Au.Fic KHR 8059 [Yamamoto X Gokudera] SKYFALL-NEGOTIATION- : 14 [END]

Project : Happy birthday P’Kwang [WAKETSU] 12.01.13

Au.Fic KHR 8059 [Yamamoto X Gokudera]

Drama comedy!? (มันอะไรกันล่ะนั่น!)

คำเตือน เนื้อหาในเอนทรีนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากท่านใดรับไม่ได้หรือไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้าต่างนี้ไปค่ะ

และอีกอย่าง ฟิคเรื่องนี้มัน...เว่อร์ได้โล่ วิปริตหน่อยๆ โรคจิตเล็กน้อย สาระค่อนข้างตกตะกอนนอนก้น

ขอให้มีความบันเทิง....ปรารถนาดีจาก Miyaจ้ะ *v*

SKYFALL : 14

          ควันสีดำลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าเสียงหวอรถพยาบาลไม่ต่ำกว่าสิบคันดังไปทั่วทั้งบริเวณนั้นพร้อมกับรถดับเพลิงที่กำลังฉีดน้ำขึ้นดับไฟกองโตนับไม่ถ้วนบนตึกสูง เสียงร้องโกลาหลไม่หยุดหย่อนของทุกหน่วยงานไม่ว่าจะเป็นหมอ พยาบาล นักดับเพลิงหรือแม้แต่ตำรวจก็ดังไม่ขาดสาย มีคนเจ็บหลายสิบคนทยอยใส่รถพยาบาลแล้วขับออกไป ในขณะที่มีคันอื่นเข้ามาทดแทนเรื่อยๆบ่งบอกว่าคนเจ็บของเหตุการณ์ครั้งนี้มันมีไม่น้อย

            และนั่นคือภาพ เสียง กลิ่นของความจริงทุกประการที่ปรากฏให้ประธานสูงสุดของ The Best เห็นหลังจากลงจากรถ เขามาถึงปารีสพร้อมกับฮิบาริในเวลาไม่เกินสี่สิบนาทีตามที่เขาบอกกับแดช สั่งให้คนขับรถเหยียบมาที่นี่ให้ได้ภายในห้านาที พอมาถึงลอร์ดคริสโตเฟอร์ตรงรี่เข้าไปหาพี่ชายของเจ้านายตนแล้วคุยอะไรกันบางอย่าง ส่วนเขาได้แต่ยืนนิ่งมองทะลุไปหลังเขตกั้นตำรวจ

            เพียงแต่ทั้งหมดที่เขาเห็น...มันคือสภาพของตึกเอ ตึกที่ไม่โดนระเบิด...แต่เพียงโดนลูกหลงสะเก็ดไฟแล้วทำให้มันลุกไหม้เป็นบางจุด...ก็เท่านั้น

            แต่ตึกที่โกคุเดระกับแดชอยู่...มันคือตึกบี...

            ซีเมนต์ก้อนโตอย่างที่มีโครงเหล็กเสียบอยู่ข้างในถล่มลงมาจนหมดและปิดทางเข้าออก... ตอนนี้ตึกที่เคยตระหง่านคู่กันเป็นแฝด หนึ่งในนั้นลดความสูงลงเหลือเพียงแค่เป็นกองซีเมนต์ทั้งหมดจนไม่เห็นพื้นดินทุกตารางนิ้ว ระเบิดไม่ทำงานอีกแล้ว ซึ่งถ้าพูดให้ถูกก็คือมันทำงานของมันจนเสร็จสิ้นแล้ว...

            เขามาไม่ทัน....

            พลันร่างกายของเขาก็เย็นยะเยือกอย่างเห็นได้ชัดทั้งๆที่ข้างในอกมันร้อนจวนจะคลั่ง ในหัวเขาคิดไม่ออก ไม่รู้จะไปซ้ายหรือขวา รู้สึกว่าสถานที่ตรงนี้มันกว้างใหญ่และไม่รู้จัก เขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไง เห็นผลลัพธ์ข้างหน้าแล้วต้องพูดว่าอะไร ต้องยอมรับหรือไม่ มันเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจนต้องขอใครสักคนมาพูด หรือมายืนยันกับเขาทีว่าสิ่งที่เขานี้มันเป็นแค่เรื่องโกหก

            ช่วยบอกที...ได้โปรด...ได้โปรดบอกว่าหมอนั่นยังปลอดภัย ที่เขามองไม่เห็นตามรถพยาบาลก็เพราะหมอนั่นไปโรงพยาบาลแล้ว...ไม่ใช่ยังติดอยู่ในกองซีเมนต์นั่น

            ช่วยบอกเขาทีว่าหมอนั่นยังมีชีวิตอยู่...           

            “นี่...” เขาเรียกพนักงานใกล้ตัวดูท่าว่าจะเป็นวิศวกรของตึกนี้ รู้สึกว่าเสียงของตัวเองสั่นจนคุมไม่ได้ “ใจกลางกองปูนพวกนั้น...มีห้องประชุมกึ่งๆห้องนิรภัยอยู่ใช่ไหม...”

            “ใช่ครับ...ท่านประธานยามาโมโตะ” วิศวกรตอบ “เราไม่ทราบเช่นกันว่าห้องนั้นจะเป็นอะไรหรือเปล่า ต่อให้สร้างมาดียังไง มันก็ไม่ใช่ห้องนิรภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ คาดว่าถ้าโดนแรงอัดขนาดนี้...”

            “ฉันไม่สนใจว่าห้องนั้นมันจะเป็นอะไรหรือเปล่า...” เด็กหนุ่มเอ่ยแทรกเสียงเยียบเย็น ดวงตาคู่คมเหลือบมอง กำหมัดแน่นทุกๆที "ถามอีกคำถาม...รู้มั้ยว่าในห้องนั้นมีคนอยู่?”

            “เอ่อ...คือ...”

            “ไม่คิดจะเอารถเคลมมายกซีเมนต์ออกหน่อยเหรอ...” เด็กหนุ่มลากเสียง มันไม่ใช่คำถาม...แต่เป็นการตอกย้ำการกระทำที่ทางวิศวกรผิดพลาด แต่ละคำเน้นชัดจนคนฟังรู้สึกขนหัวลุก แม้ท่าทางของท่านประธานแห่ง The Bestไม่ใช่การปล่อยให้อารมณ์ครอบงำจนกระทั่งพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อเขา แต่วิศวกรรู้สึกว่าตัวเองเหมือนฝ่ามือที่มองไม่เห็นครอบเข้าที่คอหอย ไอเยือกเย็นกับรังสีน่ากลัวแผ่ชัดเจนออกมาจากสายตา มันโกรธ ร้อนรน หวาดกลัวแลดูราวเป็นคนบิดเบี้ยวมีปัญหาขั้นร้ายแรง และกำลังอารมณ์ที่ว่านั้นจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ

            “งั้นเหรอ...ไม่คิดจะทำใช่ไหม....”

            วิศวกรหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อ เหงื่อซึมชื้นเต็มแผ่นหลังอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขารู้เพียงแต่ว่าไม่ควรพูดหรือแม้กระทั่งหายใจยังรู้สึกผิด คนข้างๆเขากำลังโกรธจัด แต่เขากลับจินตนาการไม่ออกว่าเขาไปทำอะไรผิดพลาด...

            หรือไม่บางที...

            “คาดว่าเรื่องการยกกองปูนพวกนั้นออกคงไม่จำเป็นครับ...ท่านประธานยามาโมโตะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียบเรื่อยข้างหลัง เด็กหนุ่มเพียงแค่เหลือบตาไปมอง เลขาประจำตัวของโกคุเดระยืนอยู่ข้างหลังเขา ท่าทีสงบเงียบกว่าปกติ ฮิบาริไม่อยู่ในบริเวณนั้นแล้ว แต่นั่นเขาไม่สนใจ...สิ่งที่ทำให้เขาเกือบหยุดลมหายใจคือรอยแดงๆใต้ดวงตาของลอร์ดคริสโตเฟอร์

            แม้มันจะเพียงเล็กน้อย...แต่เขาก็สังเกตได้...ขนาดคราบน้ำตาของโกคุเดระ เขายังเคยสังเกตได้เลย....

            ลอร์ดคริสโตเฟอร์ร้องไห้?

            เดี๋ยว...

            ผู้ที่จัดการอารมณ์ของตัวเองได้เป็นเลิศสมมาตรฐานบอดีการ์ดระดับยอดเยี่ยม...เพิ่งร้องไห้มา?

            “มีผู้บาดเจ็บและสูญหายมากมายทั้งพนักงานและแขก นี่คือรายชื่อของบุคคลที่เราต้องช่วยเหลือและเสาะหาครับ” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยื่นกระดาษใบหนึ่งให้กับเขา “แต่ถ้าได้รับการยืนยันจากทางตำรวจและหน่วยแพทย์ว่า ‘ไม่จำเป็นต้องเสาะหา’ ก็จะไม่มีในรายชื่อ...ผมพูดเท่านี้...เข้าใจใช่ไหมครับ ท่านประธานยามาโมโตะ”

            เด็กหนุ่มร่างสูงรับมันมา กรอกตาทีละบรรทัดอย่างเงียบงัน รายชื่อคนเฉียดร้อยที่อัดกันอยู่ภายในหน้าเดียว ผ่านไปแต่ละคนๆก็ไม่ใช่ชื่อที่เขาต้องการ จนกระทั่งถึงรายชื่อสุดท้าย...ก็ไม่ใช่อยู่ดี เขาทำเช่นนี้อยู่สามรอบ ใช้เวลากว่าสิบนาทีในการจับจ้องกับกระดาษแผ่นเดียว แต่ท้ายที่สุด...มันก็ไม่มี

            “เข้าใจแล้วใช่ไหมครับ”คนตรงหน้าถามซ้ำ

            “ไม่เข้าใจ” เขาตอบทันที....เรื่องแบบนี้จะให้เข้าใจได้ยังไง

            “ถ้าเช่นนั้น...กรุณาทำความเข้าใจด้วยเถอะครับ” ร่างสูงโปร่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้วโค้งลง ไหล่ทั้งสองข้างสั่นจนแทบสังเกตไม่เห็น “นี่คือสิ่งที่ผมจะขอให้ท่านทำได้...เพราะฉะนั้น...ได้โปรดยอมรับมันด้วยเถอะครับ....”

            เสียงอะไรบางอย่างพังครืนลงในโสตประสาท ชั่ววูบหนึ่งที่ในหัวมืดสนิทเขากำลังจะกระโจนเข้าไปซัดหน้าเลขาและบอดี้การ์ดประจำตัวโกคุเดระ คนที่เข้ามั่นใจว่าถ้าอยู่แล้วโกคุเดระจะไม่มีวันเป็นอะไรแต่ตอนนี้กลับมาบอกให้เขาทำใจ หากแต่ไม่ทันถึงตัวชายร่างหนาสองคนก็คว้าตัวเขาเอาไว้ก่อน จับล็อกแขนทั้งสองข้างแน่นตามฉบับของบอดีการ์ดที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี ไม่ออมแรงแม้ไหล่ของเขาจะลั่นกร่อก  ยามาโมโตะไม่ไยดีกับความเจ็บนั่น เด็กหนุ่มหายใจหอบหนัก เขารู้สึกว่าตัวเองต้องการออกซิเจนมหาศาล โลกทั้งใบหมุนคว้างไร้ซึ่งความสมดุล ไม่มีเสียงโวยวายหรือคำก่นด่าใดๆหลุดออกจากปาก ไม่มีน้ำตาสักหยดแม้ก้อนสะอื้นจะจุกแน่นที่ลำคอ และมันก็หยุดแค่นั้นยังไม่ระบายออกมา ราวกับกำลังทำให้เขาจะทรมานจนตาย

            เรื่องแบบนี้...เขาไม่มีวันเข้าใจ...ให้ตายก็ไม่เข้าใจหรอก

            หมอนั่น...โกคุเดระน่ะ คือคนเดียวที่ทำให้โลกทั้งใบของเขาพลิกกลับ คือคนที่ชี้ให้เห็นว่าคนที่คิดว่าตัวเองเพอร์เฟคแท้ที่จริงแล้วคือคนไม่มีอะไรเลย...หมอนั่นเปลี่ยนให้ยอดมนุษย์กลายเป็นคนธรรมดาและสุดท้ายก็อยากกลับไปเป็นยอดมนุษย์ที่เหนือกว่าเดิมอีกครั้ง...คือคนเดียวที่เขาไว้ใจมากกว่าใคร และเชื่อว่าต่อให้โดนเกลียดยังไง โกคุเดระก็ไม่มีทางทรยศเขา ซึ่งหมอนั่นก็พิสูจน์ให้เห็นครั้งแล้วครั้งเล่า...

            หมอนั่นน่ะ...เป็นคนเข้มแข็ง คือคนที่จัดการกับสถานการณ์วิกฤตแบบนี้ได้ดียิ่งกว่าใคร ถึงจะพลาดบ้าง แต่หมอนั่นก็รอบคอบและเตรียมตัวเอาไว้ทุกครั้งที่จะรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ เขารู้ดี รู้สึกได้ทุกครั้งจากสายตาของหมอนั่นเมื่อมองเขา...มันบอกว่าจะไม่ยอมแพ้และไต่ให้สูงกว่าเขาให้ได้ เขาถึงไม่เคยอ่อนข้อให้มาจนถึงทุกวันนี้

            เพราะก็เพื่อให้นำหน้าอยู่ตลอด...เพื่อให้ได้อยู่ในสายตาของนายตลอดเวลา...

            คนที่เก่งขนาดนี้...คนที่เปลี่ยนโลกของเขาขนาดนี้...คือตัวตนที่มีค่าและยิ่งใหญ่ขนาดนี้....จะ...ตาย....

            มันจะไปยอมรับได้ยังไง!  

            “สาเหตุก็คือ...ภาพสุดท้ายที่กล้องวงจรปิดในห้องประชุมบันทึกไว้ได้ก่อนสัญญาณถูกตัดครับ” วิศวกรเอ่ยขึ้น “เป็นภาพที่ท่านโกคุเดระถูกยิงและล้มลงไปพร้อมกับท่านแดชีลล์เป็นเวลานาน ทางตำรวจจึงลงความเห็นกันว่าทั้งสองท่าน...เอ่อ..คือ..ไม่น่าจะรอดครับ”

            “แต่เมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก่อนแดชเพิ่งโทรหาฉัน หมอนั่นบอกว่าจะช่วยชีวิตโกคุเดระอย่างสุดความสามารถ เขายังไหว เสียงฟังชัด มีอาการหอบบ้างแต่ไม่วูบง่ายๆแน่นอน” ยามาโมโตะเถียง แต่ละคำเน้นย้ำช้าๆไม่แน่ใจว่าเพื่อสะกดความโกรธตัวเองหรือเพื่ออธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ

            แต่ที่แน่ๆเขาไม่มีทางเชื่อ...ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าสองคนนั้นตายแล้ว ไม่มีทาง!

            “ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ถือเป็นความโชคร้ายที่สุดครับ” หมอคนหนึ่งเดินแหวกขึ้นมาแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มร่างสูง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจ

            ยามาโมโตะหรี่ตาลง กดเสียงต่ำถาม

            “ว่าไงนะ”

            “ได้โปรดเข้าใจด้วยครับท่าน ถ้าหากตอนนั้นท่านแดชีลล์เลือกที่จะติดต่อพวกเราหรือทีมงานของท่านโกคุเดระ เราคงจะช่วยชีวิตทั้งสองท่านเอาไว้ได้ เหตุการณ์นี้มันใหญ่กว่าที่เราคาดนะครับ ระเบิดถูกวางไว้ทุกชั้นและเป็นจำนวนมาก ไฟลามอย่างรวดเร็ว ซากปรักหักพังทับถมกันลงมาเรื่อยๆทำให้ชั้นล่างๆไม่สามารถรับน้ำหนักได้ไหวจึงถล่มเร็วกว่าปกติ...มีทั้งคนเจ็บและตาย...แต่คนรอดก็ยังมี...จนถึงตรงนี้ยังมีเฉียดร้อยคนตามรายชื่อในมือท่านที่เราต้องให้ความช่วยเหลือ ต้องขอภัยนะครับที่ผมต้องพูดคำนี้...แต่เราจำเป็นต้องช่วยคนที่ยังคงมีหวัง”

            “แม้สองคนนั้นคือแดชีลล์ เลอรอยด์และโกคุเดระ ฮายาโตะ ที่ผมยังยืนยันได้ว่าเขาอาจจะมีชีวิตอยู่?”

            “ชีวิตของทั้งสองท่านมีค่าสูงแน่นอนครับท่านประธาน และผมก็ไม่ได้บอกว่าคำยืนยันของท่านนั้นผิด” หมอรับคำอย่างสุขุม “เพียงแต่ในสถานการณ์แบบนี้ผมซึ่งเป็นหมอต้องเห็นทุกชีวิตมีค่าเทียบเท่ากัน...เราได้ทำการตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนและให้เกียรติท่านแดชีลล์และท่านโกคุเดระอย่างถึงที่สุดที่พวกเราจะให้ได้ครับ...เพียงแต่สุดท้ายเราไม่อาจหาหลักฐานใดๆที่บ่งบอกว่าทั้งสองท่านรอดชีวิต...”

            “แต่...!”

            “ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ...”

            เพียงเท่านั้นหูของยามาโมโตะก็อื้ออึงลงทั้งสองข้าง เหมือนโลกนี้จะดับวูบ ลมที่พัดมาเขารู้สึกว่ามันเยือกเย็นร้ายกาจจนต้องยกแขนขึ้นกอดอกตัวเอง ทนให้ร่างกายฉาบเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดที่ไม่คุ้นชิน แม้ยามาโมโตะ ทาเคชิจะไม่ได้เห็นคนตายมามากมาย แต่เขาก็ไม่เคยอาวรณ์กับการตายจาก และเตรียมใจไว้พร้อมเสมอหากสักวันหนึ่งในชีวิตเขาจะต้องสูญเสียคนใกล้ตัว...และถ้าวันนั้นมาถึงคนที่ไม่เคยอยู่นิ่งและมองไปข้างหน้าอย่าเขานั้นต้องรับมันให้ได้

            แต่พอเอาเข้าจริงๆ...

            เพียงแค่หายใจ เพื่อให้มีชีวิตในวินาทีต่อไป...เขาแทบจะทำไม่ได้เลย

            เล็บจิกเข้าที่เนื้อเมื่อได้กลิ่นควันไฟ เขาสาบานว่าเขาจะจงเกลียดจงชังมันไปชั่วชีวิต...มันพรากโลกทั้งใบไปจากเขา...ดึงเขาให้กลับไปใช้ชีวิตเหมือนตอนแรกเกิดจนถึงเก้าขวบ...ใช้ชีวิตอย่างที่ไม่มีโกคุเดระ ฮายาโตะแม้เพียงตำแหน่งใดไม่ว่าจะเป็นข้างซ้าย...ข้างขวา...ข้างหน้า....

            หรือข้างหลัง....

           

            “พอ...ได้แล้ว..มั้ง” เสียงหนึ่งเอ่ยกระท่อนกระแท่น พยายามขืนตัวขึ้นจากเตียงขนาดพอดีตัวขึ้นมองอีกคนที่นั่งห้อยขาอยู่ท้ายรถพยาบาล คนถูกห้ามทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ เงยหน้าขึ้นจากจอไอโฟน หันกลับมาโวย

            “เงียบไปเลยไอ้เด็กบ้า หมอให้นอนเฉยๆก็นอนไป หลับไปเลยยิ่งดี”

            “ฉันคงหลับลงหรอก นายเล่นหัวเราะดังเป็นระยะๆแบบนี้น่ะ”

            “อย่ามาแหลเหอะ!” คนอายุมากกว่าเบะมุมปากลง “อุตส่าห์รอดตายมาแล้วก็ช่วยปากตรงกับใจหน่อยสิ เป็นห่วงหมอนี่ใช่หรือเปล่า” ชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสยิ้มรู้ทันพร้อมส่งหน้าจอไอโฟนของตัวเองมาถึงระดับสายตาเขาที่นอนอยู่บนเตียง ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำเอาถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยใจไม่ได้ นี่ขนาดเขารอดออกมาแล้วแท้ๆนะ ทำไมถึงยังรู้สึกว่ายังอยู่ในสถาการณ์วิกฤตก็ไม่รู้

            ใช่...เขารอดแล้ว ปลอดภัยแล้ว แม้ตรงหัวไหล่ซ้ายมีผ้าพันแผลยาวเป็นเมตรพันไว้จนถึงต้นแขน หลังมือขวาโดนเจาะให้น้ำเกลือเพราะอาการอ่อนเพลียมาก นี่ต้องขอบคุณที่เลือดเพราะแผลโดนยิงของเขาไม่ออกเยอะมากมายจนเป็นอันตรายถึงต้องให้เลือด ไม่งั้นหลังจากให้น้ำเกลือคงต้องมีถุงข้นๆแดงๆมาแขวนข้างๆต่อ

            แต่ไม่ว่ามองมุมไหน เขาก็รอดแล้วจริงๆ

            เมื่อประมาณยี่สิบนาทีก่อน แดชเล่าให้ฟังว่ามีทีมบอดีการ์ดเข้ามากู้ตัวพวกเขาออกไปทางท่อระบายน้ำที่อยู่ใต้พรมบนพื้น ทางวิศวกรของตึกเบธิลด์คงจะสร้างไว้เผื่อฉุกเฉินจริงๆในขณะที่แดชีลล์ไม่รู้ ทางมันยาวและค่อนข้างซับซ้อนพอสมควรที่ทำให้ลอร์ดคริสโตเฟอร์ออกโรงนำทางแล้วเป็นคนอุ้มเขาออกไปด้วยตนเอง

            เขาหมดสติ เสียเลือดพอสมควร แต่เหนืออื่นใดคืออาการอ่อนเพลียเนื่องจากขาดสารอาหารและออกซิเจน ต้องรีบทำแผลห้ามเลือดและให้น้ำเกลือโดยด่วน ในตอนแรกทางโรงพยาบาลจะรีบนำตัวเขาไปรักษาต่อ เพียงแต่ว่าเขาได้สติคืนมาและไม่มีอาการใดๆแทรกซ้อนที่น่าเป็นห่วง ผนวกกับความคิดบางอย่างไม่เข้าท่าของแดชทำให้เขาต้องติดแหง็กอยู่ในรถพยาบาลคันพิเศษที่จอดอยู่ห่างจากหลังตึกเบธิลด์ ทาวเวอร์ราวๆห้าร้อยเมตรเพื่อให้ห่างจากพวกควันไฟพอสมควร

            ใช่...เขาได้สติคืนมา ลืมตาอีกครั้งก็อยู่ในรถพยาบาลแล้ว วินาทีแรกมันรู้สึกแปลกๆ อยากตบเรียกตัวเองอีกสักสามสี่ทีว่านี่มันคือความจริงหรือเปล่า...เขารอดตายแล้วใช่ไหม ที่นี่ยังคือโลกมนุษย์ เขายังมีเนื้อหนังและอวัยวะครบถ้วนไม่ใช่แค่วิญญาณแน่นะ...แล้วคนที่ให้คำตอบก็คือเจ้าลอร์ดคริสโตเฟอร์ หมอนั่นคว้าตัวเขาเข้าไปกอดเบาๆอย่างที่ไม่เคยทำ ลูบหลังไปมาเหมือนกลัวเขาขวัญเสียทั้งๆที่ตัวเองเริ่มสะอื้น  ทีมแพทย์รีบกุลีกุจอตรวจโน่นตรวจนี่ทั้งชีพจร ความดัน เดินกันให้วุ่นไปหมด ใช้เวลาสักพักสถานการณ์ถึงได้เริ่มสงบ เท่านั้นแหล่ะ แดชีลล์ เลอรอยด์ มือทิ้งระเบิดอันดับหนึ่งถึงได้เริ่มแผลงฤทธิ์

            ‘ไอ้หมอนั่นมันน่าหมั่นไส้ กล้าดียังไงมาทำเสียงน่าขนลุกใส่ฉันแบบนั้น’

            นั่นคือคำพูดแรกของแดช แม้น้ำเสียงจะไม่ได้จริงจังมากนักแต่หน้าตาของเขาก็ฟ้องว่าคิดอะไรไว้ในหัวเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสเรียกเลขาของเขา วิศวกร และหมอคนหนึ่งมาแล้วกระซิบกระซาบอะไรกันอยู่สักพัก เขาไม่ค่อยแน่ใจเนื้อหานักแต่เดาจากสีหน้าของทุกคนแล้วมันต้องเป็นเรื่องค่อนข้างไร้สาระปนบ้าบอคอแตก แต่ก็นั่นล่ะ มันจะหลุดโลกยังไงคนเป็นหมอกับวิศวะก็ไม่อาจขัดคำสั่งของรองประธานแห่งเบธิลด์ ทาวเวอร์ได้ ที่ดูเหมือนจะยืนกรานปฏิเสธอยู่คนสุดท้ายก็คือเลขาของเขาเอง

            ‘เอาน่า...ถือว่าเพื่อเจ้านายของนายไง...น่านะ!’

            แต่เพียงแค่ประโยคนั้น ลอร์ดคริสโตเฟอร์ก็พยักหน้ารับแข็งขันจนเขาที่มองดูอยู่อ้าปากค้างไม่ได้ พอจะปะติดปะต่อเรื่องได้ทันทีว่าเจ้าแดชีลล์ เลอรอยด์กำลังวางแผนหักเหลี่ยมเพื่อนของตัวเองด้วยการไปหลอกยามาโมโตะทันทีที่หมอนั่นมาถึงว่าเขาตายไปเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าเพื่อความสนุกสนาน แดชีลล์สั่งให้ลอร์ดคริสโตเฟอร์เปิดสไกป์ทางโทรศัพท์ แล้วหันหน้ากล้องออกจากตัว จะได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดชัดๆ

            อ่า...ใช่ หลังจากนั้นท่านรองประธานแห่งเบธิลด์ ทาวเวอร์ก็ดูจอโทรศัพท์ตัวเองไป หัวเราะไปเป็นพักๆเหมือนกับดูหนังคอมเมดี้จนถึงเมื่อตะกี้

            “สรุปว่าไง...เริ่มสงสารมันล่ะสิ” ชายหนุ่มคะยั้นคะยอ “ถ้าคิดว่าอย่างนั้นก็บอกฉันก็ได้นะ จะได้บอกให้คริสโตเฟอร์ยกเลิกแผน แล้วเอาหมอนั่นมาประเคนต่อหน้านายตอนนี้เลย”

            “พูดบ้าๆ” เขากระชากเสียง “ฉันไม่ได้สงสาร แต่นายดูหน้าหมอนั่นดิ ตั้งแต่เกิดมามันเคยทำหน้าตาน่าสมเพชแบบนั้นที่ไหน รักษาภาพพจน์เพื่อนนายหน่อยเถอะ”

            “แต่ที่หมอนี่ทำหน้าแบบนี้...มันก็เพราะนายไม่ใช่หรือไง” ...เอาอีกแล้ว โกคุเดระรู้สึกว่าเลือดลมของเขามันไหลเวียนไม่เป็นปกติ เลือดที่มันน่าจะเสียไปมากแท้ๆกลับโกยกันไปอยู่ที่หน้าจนรู้สึกอุ่นไปหมด เขาเบือนหน้าไปอีกทางไม่ต่อล้อต่อเถียงใดๆทั้งสิ้น แดชหัวเราะหึๆ แล้วว่าขึ้นใหม่

            “อ่า...จริงสิ เมื่อกี้พี่ชายนายมาด้วย”

            “หา! เฮีย...เฮียมาด้วยเหรอ!”

            “อื้อ แต่เลขานายได้บอกเรียบร้อยแล้วว่านายปลอดภัยดี เขาเลยขอตัวกลับ และอีกไม่กี่วันจะไปเยี่ยมนายที่โรงพยาบาล” แดชหยุดพูดไปเมื่อสังเกตเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่

            “อะไร...ทำอย่างกับเจอดารา นี่ขนาดพี่นายไม่ได้มาหานายเลยนะ”

            “โหย...แค่นี้ก็ดีสุดๆแล้ว” โกคุเดระว่าด้วยรอยยิ้มกว้างกว่าเดิม “เฮียฉันน่ะ งานยุ่งสุดๆ ก็อย่างว่า นักบินอันดับหนึ่งของเครือเชียวนะ นอกจากนี้เฮียยังต้องดูแลกิจการทัวร์ของเครือโกคุเดระทั้งยุโรปอีกด้วย...เราไม่เคยเจอกันปีกว่าๆแล้วอยู่ห่างกันคนละทวีป แค่โทรศัพท์ก็แทบไม่ได้คุย ถ้าไม่เกิดเรื่องกับฉันจริงๆ ฉันก็แทบไม่ได้ยินเสียงเฮียหรอก เพราะงั้นแค่รู้ว่าเฮียมาอยู่ใกล้ๆไม่เกินกิโลเมตร...ฉันก็ดีใจแทบแย่ ยิ่งกว่าเจอไอดอลอีก!”

            ชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำตัวสมกับเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นคนติดพี่ไม่เบา พูดแจ้วๆเหมือนลืมไปเลยว่าเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนตัวเองยังนอนกึ่งเป็นกึ่งตาย แต่นั่นมันก็ทำให้เขารู้นิสัยลึกๆของเจ้าเด็กอายุสิบเก้าคนนี้อีกอย่าง...ว่าความจริงแล้วโกคุเดระ ฮายาโตะเป็นคนค่อนข้างต้องการความอบอุ่น

            ไม่ใช่ว่าขาด...เท่าที่เขารู้จักครอบครัวของเด็กคนนี้มาเป็นครอบครัวที่เพอร์เฟค เพียงแต่สิ่งที่ขาดไปก็คือเวลาในการอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาดังเช่นครอบครัวนักธุรกิจพันล้านของคนอื่นๆ ทว่ามันต่างกันอยู่นิดหน่อย นั่นคือโกคุเดระไม่ใช่ลูกคุณหนูที่มีเวลามาโหยหาหรือเรียกร้องช่วงเวลาที่อบอุ่นนั้นจากพ่อแม่ เด็กคนนี้ต้องทำงาน บางทีคงช่วยกิจการของครอบครัวมาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลยด้วยซ้ำ มีวุฒิภาวะราวกับผู้ใหญ่ และจะรับผิดชอบในสิ่งที่ทำอย่างเต็มที่ เป็นที่รู้จักในวงการธุรกิจว่าเป็นระดับท็อป...และไม่เคยมีเพื่อนวัยเดียวกัน...

            นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กคนนี้ต้องทำความเข้าใจ ยอมรับ และใส่ใจเพียงแค่งานของตัวเองเรื่อยมา โดยที่เจ้าตัวคงไม่รู้...ว่าต้องการมันมากมายแค่ไหน

            อย่างเช่นตอนนี้...หมอนี่ก็สมควรที่จะมีใครสักคนมาอยู่ข้างๆ คนที่ไม่ใช่หมอ พยาบาล หรือแม้กระทั่งตัวเขา...

            “นั่นสินะ...นี่ถ้าได้เจอ นายต้องดีใจมากๆแน่ๆ”

            “ใช่ๆ อีกไม่กี่วันใช่ไหมที่ฉันจะเจอเฮียน่ะ ให้ตายดิ! ฉันตื่น..”

            “ไม่ ฉันไม่ได้หมายถึงพี่ชายนาย...แต่หมายถึงคนที่อยู่หน้าจอโทรศัพท์ฉันนี่ต่างหาก” เด็กหนุ่มร่างบางชะงักกึก แต่แดชีลล์ไม่เหลือเวลาให้อีกฝ่ายปฏิเสธหรือแก้ตัวใดๆทั้งนั้น เขารีบพูดต่อ

            “ตั้งแต่ที่ฉันเจอนายจนถึงวันนี้...เราพูดกันหลายประโยค วิธีการพูดของนายน่าสนใจและนั่นทำให้ฉันชอบคุยกับนายไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องอื่นก็ตาม...และถ้าเราชอบที่จะคุยกับใครสักคนนั้นก็จะทำให้เราจดจำเรื่องราวในบทสนทนาได้...มันคือทฤษฎีง่ายที่ใครๆก็เป็น...ดังนั้นมันคงไม่แปลกอะไรที่ฉันจะจำทุกเรื่องที่เราคุยกัน...แต่ฉันไม่รู้ว่านายสังเกตหรือเปล่านะโกคุเดระ ว่าทุกครั้ง...ไม่มีครั้งไหนที่นายจะไม่เอ่ยถึงยามาโมโตะ ทาเคชิ”

            “ไม่เป็นไร...เพราะคนที่ฉันคุยด้วยตอนนี้ก็มีแค่เลอรอยด์คนเดียว...อีกอย่างนายแก่กว่าฉัน แถมฉันไม่ได้เป็นเพื่อนเด็กโข่งของนายเหมือนยามาโมโตะด้วยสิ”

          “ขนาดนายจะชมว่าฉันหน้าตาดี...นายยังพูดถึงหมอนั่นอยู่เลย...”

“...โห...เล่นเอารอยพรุนบนตัวยามาโมโตะลดไปได้เป็นกอง ถ้าพวกหล่อนยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปนายได้ คงทำไปแล้ว”

“แม้แต่การเจรจาที่แสนจะเป็นงานเป็นการของเรา...นายยังเอ่ยชื่อเขาออกมาตั้งแต่นาทีแรกๆ”

“แน่นอน ฉันก็ว่าน่ากลัว เพราะฉันก็เคยโดนหมอนั่นเล่นมา ยามาโมโตะก็เหมือนกัน ยังดีที่ฉันกับพ่อไหวตัวทัน เตรียมการทุกอย่างให้เรียบร้อยเพื่อหลุดจากอุ้งมือมันทันทีที่ร่วมธุรกิจกันเสร็จ”

“เห็นหมอนั่นเป็นคนไม่ชอบเสียเปรียบแบบนั้น แต่ก็เป็นคนรักษาสัญญานะ”

“หมอนั่นทิ้งได้ทุกอย่างเพื่อแลกกับการทำให้ The Best เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้จริงๆ”

เหตุการณ์ไม่กี่วันก่อนหลั่งไหลเข้ามาในหัวแล้วผลปรากฏว่ามันเป็นความจริงอย่างที่แดชบอก ทุกอย่างเขาทำโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้เอ่ยชื่อหมอนั่นหรือพูดอะไรเกี่ยวกับยามาโมโตะไปมากมายแค่ไหน แต่ก็เพราะเขายอมรับหมอนั่นยิ่งกว่าใคร...และก็ต้องยอมรับว่าทุกครั้งที่พูด ร่างกายของตัวเองมันไปเป็นปกติ ใจเต้นเร็วขึ้น แต่ไม่อึดอัดหรือรู้สึกแย่

“นายรักเขา” แดชีลล์ว่าขึ้นในที่สุด ดวงตาสีมรกตคู่โตเบิกโพลง

“ฉัน...”

“มันมากกว่ายอมรับหรือแค่ปลื้มนะโกคุเดระ... ยอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องแม้ว่าตัวเองจะเป็นอะไรไปก็ตาม ต่อให้มีโอกาสทรยศเขานายก็ไม่ทำและไม่โกรธแม้ว่าเขาจะหักหลังนายกลับ...นายไม่สนใจแม้เขาจะไม่มีนายอยู่ในสายตา สิ่งที่นายต้องการคือขอแค่มีเขาอยู่...ไม่จำเป็นต้องเคียงข้าง แต่อยู่ที่ไหนก็ได้ให้นายได้รับรู้ตัวตนและเป็นเป้าหมายในการเดินต่อไปข้างหน้า...นายเป็นถึงขนาดนี้จะให้ฉันสรุปเป็นประเด็นอื่นได้ไง...อ่าใช่...ต้องขอโทษที่เมื่อกี้ฉันพูดผิดไปหน่อย...นายไม่ได้รักเขาหรอก...แต่อย่างนี้มันเกินคำว่ารักไปไกลเลยต่างหาก...”

บึ้ม!

ไม่ใช่เสียงระเบิดที่เหลือตกค้างจากเบธิลด์ ทาวเวอร์แต่อย่างใด ดูท่าว่ามันจะเป็นเสียงที่อยู่ในหัวของเขาเอง ความร้อนบนใบหน้ามันเพิ่มดีกรีตลอดเวลาที่แดชพูด จนกระทั่งประโยคสุดท้ายมันทนไม่ไหวเลยระเบิดอย่างที่เห็น ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยรู้สึกอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีขนาดนี้มาก่อน พูดผิดบนเวทีสัมมนาระดับโลกยังเทียบไม่ได้เพียงเศษเสี้ยวเลย

ฉันระ..ฮึ้ย! จริงเหรอ...นี่มันเรื่องจริงเหรอ...

“นายรักเขา” แดชย้ำ คนฟังค้อนขวับ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจกลับยิ้มเผล่แล้วถามประโยคต่อไป

“อีกอย่างตอนนี้นายก็อยากเจอเขา...ใช่มั้ย?”

เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นเช่นเดียวกับเวลาที่ชอบคิดอะไรไม่ตก ขมับเต้นหนึบๆเป็นสัญชาตญาณเตือนภัยเช่นเดิมเพียงแต่คราวนี้มันเต้นหนักพอๆกับหัวใจ คำตอบมันเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆจนจุกอยู่ที่ลำคอ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเพราะยินดีที่เขายังมีลมหายใจ ยังมีโอกาสให้รู้สึกแบบนี้ และมีโอกาสให้ได้พูดมันออกมา...มันยิ่งใหญ่...และมีมากเสียจนเก็บไม่อยู่อีกต่อไป...

ความรู้สึกของเขาที่มีต่อยามาโมโตะน่ะ...

“ฉันรักยามาโมโตะ...และ...และอยากเจอเขาอีก ฉันอยากให้หมอนั่นมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน!”

“ไง...ได้ยินชัดไหม ไอ้เด็กโข่ง...”

อะไรนะ!

หมับ!

ไม่ทันที่โกคุเดระจะชะโงกหน้าออกมาจากรถพยาบาล เงาของเด็กหนุ่มร่างสูงก็กระโดดขึ้นมาบนรถอย่างไม่สนใจเสียงห้ามของแพทย์หรือพยาบาลทั้งนั้น มันเร็วจนเขาไม่ทันเห็นเลยด้วยซ้ำ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาโดนรวบเอาไว้อยู่ในอ้อมแขน ลมหายใจหนักหน่วงเป่ารดอยู่ตรงขมับ มือใหญ่แข็งแรงนั้นกดไหล่ทั้งสองข้างให้เขาฝังจมไปกับแผ่นอก ยามาโมโตะไม่สนใจทั้งนั้นว่าแรงบีบมันจะทำให้เขาเจ็บหรือไม่ เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเหมือนต้องการพิสูจน์ว่าเขาอยู่ตรงนี้ เขายังมีตัวตน ยังมีลมหายใจ และจะไม่หนีหายไปไหนอีก

“ยามาโมโตะ...เอ่อ..คือ..”

“ได้โปรด...” เสียงทุ้มพร่ากระซิบแทรกที่ริมหู “อย่าฆ่าฉันทั้งเป็นแบบนี้อีก อย่าให้ฉันต้องเป็นบ้าตายเพราะต้องอยู่ในโลกที่ไม่มีนาย...แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ฉันทนไม่ได้...ขอร้องล่ะ...โกคุเดระ”

เสียงที่พร่ำกระซิบสั่นๆพร้อมกับเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจดังก้องอยู่ในหูของเขาทำให้คนถูกกอดต้องเงียบฟังโดยไม่มีข้อแม้ คนอย่างท่านประธานแห่ง The Best ที่เขาเคยรู้ว่าเป็นพวกเย็นชากับความรู้สึกคนอื่นตอนนี้กำลังอ้อนวอนเขาทุกวิถีทาง คนที่เขารู้มาตลอดว่าเป็นคนที่เดินอยู่ข้างหน้าและไม่มีทางหันมามองคนข้างหลังกำลังกอดเขาแน่นแล้วพูดว่าขาดเขาไม่ได้ ยามาโมโตะกอดเขาเอาไว้เนิ่นนาน นานพอที่จะช่วยทำให้ลมหายใจหนักๆกลับกลายเป็นปกติ

ทำไมกันนะ...ตอนนี้เขาดีใจ ดีใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา

รู้สึกว่าสิ่งที่ต้องการมานาน มันเพิ่งจะให้คำตอบก็ตอนนี้เอง....

อ้อมแขนค่อยๆคลายออกช้าๆ แต่ความอบอุ่นยังแผ่จางๆอยู่รอบกาย เช่นเดียวกับใบหน้าคมคายอยู่ตรงระดับสายตา มือเรียวบางยกขึ้นทั้งสองข้างเข้าแตะที่ข้างแก้มเย็นเฉียบของอีกฝ่าย ดวงตาสีมรกตสั่นระริกจับจ้องที่ภาพเบื้องหน้าชั่วครู่ และน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตา

“ฮะๆ” เสียงใสหัวเราะแผ่วๆ ริมฝีปากบางวาดเป็นรอยยิ้มกว้างซื่อๆในขณะที่น้ำตามันไหลลงมาเรื่อยๆ

“โกคุเดระ?”

“ขอโทษที..แต่..มันก็แค่ดีใจ” ร่างบางว่า เม้มริมฝีปาก พยายามฝืนพูดให้เสียงมันฟังชัดเจนที่สุด

“เพราะฉัน...มองเข้าไปในดวงตาของนาย...แล้วเห็นตัวเองอยู่ในนั้น”

คำพูดที่ออกมาจากใจทำให้คนฟังเบิกตากว้าง ยืนนิ่งตัวแข็งค้าง จดจำภาพเบื้องหน้าที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็น เขารู้สึกมาสักพักแล้วว่าสิ่งที่โกคุเดระตั้งใจจับจ้องคือภายในดวงตาของเขา แล้วหลังจากนั้นเจ้าตัวถึงพูดมันออกมาตามที่เห็น แต่ไม่ว่ามันจะเป็นความหมายโดยตรงหรือมีนัยยะ ดวงตาของเขาก็สะท้อนภาพของโกคุเดระมาตั้งนานแล้ว...

“เป็นแบบนี้มาตั้งสิบปี...นี่นายเพิ่งจะรู้ตัวเหรอ”

“ฮะ!?”

ยังจะมาฮะอีก...ยามาโมโตะยิ้มขำ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองใบหน้าของคนความรู้สึกช้าแถมยังคิดอะไรคนเดียวไปไกลมาโดยตลอด เรื่องที่โกคุเดระตั้งเขาเป็นเป้าหมายมาโดยตลอดนั้นเขารู้...แน่ล่ะ ก็เฝ้ามองมาตลอดมันก็ต้องรู้อยู่แล้ว แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจให้มันเป็นเพื่อที่ได้เป็นคนนั้น...คนที่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาคนนั้นใฝ่ฝัน เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า...เป็นคนที่โกคุเดระให้ความสนใจ

“ฉันก็รอวันนี้...วันที่นายมามองเห็นฉันชัดเจนใกล้ๆ...เห็นฉันที่สักวัน...มายืนอยู่ตรงหน้านาย”

“ที่ฉันอยากให้นายไปอังกฤษด้วยกัน ก็แค่อยากให้เห็นเท่านั้นแหล่ะ....เห็นฉัน...ที่สักวัน....”

คำพูด...ในความฝันนั่น....

“ยังไงก็ตามตอนนี้นายต้องไปนอนโรงพยาบาล” ร่างสูงถอยห่างออกจากตัวเขาแล้วลงไปจากรถพยาบาลในที่สุด แต่รอยยิ้มยังไม่เคยหายไปจากใบหน้า “แล้วนายออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ช่วยมาพบฉันที่ตึกหน่อยได้ไหม...มาฟังข้อเสนอน่ะ”

ข้อเสนอ?

ไม่ทันที่จะได้ไขข้อข้องใจ ประตูท้ายของรถพยาบาลก็ปิดลงพร้อมกับหมอและพยาบาลที่เข้าไปประจำที่ ยามาโมโตะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกหมอและพยาบาลนำตัวเจ้าคนซื่อบื้อของเขาไปรักษาตัว ดูจากรอยยิ้มของหมอและพยาบาลแล้วเขาก็ลืมไปเลยว่าที่นี่มันไม่ได้มีเขาแค่สองคน เล่นพูดความในใจกันออกมาซะหมดเปลือกมันก็ชวนกระอักกระอ่วนใจไม่น้อยแหล่ะนะ แต่ทางเขาน่ะไม่สนใจอยู่แล้ว แต่โกคุเดระสิ หน้าหมอนั่นต้องแดงเถือกเป็นลูกมะเขือเทศแน่ๆ

ฮึ...กว่าออกจากโรงพยาบาลก็น่าจะซักอาทิตย์ล่ะมั้ง...คงพอสำหรับการเตรียมตัวอยู่หรอกนะ

ท่านประธานแห่ง The Best หุบยิ้มลงนิดหน่อยเมื่อหันไปเผชิญหน้ากับเพื่อนสนิทต่างอายุ ใจจริงเขาก็อย่างจะเอาเรื่องมันที่บังอาจมาหลอกเขาอยู่หรอก แต่ก็พอจะให้อภัยได้ที่มันเรียกเขามาทันตอนโกคุเดระพูดอะไรดีๆออกมาน่ะนะ

“เกิดเรื่องล่ะสิ” แดชทัก

“รู้ได้ไง” เด็กหนุ่มถาม แทนคำตอบ ชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสชี้ไปที่ซอกคอของเด็กหนุ่ม ยามาโมโตะใช้ปลายนิ้วเขี่ยๆมันออกมา แม้มันจะเล็กน้อย แต่ก็มีเลือดที่แห้งเป็นผงแล้วติดมือเขาออกมาจริงๆ นั่นก็เพราะเขารีบมาก เพียงแค่จัดแจงให้เสื้อผ้าและมือไม่มีกลิ่นคาวเท่านั้น แต่ดูท่าจะลืมดูตามเนื้อตัวไป

“ระวังหน่อย...ดีนะที่โกคุเดระไม่สังเกต”

“มันตามมาเก็บฉันสามคน ตายสอง สลบหนึ่ง หนึ่งในคนที่ตายคือเคลล์แมน มาร์ตัน” เด็กหนุ่มเล่าย่อๆ “ฉันให้คนจัดการเคลียร์เรื่องศพกับตำรวจแล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...แต่แดช..เรื่องพ่อของนาย..”

ดวงตาสีฟ้าอมเทาก้มมองพื้นดินแล้วยิ้มออกมาฝืนๆ ภาพที่พ่อของเขาเอาปืนจ่อโกคุเดระมันยังชัดอยู่ในหัวและผ่านไปชั่วชีวิตก็คงจะไม่มีวันลืม เขายังคงรับกับมันไม่ได้ ยังรู้สึกแย่และเจ็บปวดเหมือนมีเข็มนับร้อยพันมาทิ่มแทง แต่ที่เขายังคงยืนได้อย่างมั่นคงก็เพราะเข้าใจว่าพ่อของเขาทำไปก็เพื่อเบธิลด์ ทาวเวอร์

“ให้กฎหมายได้ตัดสินเขาอย่างถูกต้องเถอะ...วางใจได้ ฉันจะไม่ใช้ทนายมาแก้ต่างใดๆทั้งนั้น เพราะฉันเชื่อว่าพ่อได้ทำทุกอย่างตามการตัดสินใจที่ตัวเองคิดทบทวนอย่างดีแล้วและเตรียมใจพร้อมกับผลที่ตามมา...” แดชีลล์เป่าปากไล่ความเครียด แล้วว่าขึ้นตามความรู้สึก “ความจริงฉันก็พอจะทำใจเอาไว้แล้วบ้างล่ะนะ ว่าอยู่ในวงการธุรกิจ เรื่องแบบนี้มันก็อาจจะต้องมีบ้าง เพียงแต่ไม่คิดว่าเรียนจบทำงานปุ๊บจะเจอปั๊บ...แถมยังจะๆตาอีกต่างหาก”

“โทษของเขาก็คงจะแค่ทำร้ายร่างกาย โกคุเดระก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก...และอีกอย่าง ถ้าเดเมียน เลอรอยด์ต้องโทษจำคุกจริงๆ สื่อมวลชนจะทราบสาเหตุที่แท้จริงที่เขาจำคุกไม่ได้...เข้าใจนะแดช...มันส่งผลกระทบต่อความปลอดภัยของโกคุเดระ” ยามาโมโตะว่าเสียงเรียบ ดวงตาคมสีน้ำตาลเปลือกไม้เหลือบมองตึกที่ถล่มไหม้เหลือเพียงแค่เศษซากคอนกรีต แล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ

“เบธิลด์ ทาวเวอร์สาขาหลักต้องใช้เวลาพอสมควรในการซ่อมแซม...เรื่องหุ้นส่วน...นายจะเอายังไง”

“ช่วงนี้คงต้องพักเอาไว้ก่อน” แดชตอบตรงๆ “แล้วเอกสารสัญญานายเอาเก็บไว้ที่มหา’ลัยใช่หรือเปล่า”

“อือ...เอาไว้โกคุเดระออกจากโรงพยาบาลเราค่อยว่ากัน”

ตอนนี้ควรจะพักไม่ว่าจะเป็นแดชหรือโกคุเดระ...หรือแม้กระทั่งตัวเขาก็เช่นกัน แล้วหวังว่าวันหยุดที่นานๆทีเขาจะมีมันจะเป็นวันที่ฟ้าโปร่งล่ะนะ...

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

หนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่โกคุเดระ ฮายาโตะต้องนอนซมเป็นคนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงปารีส แต่ต้องบอกว่าเวลาของคนป่วยอย่างเขาไม่ได้สุขสบายเหมือนคนอื่นเท่าไหร่นัก หนึ่งเรื่องที่เครียดยิ่งกว่าอะไรคือการปิดข่าวเรื่องที่เขาถูกยิง หลังจากที่การประมูลที่เจนีวาเสร็จเรียบร้อย นักข่าวหลายสำนักก็รออย่างใจจดใจจ่อที่จะฟังงานแถลงอย่างเป็นทางการเพื่อเปิดตัวหุ้นส่วนคนใหม่ของเบธิลด์ ทาวเวอร์ เฮละโลกันมาทำข่าวอยู่ที่ปารีสกันอย่างเนืองแน่น เพราะฉะนั้นไม่แปลกอะไรที่ตั้งแต่วันแรกจนวันออกจากโรงพยาบาลวันนี้จะมีคิวผู้สื่อข่าวรอสัมภาษณ์เขาเป็นร้อย

‘ท่านโกคุเดระถูกลูกหลงจากการระเบิดในขณะที่ไปดูงานของเบธิลด์ ทาวเวอร์เท่านั้นครับ’

นั่นคือข้ออธิบายเพียงหนึ่งเดียวของลอร์ดคริสโตเฟอร์ที่ตอบคำถามแทนเขาตลอดเจ็ดวัน เขารู้สึกสงสารหมอนี่อยู่หน่อยๆที่ต้องพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาและพอนักข่าวจะซักไซ้อะไรลึกกว่านั้นก็โยนให้ทีมการ์ดจัดการ แต่แน่นอนว่าเรื่องที่เขาถูกยิงจะพูดออกไปไม่ได้ ส่วนสาเหตุก็เป็นไปตามที่เขาคุยกับยามาโมโตะเมื่อสองวันก่อน

‘พวกมันอาจจะคิดว่าฉันกับแดชตายในกองระเบิดไปแล้วในตอนแรก แต่ตอนนี้รูปที่ฉันเข้าโรงพยาบาลคงว่อนไปตามโต๊ะข่าวทั่วโลก...เราไม่จำเป็นต้องปิดเรื่อง ไม่จำเป็นต้องลบตัวตนของฉันให้ตายไปตามที่พวกมันเข้าใจ...ใช้วิธีเมื่อสี่ปีที่แล้ว ยื่นหมูยื่นแมว เราจะไม่พูดหรือให้ข่าวใดๆที่เกี่ยวข้องกับสตีเฟน แมคคาร์ทีเด็ดขาด..ตราบเท่าที่เรายังปกป้องพวกมัน...มันก็ไม่กล้าทำอะไรเราหรอก...อย่างน้อยฉันก็ยืนยันได้ในช่วงนี้’

ส่วนยามาโมโตะก็ได้เล่าสถานการณ์ที่ The Best ให้เขาฟังว่าวันนั้นไม่มีบุคคลต้องสงสัยคนใดลอบเข้าตึกของเขาเลย แต่มันก็เป็นสิ่งที่โกคุเดระได้คาดการณ์ล่วงหน้าเอาไว้แล้วว่าความเป็นไปได้มีสองกรณีนั่นคือสตีเฟนไม่ได้เตรียมการสำหรับรับมือระบบสแกนลายนิ้วมือของยามาโมโตะ หรือสองเป็นคำสั่งให้ถอยทัพจากเบื้องบน ซึ่งถ้าจะให้เขาเดากรณีที่สองมีน้ำหนักมากกว่าเห็นๆ

พวกมันยังคงเก็บเขาและยามาโมโตะเป็นของเล่นชิ้นโปรด ชนิดว่าไม่ต้องรีบร้อนเล่นไป ถอยบ้างผ่อนบ้าง สู้กันไปนานๆคงจะสนุกกว่า พอคิดได้อย่างนี้เป็นครั้งที่สองเลยที่โกคุเดระชักอยากเห็นหน้าบอสของตาแก่สตีเฟนใจจะขาด นิสัยมันเป็นพันธุ์เดียวกับยามาโมโตะชัดๆ ไอ้พวกทรมานคนอื่นแบบไม่รู้ตัว

อีกวันถัดมามีข่าวขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เนชั่นและโทรทัศน์ทุกช่องเกี่ยวกับการตายอย่างเป็นปริศนาของเคลล์แมน มาร์ตัน หมอนั่นจอดภายในนัดเดียวจากการยิงระยะประชิดที่ขมับขวาและถูกพบเป็นศพในป่าบีช ข่าวจบลงเพียงแค่ตำรวจจะตามหาเบาะแสของฆาตกรต่อไป แต่คนอ่านข่าวอย่างโกคุเดระถึงกับขนลุกไปทั่วร่าง มันอาจจะเป็นวิธีการจัดการปลาตัวจ้อยที่เคยติดเบ็ดครั้งหนึ่งของพวกโลกมืด...หมอนั่นโดนเก็บทั้งๆที่สตีเฟนบอกเขาว่าเคลล์แมนจะถูกปล่อยกลับไปแบบไม่บุบสลาย

แต่โกคุเดระไม่คิดที่จะเอาเรื่องนั้นมาเป็นอารมณ์หรือไปโทษว่าสตีเฟนผิดคำสัญญากับเขา...เพราะเราไม่ได้สัญญาอะไรกัน...เขาถาม...สตีเฟนตอบและมันเป็นสิทธิ์ที่ตาแก่นั่นจะโกหก มีระบบอีกมากมายในโลกใบนั้นที่สตีเฟนบอกว่าเขาไม่รู้ และเขาก็ไม่ได้ต้องการที่จะรู้ด้วย เพียงแค่คิดวิธีโต้ตอบหากมันมาระรานเครือโกคุเดระเพียงเท่านั้นพอ...ส่วนเรื่องอื่นเขาไม่ได้คิดจะยุ่งตั้งแต่แรก เป็นอันว่าประเด็นของเคลล์แมนจบไปจากสมองของเขา

            ส่วนเดเมียน เลอรอยด์ยังคงหายสาบสูญ แดชพยายามทำทุกวิถีทางที่จะติดต่อพ่อของเขา แต่ไม่ว่าจะเป็นทางโทรศัพท์ ระบบจีพีเอสของรถส่วนตัว พาสปอร์ตหรือแม้กระทั่งความเคลื่อนไหวของบัตรเครดิตแต่ก็ไม่มีข่าวคราวใดๆคืบหน้า แดชมั่นใจว่าพ่อของเขายังคงไม่หนีออกนอกประเทศ แต่ไม่นับกรณีผิดกฎหมาย เพราะงั้นมันก็เลยต้องเป็นหน้าที่ของยามาโมโตะที่จะพาหมอนั่นไปก๊งบ้างป้องกันการหมกมุ่น ไม่งั้นเขาต้องเห็นคนสติดีๆกลายเป็นคนบ้าในชั่วข้ามคืนแน่

            จบประเด็นแดชไป หมอนั่นยังโอเคทุกประการ ตอนนี้คนที่เขาควรห่วงไม่ใช่ใครทั้งนั้น

            แต่เป็นตัวเขาเอง!

            โกคุเดระ ฮายาโตะ เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าปีกำลังรู้สึกว่าเหตุการณ์มันค่อนข้างจะเดจาวูกับเมื่อสิบเอ็ดวันก่อน เขาเพิ่งกลับมาถึงญี่ปุ่นแบบไม่มีเวลาให้หายใจหายคอก็ต้องลากสังขารตัวเองมายืนอยู่หน้าตึกแฝดสี่ลือชื่อราวกับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกเนื่องจากว่าเขายังจำได้ทุกถ้อยคำของท่านประธานเจ้าของตึกนี้ที่ขอพบเขาทันทีหลังจากออกจากโรงพยาบาล

            มันเป็นเรื่องลำบากไหม...ตอบได้เลยว่าลำบากมาก

            เขาต้องแอบทุกคนในบ้านมา พ่อกับแม่รู้ไม่ได้ อาเจ๊รู้ไม่ได้ เดี๋ยวโดนจิกเอา แต่มันไม่ใช่การจิกเพราะอารมณ์อิจฉาปนหมั่นไส้อีกแล้ว อาเจ๊ป้ายปูนเอาไว้ที่ยอดหน้ายามาโมโตะว่าเป็นผู้ชายตัวอันตรายหมายเลขหนึ่งที่ไม่ควรเข้าใกล้ดังนั้นมันจึงไซโคมาถึงเขาด้วยตามนิสัยชอบหาพรรคพวกที่ผู้หญิงทั่วโลกเขาเป็นกัน...เฮียเคียวยะยิ่งรู้ไม่ได้ใหญ่เดี๋ยวจะเกิดโศกนาฏกรรมกับยามาโมโตะแน่ๆ เขายังจำสายตาของเฮียที่มองท่านประธานแห่ง The Best ตอนไปเยี่ยมเขาได้อยู่ เหมือนจะอยู่ใกล้กันในระยะสิบเมตรได้ไม่เกินห้านาที ส่วนเจ้าลอร์ดคริสโตเฟอร์ก็ไม่มียกเว้น เดี๋ยวมันจะเอาไปฟ้องอีกสี่ห้าคนข้างต้น

            และอีกอย่าง...มันค่อนข้างลำบากกับจิตใจของเขา...อย่าลืม เขาสารภาพรักกับหมอนั่นไปแล้ว เข้าใจชัดเจนกับคำว่ามองหน้าไม่ติด แม้ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลเขากับยามาโมโตะจะคุยเรื่องงานกันมันยังรู้สึกติดขัดแปลกๆ ถึงเขาจะไม่แน่ใจว่ายามาโมโตะจะได้ยินหรือเปล่าก็เถอะ...แต่เขาก็พูดมันออกไปแล้วจริงๆ

            โกคุเดระสูดลมหายใจหนึ่งทีแล้วเดินเข้าไปไกลประตูกระจกสองบานมากขึ้น ซึ่งเจ้าพนักงานต้อนรับร่างถึกในชุดสูทสองคนก็ทำงานของตัวเองอย่างไม่บกพร่อง ถ้าเขาสังเกตไม่ผิด พวกมันไม่กล้าจ้องหน้าเขาด้วยซ้ำ เฮ้ๆ...เขายังจำหน้ามันได้นะ เป็นสองคนที่บังคับให้เขาถอดหมวกนั่นแหล่ะ แล้ววันนี้เขาก็ใส่หมวกด้วย แต่ไม่ด่าสักคำแบบนี้มันหมายความว่าไง

            “ยินดีต้อนรับค่ะท่านโกคุเดระ ท่านประธานรออยู่ที่ห้องทำงานส่วนตัวค่ะ” หญิงสาวฉีกยิ้มสดใสแล้วส่งเขาเพียงแค่ที่ลิฟท์เท่านั้นซึ่งโกคุเดระก็ต้องตีความแบบเข้าข้างตัวเองว่าเจ้าหล่อนอาจจะยุ่ง ดวงตาสีมรกตจับจ้องไปที่ตัวเลขดิจิตอลเรืองแสงเหนือหัวที่มันเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนชั้น บรรยากาศเงียบๆในลิฟท์คนเดียวทำให้เขาได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองเต้นเร็วขึ้นๆอย่างชัดเจนราวกับจะไปออกรบจนกระทั่งได้ยินเสียงดังกิ๊ง...

            อ่าฮะ...สำหรับเขามันไม่ใช่เสียงลิฟท์ แต่เป็นเสียงกลองศึกเปิดสมรภูมิ แล้วตอนนี้เขากำลังจะเดินไปเจอลาสท์บอสที่แข็งแกร่งที่สุดโดยที่ตัวเองไม่ได้อัพเลเวลหรือพกไอเท็มอะไรเจ๋งๆมาเลย...เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าไม่เกินสามนาที....เขาตายแน่!

            เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากก่อนที่จะตัดสินใจเคาะประตู ยืนนิ่งรอสักพักไม่มีเสียงตอบหรือมีคนมาเปิดประตูให้ เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะถือวิสาสะเข้าไปข้างในด้วยตัวเอง แล้วสภาพห้องก็ต้องทำให้เขาขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

            ไม่มีใครอยู่?

            แต่ไม่ทันที่จะได้ส่งเสียงเรียก ร่างบอบบางก็เกร็งขึ้นฉับพลันเมื่อรู้สึกที่แรงกอดแน่นจากด้านหลัง ซ้ำปลายจมูกยังจ่อใกล้บริเวณหลังคอเป่าลมหายใจอุ่นๆจนคนถูกจู่โจมต้องห่อไหล่แล้วตะปบหมับเข้าที่แขนแข็งแรงบริเวณรอบเอว แค่เนื้อสูทสีดำสนิทกับขนาดของฝ่ามือก็รู้แล้วว่าคนที่ทักทายเขาแบบผิดปกติแบบนี้เป็นใคร

            “ไอ้...เจ้าบ้ายามาโมโตะ!” เขาด่าไม่เต็มเสียงนัก แต่หัวใจสิกลับเต้นเสียงดังชัดเจน “อย่ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้ได้มั้ยเล่า! มันตกใจนะ”

            “ก็ฉันคิดถึง...แค่กอดก็ไม่ได้เหรอ”

            “อะไรของนาย...เราเพิ่งเจอกัน..!” แต่ไม่ทันที่จะพูดจบ โกคุเดระก็รู้สึกถึงอะไรแปลกปลอมบางอย่างใส่เข้ามาในหูหนึ่งข้าง เขายกมือขึ้นสัมผัส มันเป็นหูฟัง แล้วก็กำลังมีเสียงบางอย่างดังก๊อกแก๊กเป็นตัวนำ ก่อนที่จะเป็นเสียงคนพูด

“ผมบอกว่าคุณเชื่อไม่ได้...แต่คุณไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อ ผมไม่มีอะไรมารับประกันนอกจากจะบอกคุณว่า โกคุเดระคือผู้ที่รู้จักยามาโมโตะดียิ่งกว่าใคร...ก็เท่านั้นแหล่ะครับ”

นี่มันคำพูดที่เขาพูดกับตาแก่สตีเฟน...แล้วมันมาจาก MP3 ที่เขาฝากให้แดชไปคืนยามาโมโตะ!

ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง ความร้อนประหลาดในร่างกายพากันโกยไปกองรวมกันที่ใบหน้า ไวเท่าความคิดนิ้วเรียวกำลังจะแกะเครื่องมือชิ้นเล็กออกจากหู แต่ไม่ทันจะได้ทำมือใหญ่แข็งแรงข้างหนึ่งของคนกอดก็ตะปบจับเอาไว้ก่อน ซ้ำแขนอีกข้างยังรั้งเอวเขาไว้แน่นขึ้นราวกับจะทำให้เขาจมลงไปในอ้อมแขนอีกรอบ เด็กหนุ่มร่างสูงเกยคางกับไหล่มนเล็ก หันไปกระซิบเสียงแผ่วชิดติดกับซอกคอ

“พูดอะไรไว้...จำได้หรือเปล่า..”

“ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีเรื่องให้ต้องคิดหลายเรื่องเลย ยามาโมโตะ โดยเฉพาะสองวันนี้ตั้งแต่พบหน้ากับนายและอยู่ที่เจนีวา อะไรหลายๆอย่างที่นายทำ ฉันอาจจะไม่เข้าใจ...หรือเข้าใจแต่ฉันไม่กล้าเดา ฮึ่ย! ใครมันจะไปเดาได้ล่ะวะ ก็นายเล่นเป็นคนแบบนี้เนี่ย...พ่อคนเลิศเลอ เพอร์เฟค คนในฝันของสาวทั้งโลก...ติดนิสัยเลือกได้สิถึงชอบทำอะไรไม่ชัดเจน...ไปฝึกมาใหม่เลยนะ...เอาให้ชัดเจน...ให้ชัดเจนพอที่คนซื่อบื้อเรื่องพรรค์นี้อย่างฉันจะเข้าใจได้”

“หวังว่าคนซื่อบื้อตรงนี้จะเข้าใจสถานการณ์แล้วสินะ ว่าตอนนี้ตัวเองควรจะเตรียมตัวฟังอะไร...”

เพียงเท่านั้นมือบางก็แกะแขนที่โอบรอบเอวเขาออกเล็กน้อยแล้วใช้ช่องว่างมุดออกมาเพื่อตั้งหลัก หัวใจเขาเต้นแรงอย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยเป็น ยิ่งเห็นรอยยิ้มบางๆหายากบนใบหน้าหล่อเหลาโกคุเดระยิ่งไปไม่ถูก เขาไม่ได้ไม่อยากฟังนะ แต่ว่า..เอ่อ...ยังไงดีล่ะ รู้แต่ว่าแค่คิดถึงมันร่างกายเขาก็จะระเบิดเป็นจุนแล้ว แต่...เฮ้! ตอนนี้เขาจำได้ว่าไม่ได้อัดเอาไว้นี่! อย่าบอกนะว่าลืมกดปุ่มหยุด...เวรกรรม!

ยามาโมโตะเลิกคิ้วนิดหน่อยกับปฏิกิริยาของคนปากเก่งที่มาแอบคาดโทษตอนเขาหลับ แต่เอาเข้าจริงๆกลับไม่พร้อมซะอย่างนั้น ร่างสูงสง่าหัวเราะน้อยๆแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้สักหลาดสูง พลางว่าไปด้วย

“ไม่คิดว่านายจะเป็นคนทำใจนานขนาดนี้...ฉันให้เวลาตั้งอาทิตย์นึงนะเนี่ย นี่ถ้าเกิดในอนาคตเราคบกัน..ฉันไม่มีทางหยุดอยู่แค่คำพูดหรือการกอดหรอกนะ” เหลือบตามองคนที่นั่งก้มหน้างุดที่เก้าอี้ตรงข้ามแต่รอยแดงแผ่ไปถึงใบหูแล้ว เหมือนเขาได้ยินโกคุเดระพึมพำออกมาว่า ‘รู้แล้ว’ ก่อนจะอ้อมแอ้มถาม

“การซ่อมแซมเบธิลด์ ทาวเวอร์...ไปถึงไหนแล้วอ่ะ”

‘จงใจเปลี่ยนเรื่องชัดๆเลย’ ยามาโมโตะแอบบ่นในใจ แต่ก็ตอบไปตามความจริง “ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร ต้องสร้างตึกปฏิบัติการใหม่ แต่เรื่องข้อมูลของกิจการไม่ต้องเป็นห่วง หมอนั่นได้ถ่ายไปเก็บไว้ที่สาขานิวยอร์กเรียบร้อยแล้ว...และมีอีกเรื่องที่แดชเพิ่งจะนึกได้...ไอ้เงินห้าสิบล้านดอลลาร์ที่สตีเฟนโอนเข้าบัญชีกลางนั่น”

“นี่หรือว่า...”

“อือ..คิดแบบลึกซึ้งนะ ตาแก่สตีเฟนคงอาลัยอาวรณ์เบธิลด์อยู่ไม่น้อย ถึงหมอนั่นจะไม่สามารถขัดแผนการของเบื้องบน แต่ก็แสดงความรับผิดชอบอย่างที่สุดที่หมอนั่นจะทำได้ เงินก้อนนั้นคงจะเป็นค่าซ่อมแซม...ไม่ได้จะกดดันอะไรสองพ่อลูกเลอรอยด์นักหรอก”

โกคุเดระพยักหน้ารับกับเรื่องราวที่อาจจะเป็นไปได้ ยิ่งบัญชีโอนเป็นบัญชีส่วนตัวของสตีเฟนเองแล้วมันก็ชักจะเข้าเค้ามากขึ้น แต่พอพูดถึงเบธิลด์ ทาวเวอร์ เขาก็นึกถึงอีกเรื่องขึ้นมาได้ ร่างบางลังเลมันอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจถามออกไป

“มีเรื่องหนึ่งฉันอยากถามนายหน่อย..คือเรื่องแผนการทั้งหมดที่ฉันวางน่ะ...นายได้จงใจให้มันเป็นแบบนั้นหรือเปล่า..แบบ...เอ่อ..ให้ตัวเองชนะการพนัน” เขารู้สึกว่าเสียงท้ายของตัวเองแผ่วลงเรื่อยๆแล้วแทบกัดลิ้นตัวเองเพราะรู้สึกว่าคำถามเมื่อกี้มันโคตรงี่เง่า อย่างกับไปถามเขาตรงๆว่า ‘นายโกงฉันหรือเปล่า’ อย่างนั้นแหล่ะ แล้วแบบนั้นมันเหมือนคิดเข้าข้างตัวเองจนน่าเกลียดเลยไม่ใช่หรือไง ยิ่งเห็นรอยยิ้มมุมปากน้อยๆของคนตรงหน้าเขาต้องรีบเอ่ยแก้ใหม่

“ไม่ๆๆๆ อันนี้ฉันคิดเล่นๆ แต่ถ้านายไม่ได้คิดฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เอ่อ...อันที่จริงต่อให้นายจงใจจริงๆฉันก็ไม่ได้จะว่าอะไรอ่ะนะ ไม่ได้ว่าอะไรเลย นี่มันเป็นงานทีมเพื่อช่วยเบธิลด์ให้พ้นโลกมืดนี่เนอะ นายหรือฉันจะชนะมันก็ไม่แปลกนี่หว่า...นายลืมๆคำถามฉันไปเหอะ ช่างมัน!”

“แล้ว...ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ”

“หา?”

“ถ้าฉันบอกว่า ใช่ ฉันจงใจให้นายวางแผนออกมาเป็นแบบนั้น เพื่อสุดท้ายตัวเองจะได้เบธิลด์ ทาวเวอร์แล้วชนะพนันของเราในที่สุด...นายจะว่ายังไง” ร่างสูงยกหลังขึ้นจากพนักพิงแล้วโน้มเข้ามาใกล้คนที่นั่งตรงข้ามมากขึ้นจนทำให้อีกฝ่ายเอนหนีแทบไม่ทัน อันที่จริงเขาก็คาดไว้อยู่หรอกว่าโกคุเดระต้องสงสัยเข้าสักวัน หรือไม่แดชก็คงเป็นคนสะกิดให้คิด ตอนแรกก็กลัวอยู่เลยว่าโกคุเดระจะรับได้ไหม แขนยาววางบนโต๊ะ ดวงตาคมจ้องนิ่งที่ใบหน้าสวยๆแล้วว่าขึ้นช้าๆ

“โกคุเดระ...นายคือคนที่ฉันเฝ้ามองมาตลอดเป็นเวลานานถึงสิบปี...ดังนั้นมันคงไม่ผิดที่ฉันจะทำทุกวิถีทางที่จะให้นายมาอยู่ข้างๆฉันเหมือนเดิม แต่ถ้านายคิดว่าตัวเองเสียเปรียบฉันก็มีข้อเสนอให้...”

“ข้อเสนอะไร”

“ฉันรักนาย”

คำสารภาพดังก้องกังวานในห้องกว้าง...

เมื่อเว้นวรรคเงียบจนไม่ได้ยินเสียงของลมหายใจ...

“ฉันรักนาย...นี่คือข้อเสนอที่สำคัญที่สุดที่ฉันอยากบอก...ไม่มีลายลักษณ์อักษร...ไม่มีอะไรมารับประกันนอกจากภาพที่สะท้อนในดวงตาฉันจะเป็นภาพนายคนเดียว...และข้อเสนอนี้ฉันก็หวังผลแบบสุดๆด้วย” เด็กหนุ่มร่างบางฟังคนจริงจังตรงหน้าพูดแล้วนิ่งค้าง ชาไปหมดทั้งตัว มันฟังทรงพลัง น่าขนลุกและสมกับเป็นยามาโมโตะ ทาเคชิที่สุด โกคุเดระรู้สึกว่าขอบตาตัวเองร้อนผ่าว พยายามเก็บทุกบรรยากาศและรายละเอียดที่มันไม่ได้หวานซึ้งอะไรแต่มันกลับทำให้เขาอยากร้องไห้

“ไอ้...บ้า...เป็นคนปกติเค้าต้องพูดว่าไม่หวังผลไม่ใช่หรือไง”

“นายก็รู้นี่..ว่าฉันไม่ปกติ” ร่างบางขำเบาๆกับคำยอมรับแบบไม่คิดจะเถียงเลยสักนิด แถมยังจ้องเขาไม่กะพริบตาราวกับรอคำตอบ แต่อันที่จริงมันไม่จำเป็นต้องรอเลยสักนิด เพราะเงื่อนไขทุกประการที่ยื่นมาพร้อมกับข้อเสนอนั้นมันเป็นสิ่งที่ใจเขาปรารถนาจะให้มันเป็น...ตามข้อความสุดท้ายที่เขาเขียนไว้ในจดหมายให้ยามาโมโตะ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจลบมันไปเพราะกลัวว่าคนเพอร์เฟคตรงหน้าจะรู้สึกไม่ดีกับมันขึ้นมา...

ฉันว่านะ......

ยามาโมโตะน่ะเหมาะสมที่สุดสำหรับโกคุเดระจริงๆนั่นแหล่ะ

แล้วนาย...ก็คือคนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน...อย่างไม่มีข้อแม้เลย

“ฉันต้องเซ็นรับหรือเปล่า...ข้อเสนอน่ะ” เขาถามทีเล่นทีจริงในขณะที่คนรอคำตอบยิ้มเจ้าเล่ห์รออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ ปลายจมูกลากไล้ผ่านแก้มก่อนที่ริมฝีปากจะทาบทับบนริมฝีปากของเขา เป็นสัมผัสที่นุ่มนวลบางเบา ทว่าถ่ายทอดทุกความรู้สึก สำหรับเขาสองคนแล้วคำๆนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นได้ง่ายๆ คนหนึ่งมีสิทธิ์ที่จะเลือกเป็นคนที่ใครๆก็ใฝ่ฝัน ในสำหรับอีกคนเรื่องนี้เป็นเรื่องไกลตัวที่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเกิด...

“ไม่ต้อง...เพียงแค่นี้ก็พอ..”

ความจริงต้องพูดว่า ‘ตอนนี้เพียงแค่นี้ก็พอ’ จากนี้ไปเขาไม่คิดจะปล่อยคนตรงหน้าไปไหนแน่ๆ เขามองเห็นโกคุเดระชัดเจน เพราะถ้าเป็นคนที่รักหรือสนใจตั้งแต่แรก คนๆนั้นก็จะอยู่ในสายตาตลอดเวลา เราจะมองหาเขาอยู่ทุกวินาที และไม่ว่าเขาจะอยู่ ณ ตำแหน่งใด คนที่จะสะท้อนในสายตา...ก็จะมีแต่คนที่รัก....

เท่านั้น....

.

.

.

.

.

SKYFALL : NEGOTIATION / END

มิยะขอเม้าท์

สวัสดีค่ะ สวัสดีตอนสุดท้ายของฟ้าถล่มภาคเจรจาค่ะ จบแล้ว จบแล้ว โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >[]< ลุกขึ้นร้องเฮลั่นบ้าน ในที่สุดก็ถึงฝั่งสักที อยากบอกว่าฟิคเรื่องนี้นี่ถ้าไม่นับระยะเวลาในการดอง เป็นฟิคที่แต่งได้เร็วมาก! เร็วเป็นอันดับต้นๆของการแต่งฟิคของมิยะเลย ทั้งๆที่ตัวหนังสือมันค่อนข้างเยอะสักเล็กน้อย แต่ว่าเป็นเรื่องที่ตั้งใจทุกๆฉากทุกตอนเลยจริงๆ เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ มิยะจะเวิ่นยาวแล้ว เกี่ยวกับความในใจที่มีมาตลอดประมาณสามเดือนที่ปั่นมันอย่างเอาเป็นเอาตาย แฮ่ๆ

ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านมากๆค่ะ ขอบคุณจากใจเลยจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เข้ามาอ่านกี่ตอนหรือตั้งแต่ต้นจนจบ ขอบคุณจริงๆค่ะ ซึ้งใจมากๆแล้ว เพราะฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะแปลกประหลาดนิดนึง ฮ่าๆๆ และคนเขียนไม่ได้ต้องการฟีดแบ็คอะไรมากมายเลยนอกจากให้มีคนมาอ่านมันนี่แหล่ะ แค่นี้มิยะก็มีความสุขมากแล้วจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ // โค้ง

ขอบคุณเพลงทุกเพลงที่ใช้มาเป็นแรงผลักดันในการปั่น ถ้าหูว่างนี่หัวมันไม่แล่นเลยจริงๆ TT_TT

ในความรู้สึกของคนเขียน ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่โคตรแปลก กรั่กๆ คงเรียกว่าใกล้เคียงนิยายที่สุดเท่าที่ไอ้มิยะเคยแต่งแล้ว ตัวละครออริโคตรเยอะ แขกรับเชิญก็แยะ แต่ยืนยันว่าแขกแต่ละคนไม่ใช่เป็นความคิดชั่ววูบแน่นอน มาด้วยใจตั้งแต่จะเริ่มแต่งเลยจริงๆ =w= b และที่แปลกก็คือส่วนใหญ่แล้วฟิคเขาจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความรัก เน้นความรักเป็นหลัก ซึ่งจะเห็นว่ามันหาไม่ค่อยได้ในเรื่องนี้เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ // ยังมีหน้ามาหัวเราะ ตอนแรกที่ตัดสินใจที่จะเขียนคือตั้งใจให้มันตามคำขอของพี่กวาง เจ้าของวันเกิดว่าอยากให้มันเป็นฟิคที่ยิ้มได้ ไอ้มิยะเลยอยากลองของค่ะ คืออยากเขียนเรื่องที่มันค่อนข้างเข้มข้นหน่อย คลายปมปัญหาแล้วเฉลยไปทีละนิดๆ แต่ก็มีมุมให้ยิ้ม มันเลยกลายเป็นแนวประหลาด Drama comedy ขึ้นมา เรื่องมันจะหนักขึ้นๆเรื่อยๆเป็นกราฟแบบเนินเขา แล้วจบลงแบบสวยๆ ตอบคำถามในใจของพระนางเรื่องนี้เท่านั้น

ฟ้าถล่มเป็นฟิคที่เขียนแล้ว คนเขียนสนุกกับมันมาก มากๆจริงๆ แล้วแต่ละตอนเหมือนใช้พลังงานเป็นลิตรๆ ตอนตัวละครเครียด ไอ้มิยะก็เครียดกับมันด้วยค่ะ เครียดจริง เอาประสบการณ์ตอนจะสอบเอ็นท์มาเขียนเลย (ฮ่าๆๆๆๆ) มันคือความกดดันของคนที่ต้องคอยย้ำกับตัวเองว่าต้องทำมันออกมาให้ดี ซึ่งเป็นนิสัยของหนูก๊กในเรื่องนี้เลยค่ะ เพราะงั้นตอนที่ 6-7 ที่เป็นฉากการเจรจาระหว่างหนูก๊กกับแดชคุง เป็นตอนที่เขียนยากมากที่สุด เหมือนต้องแสดงนิสัยของตัวละครออกมาค่อนข้างเยอะ และเป็นการดำเนินเรื่องโดยการพูดคุยตลอดสองตอนแต่ต้องเฉลยปมหลายปมด้วย มันเลยเป็นตอนที่เขียนยากแต่เป็นตอนที่คนเขียนรู้สึกสนุกที่สุดเลยค่ะ แบบคลึงขมับไปด้วยพิมพ์ไปด้วยอ่ะ แต่พอมันจบสองตอนนี้แล้วร้องโอ้วเย่สเลยทีเดียว

แต่อย่างที่ว่า ฟิคเรื่องนี้ยังไม่จบ ฮ่าๆๆ คือตอนแรกไม่ได้ตั้งใจให้มันมีภาคต่อ แต่มันคิดอะไรขึ้นมาในหัวได้ ผนวกกับอะไรหลายๆอย่างในฟิคที่ชวนให้เขียนต่อคือ

สังเกตไหมว่าเรื่องราวของฟิคตลอดสิบสี่ตอนนี้ มันใช้เวลาดำเนินเรื่องเพียงแค่ 11 วัน (ความจริงแค่สี่วันด้วยซ้ำถ้าไม่นับว่าหนูก๊กต้องรักษาตัว) แต่จากการอ้างอิงในตอนที่สอง...ระยะเวลาในการพนันของหนูก๊กและอิเนียนคือสามเดือน แล้วตอนนี้แม้อิเนียนมันจะได้เบธิลด์ ทาวเวอร์ไป แต่ยังไม่หมดเวลาการแข่งขัน =3= (ต่อเวลาสินะเอ็ง!) แล้วเหตุผลข้อต่อไป ข้อนี้สำคัญมาก คือ รู้สึกหลงรักบอสของตาแก่แมคคาร์ที กรั่กๆ อันนี้ไม่ได้คิดจะเขียนให้มันเด่นเลยจริงๆ แต่ไปๆมาๆกลับเด่นได้ซะงั้น แถมยังเป็นคนที่ทั้งอิเนียนและนุ้งก๊กอยากเห็นหน้าด้วย...ฮี่...เลยว่าภาคต่อนี้มันคงเป็นการเปิดตัวได้แล้ว

แน่นอนว่าตัวละครจะคับจอยิ่งขึ้นค่ะ...ภาคหน้านี้

ฟ้าถล่มอาจเป็นฟิคที่ไม่ได้ตอบโจทย์ใครหลายๆคน ไม่ใช่ฟิคที่เป็นธุรกิจจ๋าด้วย ไม่สามารถแต่งขนาดนั้นได้จริงๆ สิ่งที่นำเสนอเป็นติ่งเล็กๆของโลกธุรกิจที่เรียกว่า ‘การโน้มน้าวใจ’ ด้วยการเจรจาเท่านั้นเอง ไม่มีฉากหวานแหววหวือหวา เรทสูงสุดของภาคนี้คือการจูบ พระเอกไม่ใช่คนหวาน แต่เป็นคนเอสที่จริงจังกับเป้าหมายของตนเองมีนิสัยไม่ค่อยสนใจความรู้สึกใครแม้กระทั่งนางเอก(?) ทำทุกอย่างได้เพื่อให้ความคิดของตนประสบผล แต่ถ้าหากถามว่าที่พระเอกพูดออกไปว่ารัก ถามว่ารักจริงๆไหม ต้องบอกว่าเรื่องนี้เท่านั้นที่มันไม่ได้โกหกค่ะ มันรักหนูก๊กมาตั้งนาน...จากเดิมมันเป็นความพยายามเพื่อให้คนๆหนึ่งยอมรับตามประสาคนที่ไม่เคยแพ้ใครแล้วมาเจอคนเก่งกว่าที่เปลี่ยนชีวิตตัวเอง จนเดินก้าวข้ามแล้วทำให้คนๆนั้นเข้าใจผิดไป หนูก๊กเลยต้องเปลี่ยนตำแหน่งจากคนที่เป็นเป้าหมายกลายเป็นคนเดินตาม ถึงแม้มันซับซ้อนและอินดี้มาก แต่ก็เป็นคนที่รักหนูก๊กยิ่งกว่าใครแน่นอน ^^

ถามว่ามีตอนพิเศษไหม..เอ่อ..มันควรจะมีสินะๆ แบบว่า...ขอคิดก่อน // โดนโบกสามตลบ ถ้ารวมเล่มก็ต้องมี (ห๊า!!!) คือเรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องแรกที่คิดรวมเล่มค่ะ (ทั้งๆที่ควรจะเป็นมายวินด์อ่ะน้า!) เพราะเป็นฟิคที่คนเขียนรักและทุ่มเทเลยคิดจะรวมเล่มเก็บอยู่แล้ว ถ้าไม่มีใครเอาก็จะอินดี้ตามอิเนียนไปรวมชุดเดียวเก็บไว้เป็นที่ระลึก >w< เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยติดสินใจดีๆ แน่นอนว่าต้องให้ภาคสองจบก่อน ง๊ากกกกกกกกกกก // ทำได้ไหมเอ็ง!

เจอกัน SKYFALL ภาคสอง ภาคจบแล้วแหล่ะ (แอบตั้งชื่อเอาไว้แล้ว แต่ดูก่อนว่าจะเปลี่ยนไหม อิอิ) โน่นเลยยย วันเกิดนุ้งก๊ก ขออนุญาตไปกวนพล็อตให้มันดีๆและรัดกุมค่ะ

ฮี่..เจอกันเรื่องใหม่ ไม่ไกล ภายในเสาร์อาทิตย์หน้านี่แหล่ะ

สุดท้ายนี้ของคุณทุกท่านที่มาเยี่ยมเยียนบล็อก ขอบคุณจริงๆค่ะ แต่ถ้าหากใครมีอะไรอยากพูดกับมิยะ อยากทวงหรืออะไรว่ามาได้โล้ดดด หรือหลังไมค์ทางแช็ทบ็อกก็ได้ค่ะ เฟซไอ้มิยะอยู่ที่หน้าสารบัญฟิคบรรทัดสุดท้าย จะอัพเดทเรื่อยๆค่ะ ดองเรื่อยๆด้วย กรั่กๆ ขอฝากเนื้อฝากตัวฝากใจฝากผลงานอีกรอบ

ขอบคุณมากๆค่ะ >/|\<

Miya