสิ้นดี
แต่วันนี้ดูเหมือนโน้ตจะยาวกว่าเก่า
แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะยังไงร่างโปร่งบางก็ไม่คิดจะทำตามอยู่แล้ว
แต่ใครมันจะไปรู้
ว่าสิ่งที่ร่างโปร่งบางต้องทำวันนี้มันน่ากลัวแค่ไหน
“วันนี้เวลาสิบโมงเช้า
นายน้อยต้องไปพบครูสอนพิเศษที่ห้อง FB3 เพื่อเรียนรู้ถึงการเป็นบอสแฟมิลี่ครับ”
“พรวด! แค่กๆๆๆ” น้ำชาถูกพ่นออกมาเป็นฝอยๆกลางอากาศทันทีที่พูดจบ
ตามด้วยเสียงไอสำลักน้ำชา มือบางแดงก่ำเพราะชานั้นก็เพิ่งที่จะร้อนได้ที่
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเช็ดหรือทำอะไรทั้งนั้น
เรียนพิเศษ!?...ให้ตายสิ! คนพวกนี้เรียกว่าปัญญาอ่อนหรือว่าบ้าดีวะ
ฉันมาอยู่ที่นี่เพื่ออะไรเนี่ย!!!
“พูดบ้า!ๆ ใครมันจะไปทำล่ะเฟ้ย!
ฉันจะบอกพวกแกเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจำใส่สมองที่มีแต่ขี้เลื่อยเอาไว้ด้วยว่า ฉัน
– จะ – ไม่ – เป็น –
บอส เข้าใจมั้ยฮะ!!!”
ขนาดเวลาปกติยังไม่มีใครมาบังคับให้เรียนพิเศษ
แม้เวลาคับขันยังต้องคิดหน้าคิดหลังยอมเสียฟอร์มไปขอร้องให้คนบางคนสอนพิเศษให้ แล้วนี่มันอะไร...
เรียนเพื่อไปเป็นบอส...
เฮอะ!
มีเรียนเพื่อไปเป็นมือขวามั้ยล่ะ ถ้ามี
ร่างโปร่งบางขอสัญญาว่าจะกระโดดเข้าหาทันทีไม่มีอิดออด
“แต่นี่มันคำสั่งของบอสนะครับ”
ชายฉกรรจ์ยังคงยืนกราน แต่ไม่ได้ทำให้ร่างโปร่งบางกลัวแต่อย่างใด
มีแต่จะเป็นการทำให้ใบหน้าหวานๆนั่น ชักสีหน้าหงุดหงิดเข้าไปอีก
“แกก็กลับไปบอกบอสแกซะว่าฉันไม่เรียน!!!”
“นายน้อยต้องเรียนครับ”เห้ย!!...กล้ามาก มีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉันฟะ ไอ้สวะพวกนี้!!!
“ขอตอบเป็นคำตอบสุดท้ายว่าไม่เรียน...ถ้าอีกสิบวินาทีแกยังไม่ออกไปจากห้องฉัน ฉันเป่าแกกระจุยแน่!”
ร่างโปร่งบางขู่ฟอด พร้อมควักไดนาไมต์มาอยู่ที่ง่ามนิ้วทั้งสองมือจนเต็ม
ชายฉกรรจ์เหงื่อตกจนถึงคางด้วยความกลัวฤทธิ์ระเบิด
แต่ถ้าไม่สามารถลากตัวนายน้อยของเขาไปที่ห้องเรียนพิเศษได้
ก็คงจะโดนชายอาวุโสลงโทษหนักแน่ๆ
มาคิดดูดีๆแล้ว...ยอมโดนย่างดีกว่าเป็นไหนๆ!!
“นายน้อยไม่มีสิทธิ์ต่อรองหรือแสดงความคิดเห็นครับครับ...นี่เป็นคำสั่งของบอส
และเมื่อนายน้อยอยู่ที่นี่นายน้อยต้องปฏิบัติตามคำสั่งของบอสเท่านั้นครับ!” แทบอยากจะปรบมือกับคนที่กล้าเล่นฝีปากกับมือขวาแห่งวองโกเล่
ร่างโปร่งบางกำมือแน่นอย่างโกรธจัด
ตัวสั่นระริกจนอยากจะเขวี้ยงไดนาไมต์ให้คนตรงหน้าได้กินสักห้าหกลูก
แต่ตอนนี้เขาโตขึ้นมากแล้ว แค่นี้ต้องทนไหว
คิดว่าถือไพ่เหนือกว่าแล้วฉันจะกลัวหรือไงฟะ!!!
อย่าให้ฉันมีเวลาไปขุดดินฝังระเบิดทั่วคฤหาสน์ก็แล้วกัน!!
“ฉันไม่ไป
ฉันไม่เรียน และจะไม่เป็นบอสด้วย
ถามจริงเถอะคิดบ้าอะไรจะให้ฉันเป็นบอส ลื่นล้มหัวกระแทกเรอะว่าไอ้น้ำยานอนหลับอะไรนั่นปัญญาอ่อนที่สุดแล้วนะ เจออันนี้ชิดซ้ายเลยว่ะ!” เพราะว่ามันทำให้ฉันตอนเป็นหวัดขั้นร้ายแรงสลบนั่นแหล่ะ
เรียกว่าปัญญาอ่อน...
“ไม่ทราบครับ
ทราบแต่ว่าในอีกสิบนาทีนายน้อยต้องไปที่ห้องตามที่บอสนัดไว้”
และคนที่นี่ก็ปัญญาอ่อนพอกันร่างโปร่งบางมั่นใจว่าถึงเขาจะไปอยู่ญี่ปุ่นถึงสิบปี
แต่ก็ไม่ลืมภาษาในสถานที่ที่เขาเกิดมาหรอก
หรือว่าฉันออกสำเนียงไม่ชัดกันฟะ...ไอ้เวรนี่ถึงไม่เข้าใจ
“และบอสยังฝากมาบอกอีกว่า
ถ้าช้าแม้แต่วินาทีเดียว ไม่รับรองความปลอดภัยของวองโกเล่รุ่นที่สิบครับ”
กึก!
จบประโยคที่แสนจะบาดลึกเข้าไปในหัวใจของมือขวา
ร่างโปร่งบางถึงกับนิ่งงัน ดวงตาสีมรกตเริ่มวาววาบ มือบางๆกำแน่นจนเส้นเลือดปูด
ฟันขาวๆกัดกระทบกันดังกรอด ใบหน้าแดงก่ำเหมือนเลือดจะคั่ง
ไอ้เวรตะไล!!!มีสิทธิ์อะไรเอารุ่นที่สิบมาพูดกับฉันแบบนั้น
หา!!!
“นี่...อยากลองเห็นประตูนรกดูสักครั้งมั้ย...”
“หา...”
“ถ้ายังไม่เคย
ฉันจะทำให้เห็นเดี๋ยวนี้ล่ะ...”
“นะ
นายน้อย” ชายฉกรรจ์ทำหน้าตาเหมือนปลาขาดน้ำ
ละล่ำละลักเรียกชื่อมัจจุราชออกมาไม่เป็นภาษา ถ้าจะขอโทษล่ะก็ตอนนี้ไม่ทันซะแล้ว
ไดนาไมต์ในมือพร้อมเตรียม ก่อนจะย่างสุมเข้าไปเรื่อยๆ
คนที่เอารุ่นที่สิบมาอ้าง...ไม่สมควรอยู่ทั้งนั้น
คนที่ดูถูกวองโกเล่
ก็ไม่สมควรอยู่เช่นกัน
“ดับไปซะ ไอ้บัดซบเอ๊ยยยยย!!!!!”
ตู้มมมมมมมมมมมม!!!!
ห้อง FB3
“ให้ตายเซ่!
ทำไมฉันต้องมาด้วยวะ!”
ร่างโปร่งบางบ่นพึมพำอยู่หน้าประตูบานใหญ่
หลังจากที่วางบอมบ์ไว้ที่ห้องของตัวเองตูมใหญ่แล้ว
ก็มีเนื้อย่างชิ้นโตประมาณแรร์นอนจะตายแหล่มิตายแหล่
เพิ่งให้คนมาเก็บออกไปเมื่อกี้นี่
แต่ทำไมเขาต้องมาอยู่ที่ห้องนี้ด้วยน่ะเรอะ
ทำยังไงได้...ความปลอดภัยของรุ่นที่สิบและไอ้บ้าพวกนั้นสำคัญที่สุดนี่หว่า...
“ผมเข้าไปนะ” ร่างโปร่งบางบิดลูกบิดทันทีไม่รอคำตอบ
ข้างในห้องมีชายอาวุโสนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่
และมีอีกคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้เขา ดูท่าจะวางมาดไม่ใช่น้อย
สังเกตจากการนั่งไขว่ห้างต่อหน้าบอสแฟมิลี่ขนาดนั้น
นั่นน่ะเรอะ
ครูสอนพิเศษของฉันน่ะ...
ดูท่าก็รู้...น่าหมั่นไส้ซะไม่มี!
“เข้ามาใกล้ๆสิ
ฮายาโตะ” ชายอาวุโสกวักมือเรียก
ทำให้ร่างโปร่งบางเดินเข้าไปใกล้อย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งใกล้
ก็ยิ่งเห็นคนปริศนาที่ร่างโปร่งบางเหมาว่าเป็นครูสอนพิเศษนั่นมากขึ้น
เสื้อเชิ้ตสีขาว
กับน้ำหอมที่น่าจะอาบมาซะกลิ่นฉุนกึก...ตัดกับกลิ่นเหล้าที่ยังติดตัวอยู่เล็กน้อย ผมสีดำสนิทกับทรงชี้ข้างๆที่คุ้นตาเจ้าของใบหน้าหนวดครึ้ม...แถมยังชอบทำตาเจ้าชู้เวลาเจอผู้หญิง...
“ไง
ฮายาโตะ”ไม่ผิดแน่...
“ไอ้หมอบ้าผู้หญิง
ชามาล!!!”
“ให้ตายสิ
ไอ้เด็กนี่…” หมอเถื่อนอัจฉริยะเอื้อมมือไปดีดเป๊าะตรงหน้าผากของร่างโปร่งบางไม่เบาไม่แรงนัก
แต่ก็พอทำให้คนถูกดีดหงุดหงิดขึ้นมาทันที
ทั้งหงุดหงิด
ทั้งตกใจ
“กะ กะ แกมาอยู่ที่นี่ได้ไงฟะ!!!”
“พ่อเรียกมาเองแหล่ะ” ชายอาวุโสตอบแทน เรียกดวงตาสีมรกตให้หันไปมองอย่างสงสัย ก่อนที่จะอธิบายเหตุผลเพิ่มเติม “เพราะถ้าเป็นคนอื่น
แกคงจะไม่ยอมรับง่ายๆ พ่อก็เลยขอให้เขากลับมาอีกครั้ง
อีกอย่างเขาก็เคยสอนแกมาก่อนไม่ใช่รึ”
ยอมรับ...
เคยสอน...
เฮอะ
คำพวกนี้ฟังแล้วน่าอายชะมัด แต่ก็ไม่เถียงว่าเคยได้ไอ้หมอบ้านี่ช่วยไว้หลายๆอย่าง ทั้งตอนเด็กที่อยู่คฤหาสน์หลังนี้
และตอนที่อยู่นามิโมริก็ ด้วยแต่ตอนนี้มันต่างกัน...
ไม่ได้คิดจะอยากเรียนแม้แต่นิดเดียว!!!
“ผมไม่ได้อยากเรียน
และแน่นอนว่ามันเองก็ไม่ได้อยากสอนเด็กอย่างผมอยู่แล้วด้วย!!” ร่างโปร่งโวยวาย ในใจก็คิดแค้นอยู่ไม่ใช่น้อย
ทีเมื่อตอนสำคัญๆอย่างศึกชิงแหวนยังไล่ออกมาอย่างไม่ไยดี
พร้อมกับบอกว่าเข็ดกับเด็กอย่างเขาเต็มทน
แต่พอไม่ได้ขอให้อยากจะช่วยกลับเสนอหน้ามาทันที
เป็นแบบนี้ตลอด...
“เฮ้ยๆ
ไม่เจอกันนานนึกว่าจะเปลี่ยนไปบ้าง ที่แท้ก็ยังใจร้อนเหมือนเดิม โตแต่ตัวนี่หว่า”
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้นี่เฟ้ย!!!”
“ถ้างั้นก็ดี...”
หมอแห่งโลกมืดเผยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปพูดกับชายอาวุโส
“ถ้ายังไงผมขอคุยกับฮายาโตะตามลำพังสักแป๊บ ไอ้เด็กนี่มันต้องค่อยๆเสี้ยม
นายท่านวางใจเถอะ เดี๋ยวมันก็ยอม”
“ทำได้จริงๆน่ะเรอะ”
ชายอาวุโสตาลุกวาวอย่างดีใจ
แทบจะเอามือของที่ว่าครูสอนพิเศษมาจับเขย่าเลยด้วยซ้ำเมื่อชามาลพยักหน้ารับ
เขาก็ยิ้มอย่างฝากความหวังไว้อย่างเต็มอัตรา
ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องไปโดยดี
โดยไม่สังเกตสีหน้าของผู้ที่จะต้องเรียน...
อยากตาย...โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
“ไม่คิดจะนั่งรึไง
ยืนนานๆมันเมื่อย” พอเหลืออยู่แค่สองคน ชามาลก็เหลือบตามองเก้าอี้อีกตัวที่ยังว่าง
แต่ร่างโปร่งบางกลับยังยืนเฉยอยู่ที่เดิม ปากไวๆสวนกลับตามนิสัย
“แล้วใครคิดว่าจะต้องยืนนาน
ในเมื่อฉันมีคำตอบอยู่แล้วว่าไม่เรียน แกเองก็คงจะไม่คิดอยากสอนฉันใช่มั้ยล่ะ”
“ถ้าฉันไม่สอนแก
แกคิดว่าฉันจะไปทำอะไรล่ะ หา!”
“หลีสาว”
“เออ ใช่
ก็รู้คำตอบกันอยู่แล้ว ในโลกนี้คนที่ฉันสละเวลาอันมีค่ามากที่สุดให้
นอกจากสาวๆทั้งหลาย ที่เหลือก็ขลุกอยู่กับแกเนี่ย น่าเบื่อชะมัดเลย
ถ้าแกไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียนสิฟะ สบายทั้งฉัน สบายทั้งแก” เป็นครั้งแรกรึเปล่าไม่เคยจำ
แต่วันนี้ทำไมร่างโปร่งบางกลับเห็นไอ้หมอบ้าผู้หญิงนี่ดูดีผิดปกติ
เพราะคำนี้แน่ๆ...ไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน
พูดอะไรดีๆก็เป็นนี่หว่า
“ตกลงว่าฉันไม่เรียนก็ได้ใช่มั้ย!”
“ถูกต้อง...”
ชามาลตอบโดยไม่ลังเล
ทำให้รอยยิ้มของร่างโปร่งบางที่ไม่เคยเผยตั้งแต่มาที่นี่แย้มออกมา
แต่ไม่ทันได้ดีใจนาน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหมอโลกมืดก็สวนทับทันที “แค่แลกกับหอบัญชาการวองโกเล่และศูนย์อิตาลีเหนือระเบิดเป็นจุน”
“เฮ้ยยยยยยยย!!!!” บัดซบ! ตูว่าแล้ว
“ไอ้หมอบ้า!!!” ร่างโปร่งบางตวาดหน้าดำหน้าแดง “อย่าพูดอะไรอัปมงคลอย่างนั้นสิเฟ้ย!! นั่นชีวิตของท่านรุ่นที่สิบนะ!!!” ให้ตายสิวะ!!!
มาอยู่ที่นี่เสียเปรียบเป็นบ้า เอะอะเอาวองโกเล่มาอ้างตลอด แค้นว้อย!
“ใช่
ชีวิตของไอ้หนูวองโกเล่นั่นแหล่ะ แต่เรื่องนี้ฉันไม่สน
ฉันเป็นครูสอนพิเศษแกนี่หว่า ลูกศิษย์จะเรียนฉันก็จะสอน ไม่อยากเรียนก็ไม่สอน แค่นั้นแหล่ะ”
ร่างโปร่งบางยืนนิ่งไม่ไหวติงเมื่อได้ยินหมอแห่งโลกมืดว่าแบบนั้น
ริมฝีปากเม้มกันอย่างคิดหนัก เกิดมาไม่เคยถูกบังคับอะไรบ้าๆแบบนี้เลย
ถ้าเขาไม่เรียนวองโกเล่ก็ไม่เหลือ แต่ถ้าเขาเรียนก็ต้องขึ้นเป็นบอส...มันจะแน่หรือเปล่า!
ถ้าตอบตกลงเรียนตอนนี้ยังพอมีเวลาเหลือในการหาทางช่วยอยู่บ้าง
ไม่แน่ว่าจะต้องขึ้นเป็นบอสทันที อาจจะถ่วงเวลาไปได้ซักพัก
ถึงแม้ว่าโอกาสมันจะเสี่ยง...
แต่สถานการณ์ก็บีบให้เลือกทางนี้เท่านั้น
ไม่มีทางเลือกแล้วนี่!
“ก็ได้ชามาล
แค่เรียนก็พอใช่มั้ยล่ะฟะ ตกลงว่าฉันเรียน!”
พูดออกไปอย่างเต็มปากเต็มคำ ร่างโปร่งบางตกลงแล้วว่าจะเรียน
พอตบปากรับคำเสร็จก็แทบอยากจะวิ่งหนีออกจากห้องนี้โดยเร็ว แต่พอหันหลังกลับ
ก็มีมือหนาๆมาคว้าแขนของเขาไว้ทันที
“แกแน่ใจนะ ว่าจะเรียน”
“เออสิ!
ก็ในเมื่อฉันเลือกได้แค่นี้ จะเอาอะไรอีกล่ะวะ”
“แกเลือกแล้วนะ...”
หมอแห่งโลกมืดเอ่ยเรียบๆ
ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างมาจากกระเป๋าใบเล็กๆให้ร่างโปร่งบางดูมันคือยาแคปซูนธรรมดาทั่วไปเมื่อมองเผินๆ
แต่สำหรับเจ้าของฉายา ไทรเด้นท์ ชามาล คงไม่ใช่
อาวุธร้าย
ที่คนต่างหวาดกลัว...
แคปซูลของ
ไทรเด้นท์ มอสคิโต!!!
“แกคิดจะทำอะไร”
น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางอย่างยากเย็น
ดวงตาสีมรตกจดจ้องที่เม็ดยาไม่กระพริบ
“นี่คือ
ไทรเด้นท์ มอสคิโตที่ทำให้เป็นโรค ‘ลืมคนสำคัญ’
เมื่อโดนกัดแกจะลืมคนที่สำคัญกับแกทั้งหมด
แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่แกเกลียดหรือรักก็ตาม ก็ถือว่าเป็นคนสำคัญ
แกจะจำคนพวกนี้ไม่ได้แม้แต่คนเดียว” คำอธิบายของหมอโลกมืดทำให้ร่างโปร่งบางหายใจไม่สะดวกเหมือนมีก้อนมาจุกอยู่ที่ลำคอ
น้ำลายพาลฝืดจนกลืนไม่ลง ยิ่งเห็นท่าจะดีดแหล่มิดีดแหล่นั่นยิ่งทำให้ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว
“ไอ้หมอบ้า
ฉันไม่เล่นนะเฟ้ย!!!” ลืมคนสำคัญ โรคบ้าอะไร! ทำไมต้องลืม นี่อย่าบอกนะว่าแกคิดจะดีดมันใส่ฉันน่ะ หา!!
“ฮายาโตะ...ในเมื่อแกตัดสินใจจะทำอะไร
แกต้องตั้งใจทำจริงๆ ตอนนี้ก็เหมือนกัน แกกำลังจะขึ้นเป็นบอสแฟมิลี่คนใหม่
ดังนั้นหน้าที่ของฉันคือ ทำทุกอย่างเพื่อให้แกขึ้นเป็นบอสให้ได้และมอบชีวิตใหม่ให้กับแก
อะไรที่เป็นอุปสรรค ฉันจะต้องกำจัดมันให้หมด...
รวมถึงวองโกเล่ก็ด้วย”
“ไม่ได้นะชามาล
แกไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับความทรงจำของฉัน!
ฉันยอมเรียนได้ แต่ขอร้องว่าอย่าดีดไอ้ยุงเวรนั่น!” ร่างโปร่งบางอ้อนวอน
ในจิตใจเริ่มไม่ปกติเรื่อยๆ เขายอมรับว่าเขากลัว...
กลัวว่าจะลืม...
ขอร้องเถอะ
แค่ความทรงจำดีๆที่ได้เคยทำกับพวกนั้น...ขอแค่ให้ฉันได้เก็บเอาไว้...
แค่คนสำคัญสักคนก็ยังดี...
“ฉันไม่ชอบเวลาที่การสอนของฉันไม่สัมฤทธิ์ผล
แกเรียนเพราะมีวองโกเล่เป็นสิ่งเร้า เมื่อก่อนฉันเคยบอกว่าฉันไม่อยากสอนแกอีกเพราะแกเป็นคนที่ไม่เคยคิดถึงตัวเอง
ตอนนี้ก็เหมือนกัน แกกำลังคิดถึงคนอื่นมากกว่าชีวิตของตัวเองด้วยซ้ำ ฉันเข็ดกับนิสัยแบบนี้ของแกเต็มทน
เพราะฉะนั้นถ้าแกยังจะอยากเรียนกับฉัน แกก็ต้องโดนโรคนี้ไปซะ”
ความเงียบ
ความกดดัน ถาถมเข้าใส่ร่างโปร่งบางจนแทบจะล้ม ทันทีที่หมอแห่งโลกมืดพูดจบ
ในหัวพลันขาวโพลน นึกอะไรไม่ออก ถ้าเขาไม่เรียนวองโกเล่ต้องมีอันเป็นไป
แต่ถ้าเขาเรียน ก็ต้องลืมทุกคนๆที่สำคัญ
มืดแปดด้าน...
หมอแห่งโลกมืดมองลูกศิษย์ที่กำลังสับสนอย่างเรียบเฉย
ก่อนจะถอนหายใจพรืดใหญ่“ตอนนี้ถ้ายังคิดจะเรียนอยู่
ฉันขอบอกเลยว่าจะไม่สอน รอไว้แกเตรียมใจได้เมื่อไหร่ ค่อยมาหาฉันก็แล้วกัน”
“ชามาล...”
“แต่ก่อนอื่นฉันถามแกหน่อย
แกรู้ได้ไงว่าถ้าแกทำตามคำสั่งพ่อ
วองโกเล่จะปลอดภัย” นั่นสินะ...รู้ได้ยังไง
ปกติแล้วถ้าให้ตอบจริงๆก็ไม่มีทางเชื่อ
... เขาไม่เคยเชื่อใจใครทั้งนั้น
หรือจะเป็นเพราะ...
“สัญญาล่ะมั้ง...”
“สัญญา?” ชามาลทวนเสียงสูง
มันช่างไม่เหมาะเอาซะเลยที่จะได้ยินคำแบบนี้หลุดจากปากขอเด็กหนุ่มเลือดร้อนที่เขาเคยเห็นแต่ไหนแต่ไร
ยอมฝากชีวิตแขวนไว้กับสิ่งที่เสี่ยงๆแบบนี้....เป็นแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“อืม
พ่อสัญญากับฉันว่าถ้าฉันไม่เล่นตุกติก พ่อจะไม่ระเบิดหอวองโกเล่” งี่เง่าดีใช่มั้ยล่ะ
แต่ทำไมไม่รู้
ขึ้นชื่อว่าสัญญาแล้ว ก็ต้องเชื่อทุกที...
ทุกทีเลย...
“แกเชื่องั้นหรอ...ฮายาโตะ”
“เออ” คำตอบที่พูดออกมาอย่างไม่ปิดบัง “เชื่อสิ”
ฉันเชื่อในคำสัญญา
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เชื่อสิ่งโง่เง่าแบบนี้ได้ลงคอ
เพราะโดนทำผิดสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะเป็น ‘ตอนนั้น’ หรือ ‘ตอนนี้’
ทั้งๆที่ฉันทำตามสัญญา...
แต่ทำไมทุกคนต้องผิดสัญญากับฉันก็ไม่รู้...
ก็เอาเลยสิ
ในเมื่อไม่เคยสมหวังในคำสัญญาสักครั้ง อีกครั้งเดียวจะเป็นอะไรไป
“ให้ตายสิ...”
ไทรเด้นท์ ชามาลถอนหายใจยาว“ฉันยังไม่เคยสอนแกเลยสินะ
แต่นึกว่าเรื่องนี้มันจะเข้ากระแสเลือดแก จนไม่ต้องสอนแล้วซะอีก...”
“...”
“ในวงการแบบนี้น่ะ...
ไม่มีคำว่าสัญญาหลงเหลืออยู่หรอกนะฮายาโตะ”
TBC...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น