Au.Fic KHR 8059 [Yamamoto X Gokudera] SKYFALL-NEGOTIATION- : 13

Project : Happy birthday P’Kwang [WAKETSU] 12.01.13

Au.Fic KHR 8059 [Yamamoto X Gokudera]

Drama comedy!? (มันอะไรกันล่ะนั่น!)

คำเตือน เนื้อหาในเอนทรีนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากท่านใดรับไม่ได้หรือไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้าต่างนี้ไปค่ะ

และอีกอย่าง ฟิคเรื่องนี้มัน...เว่อร์ได้โล่ วิปริตหน่อยๆ โรคจิตเล็กน้อย สาระค่อนข้างตกตะกอนนอนก้น

ขอให้มีความบันเทิง....ปรารถนาดีจาก Miyaจ้ะ *v*

SKYFALL : 13

หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้

ปารีส ฝรั่งเศส

ศูนย์การค้าและโรงแรมเบธิลด์ ทาวเวอร์ สาขาหลัก

ร่างโปร่งบางเดินทางจากสนามบินมาอยู่หน้าตึกแฝดสูงตระหง่านพร้อมกับเจ้าของและทายาท มีพนักงานต้อนรับเมื่อเดินผ่านเข้าไปในตัวตึกบี ดวงตาสีมรกตหรี่ลง มันเงียบผิดปกติ แอร์อุณหภูมิต่ำมากขนาดมันเป็นชั้นล็อบบี้กว้างๆ ซ้ำอาการขนลุกแปลกๆที่มันไล่หลังมาก็ทำให้เขายืนยันได้ระดับหนึ่ง ไม่ต้องหันไปมอง หรือแม้กระทั่งเหลือบตา...

เขาโดนมองอยู่...ไม่สิ ไม่ใช่แค่มอง...จ้องเลยต่างหาก

เพียงแค่เขาเดินผ่านประตู ภาพของเขาก็อยู่ในกล้องส่องทางไกลของลูกน้องแมคคาร์ทีที่กระจายอยู่ทั่วตึกชมวิวที่ตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนนแล้ว

“เชิญห้องนี้ครับ ประธานโกคุเดระ” เดเมียนผายมือเชิญอย่างสุภาพ เป็นห้องประชุมเล็กๆชั้นหนึ่ง ดวงตาสีมรกตเหลือบมองแดชีลล์เล็กน้อย หัวคิ้วของหมอนั่นขมวดมุ่นบางๆ

“เราจะเซ็นสัญญากันที่นี่หรือครับ” เด็กหนุ่มร่างบางถาม “ไม่ใช่ห้องข้างบนหรอกเหรอ”

“ต้องขออภัยในความไม่สะดวกนะครับ เพียงแต่ห้องข้างบนนั้นมันใกล้กับแหล่งก่อสร้างสวนลอยฟ้าที่ตึกเอมาก มีมลภาวะทางเสียงและอากาศมากกว่าข้างล่าง ผมคิดว่ามันไม่เหมาะที่จะเซ็นสัญญากันเท่าไหร่นัก” เมื่อฟังเหตุผลโกคุเดระก็พยักหน้ารับและเดินตามเข้าไป ข้างในเป็นห้องที่ไม่กว้างมากมายนัก เท่าห้องทำงานเขาได้ หน้าต่างเป็นกระจก ประตูเป็นประตูไม้เปิดสองบาน และนอกจากโต๊ะกับโซฟาและเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งเล็กน้อยแล้ว ห้องนี้ไม่มีอะไรอีก

“เอาล่ะ เริ่มทำสัญญากันเถอะครับ” เด็กหนุ่มร่างบางว่า เดเมียนเอาเอกสารออกมาจากซอง มันมีลายลักษณ์อักษรที่เหมือนกับสัญญาของจริงทุกประการ เพียงแต่ไม่มีลายน้ำของบริษัท แต่เท่านี้คงจะหลอกสายตาของกล้องส่องทางไกลคุณภาพสูงได้

โกคุเดระอ่านมันสักพัก ถ่วงเวลาราวไตร่ตรองการทำสัญญาแบบปกติทุกประการ จากนั้นจึงเซ็นลายเซ็นลงที่มุมล่างขวา

“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” เดเมียนยิ้ม แล้วยื่นมือมาเก็บมันใส่ซองอย่างเก่า แดชีลล์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ประธานแห่งสายการบินโกคุเดระกลับมีสีหน้าที่นิ่งสนิท ดวงตาของเขาจ้องไปที่เจ้าของเบธิลด์คนปัจจุบัน จนในที่สุดมุมปากก็ยกเป็นรอยยิ้มจางๆ

“ครับ...เสร็จแล้ว” เด็กหนุ่มนิ่งไปนิดแล้วเงยหน้าขึ้นมองชายสูงวัย “หมายถึงตัวผมใช่ไหมล่ะ”

“ใช่” สิ้นเสียงตอบ ปืนสั้นออโตเมติกก็ล้วงออกมาจากข้างเอวแล้วยกขึ้นส่องหน้าเด็กหนุ่มร่างบางทันที

“พ่อ!”

“อย่าขยับนะแดช!” เดเมียนหันไปตวาดลั่น ดวงตาสีเทาของเขาสั่นระริก และถ้าฟังไม่ผิดเสียงของเขาก็สั่นด้วย “อย่าขยับแม้แต่นิดเดียว! ถ้าแกไม่ฟังพ่อ โกคุเดระ ฮายาโตะได้ตายภายในนัดเดียวแน่”

ชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสยืนนิ่งตัวแข็งค้าง เขากลัวคำขู่ของพ่อ เพราะมือที่ถือปืนนั้นสั่นมาก มันลั่นได้ง่ายๆ ระยะประชิดขนาดนั้นถึงตายได้เลย และอีกอย่างต่อให้พ่อไม่ขู่ เขาก็ไม่สามารถขยับได้อยู่แล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานการณ์แบบนี้มันคืออะไร ไม่ มันเกิดอะไรขึ้นเขายังไม่รู้เลย ภาพเบื้องหน้าคือพ่อของเขากำลังเอาปืนจ่อหน้าโกคุเดระ คนที่พ่อน่าจะเชื่อใจแล้วว่าจะช่วยให้เบธิลด์ ทาวเวอร์รอดพ้นมือของสตีเฟน เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทำยังไง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น!

ไม่สิ เขาควรจะถามว่าทำไมเรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ มันมีอะไรผิดพลาดไป

พลาด...อะไร....

“หมอนั่นรู้แล้วว่าผมแค่แกล้งทรยศยามาโมโตะ?” เดเมียนนิ่งไปนิดกับคำถามของเด็กหนุ่ม แล้วส่ายหน้าช้าๆ

“ตอนนี้ยังไม่รู้...แต่คาดว่าอีกไม่นาน และไม่จำเป็นต้องรอผลข้อมูล”

“ทำไม”

“เมื่อคืนนี้ที่คุณส่งคนมาช่วยเลขาส่วนตัวของยามาโมโตะ มีหน่วยสอดแนมที่ดาดฟ้าใช้กล้องส่องทางไกลส่องเห็นทะเบียนรถหลบหนี ซึ่งไม่ว่าจะเป็นรถเช่าหรือทะเบียนปลอม พวกนั้นสามารถเช็คได้ง่ายๆและรู้ตัวเจ้าของทันที...ผมไม่ได้จะบอกว่าคุณไม่รอบคอบหรอกนะ แต่เพราะพวกมันไม่ใช่คนที่จะสิ้นฤทธิ์เพียงแค่เรื่องแค่นี้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าคุณจะวางแผนดีเพียงแค่ไหนก็ตาม...”

เดเมียนเว้นวรรค แล้วสำทับลงไปสั้นๆ คำย้ำที่ทำให้คนฟังขนลุกไปทั่วทั้งร่างกาย

“นั่นแหล่ะคือขอบเขตที่กว้างใหญ่ของโลกมืด”

โกคุเดระรู้สึกว่าอากาศที่ใช้หายใจมันเหลือน้อยลงไปทุกที หัวเริ่มปวดหนึบๆ ราวพลังงานที่เหลือของร่างกายลดลงจนถึงจุดที่ต่ำที่สุด มือที่อยู่ใต้โต๊ะค่อยๆกำแน่นขึ้นเรื่อยๆจนเหงื่อชื้น อาการสติแตกใกล้จะครอบงำ แล้วเขาก็เดาได้ว่าด้วยสภาพร่างกายที่แย่ขนาดนี้ เขาไม่มีทางฟื้นตัว

อีกอย่างเขาทราบว่าเดเมียนพกปืน แค่ดูจากการโป่งออกของเสื้อสูทที่ทิ้งชายข้างเอวก็รู้แล้ว แต่ในสถานการณ์แบบนี้การที่ประธานบริษัทจะพกปืนเอาไว้ป้องกันตัวมันไม่เป็นพิรุธอะไรเลย เพียงแต่เขาคาดไม่ถึง ว่าปืนกระบอกนี้มันจะถูกหันเข้าหาตัวเขาเอง

“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้” โกคุเดระถามอีก  ถามเพื่อตัวเอง และที่สำคัญที่สุดก็เพื่อลูกชายแท้ๆที่ยืนตัวแข็งอยู่ข้างๆ คนถูกถามหลบสายตาลง มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือปืนกำหมัดแน่นราวสกัดกลั้นอะไรบางอย่างไว้จนสุดความสามารถ ทุกสิ่งทุกอย่างแสดงออกมาโดยไม่โกหก มันคืออากัปกริยาของผู้ที่ไม่มีทางเลือก

“ผม...รู้ตั้งนานแล้วว่าเบธิลด์ ทาวเวอร์จะถูกวางระเบิด” เดเมียนเริ่มเปิดปากเล่า ดวงตาของแดชีลล์เบิกกว้าง “หลังจากที่สตีเฟนโอนเงินจำนวนห้าสิบล้านดอลลาร์ เขาได้ติดต่อผมผ่านทางโทรศัพท์ส่วนตัว มันบอกว่าตึกนี้จะโดนระเบิด เรื่องนี้ไม่มีทางแก้ไขเพราะเป็นคำสั่งเบื้องบน แต่กรณีระเบิดจะทำงานนั้นก็ต่อเมื่อสตีเฟนได้พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์...แล้วคุณก็รู้ใช่ไหม...ว่าผมไม่มีทางให้ตึกนี้เป็นอะไรไป”

เสียงของเดเมียนสั่นเครือกว่าเก่า ดวงตาของเขามีน้ำใสๆเอ่อคลอ โกคุเดระขบฟันกรอด เขาประเมินผิดไป ประเมินความคิดของตาแก่นั่นผิดไปมาก พวกมันอ่านนิสัยและความรู้สึกเดเมียนขาดกว่าเขาชนิดเทียบไม่ติด หรือไม่ก็เป็นความผิดของเขาเองที่คาดคะเนความรักของเดเมียนที่มีต่อเบธิลด์ ทาวเวอร์นี้ต่ำไป

“ชีวิตของคุณแลกกับเบธิลด์ทาวเวอร์.... เพราะถ้าคุณตาย สตีเฟนสัญญาว่าจะไม่กดรีโมต...ผมไม่มีทางเลือก...ได้โปรดเถอะ คุณโกคุเดระ”

มือที่ถือปืนจ่อเข้าที่หน้าอกค่อนไปทางซ้าย ความเงียบเข้ากลืนกินในห้องอย่างไม่มีใครกล้าเปิดปาก เด็กหนุ่มผู้ถูกร้องขอให้สละชีวิตยังคงนั่งนิ่งบนเก้าอี้ แดชีลล์กลอกตามองไปมา มือของชายหนุ่มสั่น จนเขาต้องกำมันแน่น มันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคาดฝันว่าวันหนึ่งต้องมาเห็นพ่อของตัวเองถือปืนส่องหน้าใคร ยิ่งคนๆนั้นเป็นคนที่พยายามช่วยเบธิลด์ ทาวเวอร์อย่างสุดความสามารถ....

แต่มันถึงเวลาที่ต้องยอมรับความจริง....ว่าพ่อของเขาเอาชนะความกลัวไม่ได้...

และเป็นเขาที่เป็นคนผิดพลาด เขากล่อมพ่อไม่ได้ ชักจูงพ่อให้เชื่อใจโกคุเดระไม่ได้...ภารกิจที่ถูกมอบหมายให้ มันพังลงไม่เป็นท่า...

นี่ใช่ไหม...ข้อผิดพลาด

“พ่อ...ใจเย็นๆนะ ฟังผมก่อน” ชายหนุ่มพูดช้าๆในขณะสูดลมหายใจ สีหน้าของเขายังไม่หายซีดเลย “พ่อ...พ่อรู้ได้ยังไงว่าถ้าพ่อฆ่าโกคุเดระแล้วมันจะไม่ระเบิดตึกนี่ทิ้ง มันอาจจะหลอกใช้พ่อเป็นเครื่องมือฆ่าเด็กคนนี้เท่านั้นก็ได้”

“สตีเฟนไม่มีทางระเบิดเบธิลด์ ทาวเวอร์ทิ้งตามอำเภอใจหรอกแดช”

“อะไรนะ”

“ทุกอย่างจะเป็นไปตามเงื่อนไขของพ่อกับสตีเฟน ขอแค่พ่อฆ่าโกคุเดระ ฮายาโตะ เบธิลด์ ทาวเวอร์จะปลอดภัย นี่ต่างหากคือทางออกที่แท้จริง” เดเมียนว่าด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “แกเองก็เหมือนกัน...ถ้าแกยังสำนึกในบุญคุณของคุณหญิงแชคก์ แกควรจะมาอยู่ฝั่งฉัน...ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่มีทางให้มือของแกเปื้อนเลือด...ฉันลั่นไก แกปิดข่าว ทุกอย่างจะจบด้วยดี”

บ้าแล้ว!

เด็กหนุ่มร่างบางสบถในใจ ความกลัวเริ่มออกฤทธิ์ให้รู้สึกสั่นสะท้านเป็นครั้งแรก มันร้องก้องดังเป็นสัญญาณให้รีบๆหาทางรอดก่อนที่จะไม่มีโอกาส ที่เขานั่งนิ่งๆอยู่ไม่ใช่ไม่กลัว แต่เขายังมั่นใจว่าถ้าแดชีลล์ยังอยู่ข้างเขามันยังพอมีทางออก สองต่อหนึ่ง หนึ่งนั้นยังมีปืน แต่เดเมียนไม่ใช่พวกมืออาชีพ เขาอาจจะมีหวังเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายยอมวางปืน จากนั้นก็ค่อยหาทางออกแบบรอดทุกคน แต่ถ้ามันออกมาเป็นแบบนี้เขายังไม่เห็นลางที่จะชนะเลย ยิ่งเดเมียนเอาเรื่องคุณหญิงแชคก์ขึ้นขู่ ยิ่งปิดตายประตูทางออก หมอนี่รักคุณหญิงแชคก์แค่ไหน ความลังเลที่ปรากฏได้ขึ้นทันทีในสายตาแดชีลล์มันก็บอกอยู่แล้ว

แน่นอน...ความรักนั้นมันยิ่งใหญ่กว่าชีวิตของเขาหลายร้อยเท่าด้วย

แล้วอย่าคิดว่าคนอย่างเขาจะเข้าไปแย่งปืน เขาไม่คิดจะทำทั้งนั้นแม้คนถือปืนจะเป็นเด็ก ยิ่งคนที่มีความกระทบกระเทือนด้านจิตใจแล้วไม่ต้องพูดถึง ความมั่นคงของนิ้วที่มีต่อไกปืนนั้นต่ำแสนต่ำ ก่อนจะถึงตัวเขาคงโดนยิงก่อน ไม่แถวหน้าอกก็หัวไหล่แหล่ะ

โกคุเดระพรูลมหายใจ ลุกยืนขึ้นประจันหน้ากับปืน เดเมียนกระชับปืนแน่นขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตัดสินใจได้แล้ว

“ผมประทับใจมาก และขอขอบคุณคุณจากหัวใจเลยจริงๆที่คุณคิดจะปกป้องเบธิลด์ ทาวเวอร์...เพียงแต่การปกป้องของเรามันไม่เหมือนกัน...การทำให้รอดพ้นจากสังคมมืดแต่ต้องแลกกับการที่ทำให้ตึกที่คุณหญิงแชคก์นั่งทำงานเพื่อเบธิลด์มานานแสนนานต้องหายไป กับการที่ตึกนี้กลายไปที่ฟอกของเงินสกปรกแต่มันยังคงอยู่....ผมต้องขอโทษที่ผมเลือกอย่างหลัง”

น้ำเสียง ท่าทาง สีหน้าและแววตา เดเมียนไม่ได้โกหกเขาเลย มันคือความคิดจากก้นบึ้งของหัวใจที่เด็กหนุ่มร่างบางต้องยอมรับมัน แต่คิดแล้วเขาก็อดขำตัวเองไม่ได้ว่ายังไงซะเขาก็แค่เด็กอายุสิบเก้าที่ยังมองโลกแคบ ทั้งๆที่เตือนตัวเองเสมอว่ายามวางแผนต้องคิดทุกมุมมอง...แต่ท้ายที่สุดเขาก็พลาด แถมมันยังเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่เขาไม่ถนัดเอาซะเลย...

มุมมองของความรักและการปกป้อง....

แพ้จริงๆแล้วสิ

“คุณโกคุเดระ...เพื่อตอบแทนน้ำใจ ถ้าหากคุณอยากฝากคำสั่งเสีย ผมยินดีรับฟัง...”

“พ่อ...” แดชีลล์เรียกเสียงแผ่วพลางมองไปที่คนกำลังจะตาย ซึ่งก็เช่นเดิม ใบหน้าของโกคุเดระยังมีรอยยิ้มจางๆประดับอยู่ ซ้ำคราวนี้ยังมีเสียงหัวเราะเบาๆด้วย

“เรื่องนั้นผมคงไม่รบกวนครับ พอดีได้บอกกับใครบางคนเอาไว้เรียบร้อยแล้วน่ะ เพราะงั้นตอนนี้ถ้าผมอยากพูดกับใคร ก็คงจะเป็นพวกคุณ...”

“พูดกับผม?” เดเมียนทวนถาม เด็กหนุ่มพยักหน้า

“ครับ...รวมถึงสตีเฟนด้วย...ถ้าสถานการณ์มันออกมาเป็นแนวนี้ หลังจากที่คุณฆ่าผมแล้ว คุณต้องกลับไปหาสตีเฟนอีกครั้ง หมอนั่นคงจะให้คุณไปจัดการกับยามาโมโตะต่อ มันอาจไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะเกลี้ยกล่อมให้ยามาโมโตะยอมโอนหุ้นส่วนเบธิลด์ ทาวเวอร์ให้สตีเฟน...แต่ถ้าใช้วิธียื่นข้อเสนองามๆให้พร้อมคำขู่ว่าจะฆ่าคนในครอบครัวของผมมันก็ไม่แน่...หมอนั่นอาจจะพอยอมอ่อนให้” ชายสูงวัยเงียบ และโกคุเดระก็ตีความว่าเขาเดาถูก เด็กหนุ่มยิ้มออกมานิดๆ ทั้งๆที่สถานการณ์มันไม่น่าจะยิ้มออกเลยแท้ๆ

“ผมขอฝากข้อความบางอย่างไปบอกตาแก่นั่นหน่อยได้หรือเปล่า” คนขอเอ่ยสบายๆ แล้วพออีกฝ่ายพยักหน้าเขาจึงเริ่มพูดเข้าเรื่อง “นอกจากที่ผมจะทราบว่าคุณทำอะไรกับตึกนี้ ผมยังเจอของบางอย่างที่ห้องผู้บริหารข้างบน...ห้องของคุณหญิงแชคก์ มันเป็นแหวนแต่งงานที่สลักว่า Beth&Steve...”

ทั้งห้องเงียบงัน ดวงตาสีฟ้าอมเทาของแดชีลล์ค่อยๆเบิกกว้างขึ้น โกคุเดระสะดุดลมหายใจเล็กน้อย นี่แดชีลล์ก็ไม่รู้เรื่องนี้หรอกเหรอ...ให้ตายสิ วันนี้หมอนี่ช็อกกับหลายๆเรื่องเกินไปแล้วนะ

แต่ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มร่างบางก็ต้องพูดต่อ

“สตีเฟน แมคคาร์ที...คือสามีคนแรกของคุณหญิงเบธิลด์ เอลีน แชคก์ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้คุณมั่นใจว่าตาแก่นั่นจะไม่ระเบิดเบธิลด์ ทาวเวอร์ทิ้งอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ต่อให้เปลี่ยนไปแค่ไหนหรือมีอุดมการณ์ที่สวนทางกับคุณหญิง...แต่สตีเฟนก็ยังคงรักเธอ....”

“อะ..อะไร...กัน” ชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสครางเสียงแผ่ว มองหน้าพ่อของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ซึ่งเดเมียนก็ไม่มีคำตอบใดๆให้นอกจากดวงหน้าที่นิ่งสนิทแต่แววตากลับมีประกายความเศร้าล้นเอ่อ ไม่ต้องตอบ...ไม่ต้องทำอะไรไปมากกว่านี้ แดชีลล์ก็ยืนยันได้แล้วว่าสิ่งที่โกคุเดระพูดนั้นเป็นความจริง ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บ ในหัวมีแต่เรื่องที่เด็กหนุ่มตรงหน้าพูดไม่จางหาย มันกรีดร้อง ทุบอกอย่างบ้าคลั่ง คล้ายจะให้เขาระเบิดเป็นเสียงร้องออกมา เพียงแต่เขาเค้นไม่ออกแม้แต่คำเดียว

“ผมยอมรับว่าผมแพ้ที่ผมซื้อใจคุณไม่ได้และไม่คาดคิดว่าสตีเฟนจะส่งคุณมาเก็บผม แต่เกมนี้ผมไม่ได้เป็นผู้แพ้ฝ่ายเดียว เราเจ๊า...เพราะการทำให้สตีเฟนต้องใช้ลูกไม้สุดท้ายแถมเป็นวิธีฉาวๆอย่างฆ่าปิดปากมันก็แสดงให้เห็นว่าหมอนั่นหมดปัญญารับมือกับผมทางธุรกิจเช่นเดียวกัน”

“ใช่...ผมยอมรับจริงๆ” เดเมียนพูดจากใจ “คุณมีความสามารถพิเศษที่นักธุรกิจบางคนอยากได้จนใจแทบขาด...คุณเป็นบุคลากรคนสำคัญที่ไม่รู้ว่าอีกกี่ปีจะหาได้แบบนี้...แต่น่าเสียดายที่คุณต้องตาย”

“อย่านะพ่อ!” แดชีลล์ถลาเข้ามากันวิถีกระสุนทันที เดเมียนหน้าตึง คลายนิ้วจากไก ทว่าตวาดลั่น

“ออกไปแดช!! อย่าทำอะไรบ้าๆ! แกไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ข้างเขาอีกต่อไปแล้ว พ่อยิงเขา เบธิลด์รอด กิจการของผู้มีพระคุณของแกจะดำเนินอยู่ต่อไป หรือแกอยากเห็นมันถล่มลงมาต่อหน้าต่อตาแก หา!!!”

“ผมรู้!! รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร! สติผมยังดีและเข้าใจทุกเงื่อนไขของพ่อ...ผมไม่ใช่คนดีหรอกนะ เพราะพ่อก็เคยสอนว่าวงการแบบนี้เป็นคนดีมากไปเดี๋ยวหายนะจะมาถึงตัว...แต่ผมก็ทนเห็นพ่อฆ่าใครไม่ได้อยู่ดี ยิ่งถ้าเป็นหมอนี่ล่ะก็ทำใจไม่ได้ใหญ่ ไม่ต้องถามหาเหตุผลนะพ่อ ผมหาไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ แล้วเหลือบตามองคนเด็กกว่าข้างหลัง

“ผมแค่ไม่อยากให้เขาตาย...ก็เท่านั้นแหล่ะ”

“แดช!” มือของเดเมียนสั่นสะท้าน ตะเบ็งเสียงจนหน้าสั่น แต่คนเป็นลูกกลับไม่ยอมขยับ  โกคุเดระกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตาจ้องเขม็งที่นิ้วชี้ของชายสูงวัยแม้ว่าสภาพของดวงตามันจะไม่อำนวย เขาจ้อง จ้องไม่กะพริบ หัวใจข้างในกระหน่ำเต้น และรอเวลา จวบจนกระทั่งข้อนิ้วชี้ของเดเมียนขยับ

ปังๆ!!

“โกคุเดระ!”

ชั่ววินาทีที่ปืนแผดเสียง เด็กหนุ่มร่างบางรีบถลาตัวขึ้นมาข้างหน้าแล้ววาดแขนกดให้ชายหนุ่มร่างสูงล้มลงนอนราบกับพื้น กระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูแล้วปล่อยให้เวลาเดินต่อไป เขาโดนยิง แน่ล่ะ โดนสิ ที่หัวไหล่ด้านซ้ายตามที่เคยคิดเอาไว้ เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด เขาเพิ่งเคยโดนยิงจะๆเป็นครั้งแรกในชีวิตนี่แหล่ะ รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆไหลทะลัก แล้วชุ่มตามสูทเป็นวงกว้าง ชั่ววินาทีแรกมันชา ต่อมาเป็นความเจ็บปวดบัดซบราวกระดูกหัวไหล่จะแตกเป็นเสี่ยงๆ ซ้ำบริเวณปากแผลยังร้อนเหมือนมีอะไรไหม้อยู่ตลอดเวลา โชคดีอย่างหนึ่งคือโดนระยะประชิด ต่อให้เป็นแค่ปืนสั้นออโตเมติกกระสุนก็จะไม่ฝัง

เดเมียนวิ่งออกไปแล้ว เปิดประตูแล้วปิดมันดังปัง ท่าทางของหมอนั่นสับสนสุดขีด หนึ่งน่าจะเพราะหมอนั่นยิงเขานั่นแหล่ะ และสองคือการที่เขากวาดลูกชายตัวเองล้มตึงลงไปด้วย หมอนั่นยิงออกมาสองนัด มันลั่นหรือจงใจเขาไม่รู้ แต่ไม่แน่บางทีเดเมียนอาจจะคิดว่ากระสุนโดนแดชีลล์ด้วย

ให้ตายสิ ให้ตาย! ชีพจรเขาเต้นจนจะระเบิดอยู่แล้ว หัวยังปั่นเร็วจี๋ แถมตายังพร่าลงเรื่อยๆอีก กลิ่นเลือดของตัวเองที่เจิ่งเป็นกองเบ้อเร่อทำให้สติยิ่งเลือนรางเข้าไปใหญ่ ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนคว่ำหน้า ใช้แรงทั้งแขนกดบริเวณหน้าอกของแดชที่นอนนิ่งไม่ต่างกันตามคำสั่งที่เขากระซิบ

‘แกล้งตายซะ!’

“โกคุเดระ....” ชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสขยับปากเพียงนิดเดียวทั้งๆที่ดวงตายังหลับอยู่ แต่เพียงเท่านั้นเด็กหนุ่มกลับใช้มือกดหน้าอกเข้าหนักไปอีก

“ฉันโอเค...นายห้ามพูดนะ”

“เรา...รอดแล้วหรือเปล่า" เด็กหนุ่มเกือบสบถออกมาให้ไอ้คนที่ไม่คิดฟังคำสั่งเขาแม้แต่น้อย เลยได้แต่ถอนหายใจยาวแล้วเค้นเสียงตอบ

“ยัง..ตึกตรงข้าม...น่าจะมีคนส่องไรเฟิลติดกล้องลงมาที่ห้องนี้อยู่ หน้าต่างเป็นกระจกใสขนาดนี้ เห็นฉันและนายชัดแจ๋ว...นอนไปนิ่งๆ..สักสามสิบวิ ให้มันตายใจ...แล้วเก็บปืน ถ้าฉันกับนายโชคดี...เราคงไม่ได้กินกระสุนกันอีกสักสองสามนัด” พูดจบโกคุเดระรู้สึกว่าสติตัวเองกำลังใกล้เหลือศูนย์ การนอนต่ำทำให้เขาขาดออกซิเจน แถมเลือดยังไหลเอื่อยไปเรื่อยๆ เขาใช้มือกดแผลไม่ได้ ทางเดียวคือการใช้พื้นพรมกับน้ำหนักตัวช่วยห้าม

ผ่านไปแล้วสิบห้าวินาที ไม่มีเสียงใดๆเพิ่มเติม กระจกไม่แตก กระสุนไม่กระโดดเข้ามา หวังว่าให้เหลี่ยมโต๊ะมันช่วยบังช่วงอกของแดชีลล์ไม่ให้ไอ้พวกนั้นเห็นว่ามันยังกระเพื่อมน้อยๆ แต่เขาสิ รู้สึกมันจะเป็นไปโดยตามธรรมชาติ ลมหายใจเริ่มติดขัดลงทุกที ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมถึงตอบอาเจ๊ไม่ได้ ตอนที่โทรหากันเมื่อสองวันก่อน

“ฮายาโตะ...พี่คิดถึง...”

นี่ล่ะมั้ง...ที่ทำให้เขาพูดว่าเดี๋ยวจะกลับไปหาไม่ได้...

เป็นเพราะมันอาจจะไม่ได้กลับไปนี่เอง...

“โกคุเดระ...ครบ...ครบสามสิบวิแล้ว”

“อือ...ครบ...”

“นายห้ามหลับนะ!” ชายหนุ่มกระซิบกร้าวทันทีฟังว่าเสียงคนข้างๆอ่อนแรงเหลือเกิน  “ส่งเสียง แค่เสียงลมหายใจก็ได้ อย่าเงียบ...นายเป็นอะไรไป ฉันโดนยามาโมโตะฆ่าแน่ๆ”

“ฮะๆ อย่าพูดเป็นเล่นน่า หมอนั่นมีปัญญาฆ่าใครที่ไหน”

“ทำไมจะไม่..!”

ตู้ม!!

ไม่ทันพูดจบเสียงระเบิดทำให้แดชีลล์เด้งตัวขึ้นลุกทันที ปากอ้าค้างอย่างห้ามไม่ได้ แล้วร่างกายยิ่งสั่นสะท้านมากขึ้นเมื่อพื้นสั่นสะเทือนราวกับเกิดแผ่นดินไหวย่อมๆ เขาพยายามพยุงให้โกคุเดระนั่งพิงกับขาโต๊ะทั้งๆที่สติกำลังจะหลุดลอยไปกับเสียงก้องกัมปนาท ตามมาด้วยเสียงหวอที่เปิดโดยอัตโนมัติยามมีภัย ไฟดับลง แอร์ตัด แล้วไม่ต้องพูดถึงความโกลาหลข้างนอกเลย มันกำลังจะกลายเป็นเหตุการณ์โศกนาฏกรรม

ระเบิด...

เดี๋ยวสิ...เมื่อกี้นี้มัน..เริ่มระเบิดแล้วงั้นเหรอ

“พวกมัน...คงตั้งใจแบบนี้ไว้ตั้งแต่ต้น” เด็กหนุ่มว่า ในขณะถอดเสื้อสูทของตัวเองแล้วพับเป็นทรงยาวๆก่อนมัดเป็นเงื่อนแน่นบริเวณไหล่เอาไว้เพื่อห้ามเลือดเบื้องต้น “สตีเฟนคงไม่สนใจว่าเดเมียนจะฆ่าเราได้หรือไม่ได้ ยังไงมันก็ตั้งใจระเบิดตึกนี้ทิ้งตั้งแต่ต้นอยู่แล้วเพื่อฝังเราทั้งเป็น...ประตู...ล็อกหรือเปล่า”

“ล็อก” ชายหนุ่มตอบได้โดยที่ไม่ต้องลุกไปดู “ห้องนี้เป็นห้องประชุมพิเศษกึ่งๆห้องนิรภัย ผนังและเพดานหนาทนแรงอัดกับความร้อนได้สบาย เพียงแต่ว่าถ้าเกิดแรงสั่นสะเทือนในระดันหนึ่งประตูจะล็อกโดยอัตโนมัติ มันสร้างมาเพื่อรับมือกับแผ่นดินไหวน่ะนะ...”

ตู้ม!!

“อีกชั้น...ไปแล้ว” โกคุเดระว่า “ห่างกับลูกแรกสามนาที ตึกนี้มีสิบเก้าชั้นถูกไหม เรา...มีเวลาไม่ถึงชั่วโมงที่จะหาทางรอด...ความจริง...ไม่เกินสี่สิบนาทีด้วยซ้ำ...เผื่อสองสามชั้นถัดจากเรารับซากปรักหักพังจากชั้นบนๆไม่ไหว ต่อให้ที่นี่เป็นห้องนิรภัย...ก็เถอะ พวกเศษปูนใหญ่ๆจะอุดทางเข้าออก แล้วเราจะถูกฝัง ตอนนั้นก็มาลุ้นกันว่า...ออกซิเจน...ที่มีอยู่น้อยนิดในห้องนี้จะเพียงพอกับความเร็ว...ในการทำงานของรถเคลมหรือเปล่า”

ดวงตาสีฟ้าอมเทาหรี่ลงกับคำพูดที่เริ่มกระท่อนกระแท่นนั้น สถานการณ์รอบตัวเขามันย่ำแย่มาก เพียงแต่นั่นมันยังไม่แย่เท่าคนตรงหน้า โกคุเดระหน้าซีดเป็นกระดาษ เมื่อคืนหมอนี่ไม่ได้นอนสักงีบ แถมไม่ได้กินอะไรกว่าสิบชั่วโมง มันก็สมควรที่จะเป็นแบบนี้ เรียกได้ว่าถ้ามีสติก็น่าทึ่งมากแล้ว 

แต่โกคุเดระก็ยังคือโกคุเดระ ยังเป็นคนที่รับมือกับทุกสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว เด็กคนนี้พยายามตั้งสติโดยการสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆตลอดเวลา แม้ร่างกายจะไม่สะดวกลุก แต่สายตาก็กว้านหาทางหนีอย่างสุดความสามารถ  มือทั้งสองข้างบีบกันไปมาอย่างเคยเพื่อขจัดอารมณ์ตื่นกลัวและดูท่าว่าจะไม่ใช่เพียงแค่อารมณ์ของตัวเอง แต่เป็นอารมณ์ของคนอื่นด้วย

ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกผ่อนคลายลงนิดๆ ทั้งๆที่อีกเด็กคนนี้ไม่ได้ปลอบ เพียงแค่เห็นสีหน้าครุ่นคิด และการคลายรัดเสื้อสูทเหนือบาดแผลเป็นระยะๆเขาก็วางใจได้มากแล้ว...เพราะมันเป็นการกระทำของคนที่ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด...ยังไม่พร้อมที่จะตาย

แล้วอีกอย่าง...เขายังไม่ได้ยินคำว่า ‘ไม่รอด’ หลุดออกจากปากเด็กคนนี้เลย

“นั่นมัน...!” แดชีลล์ร้องลั่นเมื่อเห็นควันหนากลุ่มหนึ่งลอดผ่านใต้ประตูมา กลิ่นการเผาไหม้ที่เป็นเอกลักษณ์คละคลุ้ง เครื่องวัดอุณภูมิที่ติดอยู่ที่ประตูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองคนกะพริบตา อยากให้เรื่องที่เห็นเป็นเพียงแค่ความฝัน

“ไฟไหม้!”

“ระเบิดเพิ่งทำงานไปสองลูก ไม่มีเหตุผลที่ไฟจะไหม้เร็วถึงชั้นหนึ่ง...พวกมันนั่นแหล่ะที่วางเพลิง...ความเย็นจากล็อบบี้ข้างนอกทำให้ควันลอยต่ำกว่าปกติ” เด็กหนุ่มขบฟันกรอด ควันลอยคลุ้งแล้วเริ่มหนาขึ้น และกำลังแทนที่ออกซิเจนในห้องทุกๆวินาที ทันใดนั้นมือขาวเรียวยื่นมาฉกผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อสูทอีกฝ่าย คว้าขวดน้ำดื่มบนโต๊ะรับแขกแล้วเทราดมันไปจนชุ่มแล้วบิดพอหมาด แดชีลล์ร้องอ๋อในใจเบาๆ มันเป็นวิธีเอาตัวรอดง่ายๆจากสถานการณ์ไฟไหม้ที่เป็นที่รู้กันดีพอๆกับการหมอบต่ำ

ตู้ม!!

ฉับพลันโกคุเดระก็หันมาทางเขา อาศัยจังหวะที่เขาชะงักเพราะเสียงระเบิดแล้วเอาผ้าชื้นๆนั้นโปะเข้าเต็มจมูกโดยไม่สนเสียงค้าน แล้วไม่สนใจแรงสั่นสะเทือนที่ทำให้แชนเดอเลียข้างบนไหวอย่างแรงจนแทบจะร่วงลงมา

“ผ้าเช็ดหน้าของ The Best น่ะ...ฉันการันตีคุณภาพว่าหนาพิเศษ...ซึมซับน้ำดีเยี่ยม...มันทำให้นายอยู่ได้อีกนาน...เงียบ...แล้วฟัง..ฉัน..ไม่เหลือ..แรงมาพูด..สองรอบหรอกนะ” ลมหายใจของเด็กหนุ่มตรงหน้าขาดห้วง แต่กระนั้นมือยังไม่ออกห่างจากหน้าเขาเลย

“ฉันทำอย่างนี้..ฉันมีเหตุผล...”

“เงียบไปเลย!” เขาตวาดเสียงกร้าวแล้วพยายามขืนเอามือบางๆออกไป “นายก็มีเหตุผลตลอด แต่ฉันไม่ใช่ยามาโมโตะนะที่จะฟังเหตุผลของนายน่ะ! ตอนนี้คนที่จะตายคือนาย ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้โดนยิง เมื่อคืนนอนมากกว่านาย กินข้าวมามากกว่านาย ถึงสภาพจิตใจฉันมันจะไม่สมบูรณ์ก็เถอะ แต่มันก็น่าจะมีมากกว่าสตินายแน่ๆ เพราะงั้น..!”

“ฟังฉัน...แดช”

ร่างทั้งร่างของชายหนุ่มชะงักกึก คำค้านทั้งหมดเก็บลงคอ ก่นด่าเด็กเจ้าเล่ห์ตรงหน้าในใจว่าขี้โกงสุดๆที่มาเรียกชื่อเขาเอาป่านนี้ แถมแววตาจริงจังน่าขนลุกแต่เจือไปด้วยการขอร้องที่ส่งมานั่นอีก ผ้าชื้นๆถูกโปะลงมาอีก มันทำให้เขาต้องเงียบฟังเรื่องงี่เง่าอีกครั้งโดยไม่อาจห้าม

“ฉัน...ไม่เคยเจอเรื่องแบบนาย...ฉันไม่มีทางเข้าใจ ว่าการที่อยู่ดีๆแม่ของตัวเองเคยมีศัตรูเป็นคนรักนี่รู้สึกยังไง...รวมถึงการเห็นพ่อตัวเองมาลั่นไกใส่คนนี่จะรู้สึกแบบไหน...ฉันไม่เข้าใจหรอก เพราะงั้นฉันปลอบนายไม่ได้...แต่ที่ฉันยืนยันได้คือความรักที่คุณหญิงแชคก์มีให้นาย...มันมากมายมหาศาลอย่างที่แม่บังเกิดเกล้าคนหนึ่งจะมีให้ลูกได้...มันพิสูจน์มาเป็นตัวตนของนายในทุกวันนี้...นายที่รู้จักเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น...คนที่จะมีนิสัยแบบนี้น่ะต้องรู้จักความรักและรู้จักคุณค่าของมันมามากพอ...ขนาดฉันที่ไม่ค่อยสันทัดเรื่องพรรค์นี้ยังรู้เลย...”

“โกคุเดระ...”

“บอกให้ฟังไง” เด็กหนุ่มมุ่ยหน้าเพราะโดนขัด เขาไอโขลกสองสามทีเพราะเผลอสูดแก๊สเข้าไปมากเกิน ในคอแสบไปหมด ซ้ำหัวยังหนักอึ้ง ภาพเบื้องหน้าพร่าลงเรื่อยๆ “เพราะงั้นนายต้องมีชีวิตรอด...ตอนนี้บอดีการ์ดของฉันคงมาถึงแล้ว...พวกเขาอยู่ข้างนอก....นายติดต่อเขาให้ได้...ไม่ว่าด้วยวิธีไหน นายยังมีกิจการที่ต้องดูแล...อีกไม่นานจะเปิดสาขาที่นิวยอร์กไม่ใช่หรือไง...นายจะปล่อยให้เบธิลด์ทาวเวอร์ต้องหายไป...จริงๆงั้นเหรอ”

เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มซื่อๆออกมา มันเป็นยิ้มที่ไม่เข้ากับสถานการณ์เอาซะเลย แม้เสียงระเบิดจะดังขึ้นอีกลูกแต่รอยยิ้มก็ไม่จางหาย แต่เขาจะไปตกใจอะไร ในเมื่อตั้งแต่วินาทีที่โกคุเดระย่างเท้าเข้าห้องนี้จนถึงปัจจุบัน...เด็กคนนี้ก็ยิ้มออกมาหลายครั้งแล้ว และเป็นเพราะเขาอยู่กับโกคุเดระมากไปในช่วงสองสามวันนี้หรือเปล่า เขาเลยตีความหมายรอยยิ้มบนใบหน้าสวยๆนี้ได้

มันไม่ใช่การยอมแพ้ โกคุเดระไม่เคยมีความคิดแบบนั้น เด็กคนนี้ทำทุกอย่างอย่างเต็มที่...แต่ถ้าผลปรากฏออกมาว่าไม่เป็นอย่างที่คาดไว้ เขาก็ยอมรับมันด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง เหมือนตอนที่ยอมรับว่าแผนการของตัวเองถูกซ้อนด้วยแผนของยามาโมโตะ

และรอยยิ้มนี้...มันก็ฟ้องว่าเป็นการยอมรับในแบบของโกคุเดระ

“ฉันเชื่อ...ว่านายต้องทำได้แน่ ไม่ใช่เพราะนายจบจากมหา’ลัยชื่อดัง มีคุณสมบัติครบถ้วนในวงการนี้ ไม่ใช่เรื่องหน้าตาดีเหมือนนายแบบ...หรือแม้กระทั่ง...เพราะนายเป็นเพื่อนของหมอนั่น...”

“....”

“แต่เพราะว่า...นายคือแดชีลล์ เลอรอยด์...ฉันถึงเชื่อ...จำเอาไว้ซะล่ะ”

แล้วร่างบอบบางก็โอนเอนล้มฟุบแต่หากยังไม่ทันถึงพื้น ชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสก็ถลาเข้าไปรับแล้วใช้แขนให้หนุน ส่วนมืออีกข้างก็ตะปบผ้าเช็ดหน้าเอาไว้กับจมูกของตัวเองทั้งๆที่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังปฏิเสธมันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่เลย เขาลืมไป...ลืมไปเสียสนิทว่าโกคุเดระคือนักต่อรองตัวฉกาจที่ทำให้คู่เจรจาคล้อยตามได้ เพราะงั้น...หัวใจของเขามันถึงได้ร้อนรนแล้วหาวิธีเอาตัวรอดอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้ไง

ไอ้...เด็กบ้านี่!!

แดชีลล์ประคองหัวร่างบางไว้ ส่วนมือก็รีบควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง แล้วรีบติดต่อหาคนข้างนอกตามที่เด็กหนุ่มบอกทันที เพียงแต่ปลายสายไม่ใช่พวกบอดีการ์ดก็เท่านั้น

“รับสิเว้ย! ไอ้เจ้าชายขี่ม้าขาว! เด็กแกจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่แล้ว!”

            เสียงโทรศัพท์ดังพร้อมๆกับชื่อที่โชว์บนหน้าจอเป็นชื่อเพื่อนที่เดินทางไปพร้อมกับคนที่เขาห่วงอย่างสุดชีวิต เขารู้สึกว่าอากาศหนักขึ้นจนหายใจได้ลำบาก ต่อสู้กับอารมณ์หวาดหวั่นของตัวเองแล้วใช้นิ้วโป้งสไลด์รับสาย

            “มีอะไร แดช”

            “โอ้! ขอบคุณพระเจ้า นายรับแล้ว ขอบคุณ!ๆๆ ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน” เสียงร้อนรนของเพื่อนปลายสายทำให้คนฟังขมวดคิ้วฉับ เพราะถึงแม้มันจะฟังรัวแค่ไหน แต่ยามาโมโตะก็รู้ว่าเพื่อนของเขาบังคับให้ช้าและชัดเจนที่สุดเท่าที่สติจะสั่งให้ทำได้        

“ลอนดอน...กำลังจะไปสนามบิน” ยามาโมโตะได้ยินเสียงพึมพำเป็นภาษาฝรั่งเศสอย่างโล่งอกของเพื่อนอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาไม่รอให้แดชพูดอีกแล้ว รีบยิงคำถาม “ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง  หมอนั่นเป็นยังไง!”

“ไม่ได้สติ”

“อะไรนะ”

“โกคุเดระถูกยิงที่หัวไหล่ เสียเลือดมาก ร่างกายอ่อนเพลียสะสม เลยวูบไปแล้ว” แดชีลล์ขยายความ “แถมตอนนี้ระเบิดทำงานไปแล้วสี่ลูก อีกประมาณครึ่งนาทีลูกที่ห้าจะทำงาน มันห่างกันสามนาที แต่นั่นยังไม่เลวร้ายเท่ากับชั้นที่พวกฉันอยู่ถูกวางเพลิง แม้ฉันจะอยู่กันในห้องนิรภัยที่ทนความร้อนได้ แต่ควันจำนวนมากก็ลอดผ่านใต้ประตูมาอยู่ดี...เข้าใจใช่ไหม...นี่มันรมควันกันชัดๆเลย”

“ฉันบอกให้นายดูแลหมอนั่นให้ดี” เด็กหนุ่มคำรามในลำคอเสียงต่ำอย่างเหลืออด มือกำโทรศัพท์แน่นจนขึ้นข้อขาว ไม่มีข้อแก้ตัวหรืออะไรตอบกลับมาทั้งนั้นทำให้ยามาโมโตะต้องสงบสติอารมณ์อย่างสุดความสามารถ ในใจร้อนจนทะลุเพดานอารมณ์ ทั้งคู่เงียบไปพักใหญ่ จนกระทั่งเป็นฝั่งชายหนุ่มชาวฝรั่งเศสที่พูดขึ้นก่อน คราวนี้เสียงของแดชีลล์ฟังเรียบและเย็นกว่าครั้งไหน

“ถ้ายังอยากเห็นหน้าเด็กนี่ก็รีบมาเร็วๆ ฉันสัญญาว่าจะช่วยอย่างสุดความสามารถ...แต่บอกเอาไว้ก่อนว่าไม่ใช่เพื่อนาย” เขาว่า “ถ้าเด็กนี่หยุดหายใจ ฉันคงจะใช้วิธีเบสิคนั่นคือช่วยให้เขาหายใจทางปาก...เม้าท์ทูเม้าท์น่ะนะ”

“แดช นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่น”

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น นายก็รู้” อีกฝ่ายสวนกลับทันที แล้วว่าต่อเรื่อยๆโดยไม่สนใจ “การทำCPRที่ถูกต้องคือการกดหน้าอกสามสิบครั้ง ต่อการเป่าปากสองที ทำต่อเนื่องเป็นเวลาสองนาทีแล้วพัก แต่ถ้าหมอนี่ยังหายใจเองไม่ได้ ฉันคงจะทำต่อ....เอาล่ะ คำนวณทีสิไอ้เด็กโข่งยอดอัจฉริยะ...จนกว่านายจะมาถึง ฉันต้องประกบปากกับเด็กนายกี่รอบ”

“แดช”

“ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องฝืนทำเลยนะ ออกจะเต็มใจด้วยซ้ำไป...อีกอย่างหมอนี่ก็หน้าเหมือนเอเบลล์จริงๆด้วยสิ ก็ดี...เผื่อไม่ได้รอดออกไปก็จะได้หากำไรให้ชีวิตสักหน่อย...”

ยามาโมโตะนิ่งเงียบ ฟังเสียงเพื่อนที่มีกระแสหยอกเย้า ถึงเขาจะฟังออกว่าแดชจงใจแค่กระตุ้นให้เขาไปช่วยโกคุเดระเร็วๆก็เถอะ แต่ก็รู้ว่ามันทำจริงๆแน่ด้วยเหตุผลที่มันว่ามาทุกประการ  เรื่องที่โกคุเดระหน้าตาคล้ายแฟนเก่าหมอนี่เขารู้อยู่เต็มอก นั่นก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาไม่ค่อยอยากให้โกคุเดระต้องคุยกับแดชมากเกินไป แล้วจะหัวเสียมากกว่าปกติเมื่อคิดว่าสองคนนี้อยู่ด้วยกัน

“ฉันจะรีบไป ไม่เกินสี่สิบนาที!” เขากดตัดสาย ในขณะเดียวกันรถก็จอดที่หน้าสนามบิน เด็กหนุ่มรีบจ้ำฝีเท้าเข้าไปพลางในใจก็คิดไปด้วย ตามปกติแล้วเครื่องธรรมดาจะพาเขาไปปารีสในเวลาหนึ่งชั่วโมง แดชน่ะรอดแน่ หมอนั่นไม่เป็นอะไร แต่โกคุเดระถ้าไม่เอาเขาออกมารักษา หมอนั่นจะเสียเลือดจนตาย ให้ตายสิ!

นี่เขาจะทำยังไง!

“ผมยามาโมโตะ ทาเค..”

“แกมาช้า....” ไม่ทันที่เขาจะแจ้งชื่อ นามสกุลกับโอเปอเรเตอร์ เสียงนุ่มทุ้มฟังไม่ค่อยคุ้นหูนักก็ดังขึ้นข้างหลัง ทำให้เด็กหนุ่มต้องหันไปมอง ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาคมคายที่ฉาบไปด้วยความเย็นชาอยู่เนืองนิตย์อยู่ในชุดแจ็กเก็ตสีดำสนิท กางเกงขายาวสีดำไม่ต่างกับสีผมและดวงตาทำให้เขาดูทะมึนขึ้นไปอีกไม่รู้กี่เท่า ในมือถือหมวกนักบินแบบพิเศษ ทำให้เด็กหนุ่มคิดถึงคำพูดของลูกน้องก่อนที่เขาจะออกมาจากมหาวิทยาลัย

“มีผู้ติดต่อเครื่องส่วนตัวและนักบินคนพิเศษเอาไว้แล้วครับ”

คนๆนี้คือนักบินคนพิเศษที่ว่า...ทำงานอยู่ในเครือโกคุเดระ...เป็นนักบินอันดับหนึ่งซ้ำยังเป็นผู้ที่ขับเครื่องซุปเปอร์โซนิคได้

เท่านั้นยังไม่พอ...

เขายังเป็นพี่ชายคนโตของตระกูลโกคุเดระ แต่ใช้นามสกุลของเพื่อนพ่อโกคุเดระที่รับเขาไปเป็นบุตรบุญธรรมเมื่อตอนเด็กๆ ดังนั้นไม่แปลกอะไรที่ยามาโมโตะจะไม่ค่อยได้พบหน้าเขา

“ฮิบาริ เคียวยะ” เจ้าของชื่อไม่ตอบ พลางโยนทรงประหลาดให้เขาแล้วเดินนำไปที่โรงเก็บเครื่องบินความเร็วสูงพิเศษที่ปกติจะมีเฉพาะในกองทัพที่มีระบบและเครื่องปฏิบัติการแตกต่างจากเครื่องบินพาณิชย์ แต่ตอนนี้วิศวกรการบินของเครือโกคุเดระกำลังศึกษาและสร้างเครื่องบินอัตราเร็วพิเศษขนาดเล็กประจำตระกูลเผื่อฉุกเฉิน และอนาคตคงขยายโครงการและเปิดตัวกลายเป็นเครื่องบินขนส่งในเครือ นอกจากคนในตระกูลแล้ว คนอื่นไม่มีทางได้ก้าวขึ้นไป

เขาเป็นแขกคนแรกที่ได้นั่งเลย

“เลขาของฮายาโตะ เล่าเรื่องให้ฉันฟังทั้งหมดตั้งแต่เมื่อคืน” เสียงทุ้มว่าเย็นๆ ในขณะที่หันหน้ามา ดวงตาคู่คมกดมองเด็กตรงหน้าราวกับจะฉีกร่างเขาออกเป็นชิ้นๆ “แกผิดมหันต์ที่ลากฮายาโตะมาพัวพันกับเรื่องอันตราย ไม่สามารถรั้งฮายาโตะเอาไว้ได้ แถมยังทำให้หมอนั่นเครียดสาระพัด...ถ้าน้องฉันเป็นอะไป ฉันฆ่าแกแน่ ยามาโมโตะ ทาเคชิ”

.

.

.

.

.

TBC...

มิยะขอเม้าท์

ตอนหน้าจบ จบจริง จบภาคนี้แหล่ะ ไม่มีโม้ เอาไว้ยอดทั้งหมดจะยกไปเม้าท์ตอนหน้านะก๊ะ แปะเพลงด้วย จนกว่าจะจบ ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณทุกท่านที่มาเยี่ยมเยียนบล็อก

Miya